Στην wikipedia (http://el.wikipedia.org/wiki/Μήδεια) διαβάζουμε την ιστορία της Μήδειας, που ερωτεύτηκε τον Ιάσονα, ήρθε μαζί του στην Κόρινθο, κι όταν εκείνος την εγκατέλειψε για να παντρευτεί την κόρη του βασιλιά Κρέοντα, σκότωσε τα δυό τους παιδιά για να τον εκδικηθεί.
Η γνωστή τραγωδία του Ευριπίδη συνοψίζει την τραγωδία του διαζυγίου. Όταν οι γονείς βρίσκονται σε πόλεμο, (ηθελημένα ή άθελά τους) βλάπτουν τα παιδιά τους.
Στη Μήδεια η πρωταγωνίστρια είναι η γυναίκα, χωρίς αυτό όμως να σημαίνει ότι ο ρόλος του πατέρα στην τραγωδία είναι μικρότερος. Αποδίδεται μια βιολογική και μια κοινωνική αλήθεια, ότι η γυναίκα ως μάνα έχει μεγαλύτερο ρόλο στη ζωή των παιδιών και είναι ίσως εκείνη που έχει και την καταλυτικότερη επιρροή. Αποδίδεται και η κοινωνική ανισότητα απέναντι στις γυναίκες, που ισχύει ακόμα και σήμερα: ο άντρας είναι έξω και δρα, πιο ελεύθερος, μπορεί να βρει άλλη γυναίκα κ.ο.κ. Η μάνα είναι στο σπίτι εγκλωβισμένη με τα παιδιά χωρίς μεγάλο πεδίο δράσης. Εκτός από τα ίδια τα παιδιά…
Στο τέλος τέλος τα πρόσωπα είναι τόσο αλληλένδετα ώστε ο ρόλος του ενός συνδέεται θανάσιμα με το ρόλο του άλλου…
Φυσικά, το διαζύγιο είναι τραγωδία γιατί έχει τα στοιχεία της τραγωδίας: οι “ήρωες” εγκλωβίζονται και δεν υπάρχει λύση χωρίς τίμημα, το πληρώνουν δε πάντα οι αθώοι (εδώ τα παιδιά).
Η ειρωνεία είναι ότι οι πάντες σε συμβουλεύουν όταν χωρίζεις να χωρίσεις “πολιτισμένα”, “να έχεις καλές σχέσεις με τον/την πρώην σύζυγο για χάρη των παιδιών”. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη αντίφαση από αυτή από το κόνσεπτ αυτό του “πολιτισμένου διαζυγίου”. Ρε μεγάλε, αν μπορούσαμε να είμαστε “πολιτισμένοι” μεταξύ μας, αν μπορούσαμε να έχουμε “καλές σχέσεις”, θα τα είχαμε βρει κιόλας και δεν θα χωρίζαμε. Έστω υποκριτικά θα διατηρούσαμε ένα “λευκό γάμο” για τα μάτια του κόσμου.
Όχι. Κατά κανόνα το διαζύγιο έρχεται επειδή έχει καταρρεύσει η επικοινωνία, η εμπιστοσύνη, η καλή πίστη απέναντι στον άλλο. Ό,τι λέει το θεωρείς μαλακία, ό,τι κάνει το βρίσκεις λάθος. Δεν υπάρχει βάση συνεννόησης ούτε για τα πιό απλά πράγματα. Σαν γνήσια αρχαία τραγωδία, δεν υπάρχουν ευκολες λύσεις και χάπυ έντ. Όλα δύσκολα, τα αισθήματα αντιφατικά.
Πολύ λίγα πράγματα μπορεί να προσφέρουν τα δικαστήρια και οι νόμοι στο διαζύγιο. Σίγουρα παρέχουν ένα “πλαίσιο” για να ξέρει κανείς που βαδίζει, αλλά στην ουσία οι λύσεις έρχονται πέρα και έξω από αυτά. Αυτο-ενδοσκόπηση; Ψυχοθεραπεία; Θρησκεία; Ο καθένας πρέπει να βρει τον τρόπο που του ταιριάζει και τον βοηθάει να πορευτεί…