Τώρα τελευταία βγήκαν διάφορα νομοσχέδια για την προστασία των ζώων. Υποτίθεται. Στην ουσία απλά μπλέκουν αυτό που θα έπρεπε να παραμείνει απλό:
Ένα ζώο δεν μπορεί να είναι υπεύθυνο για τις πράξεις του.
Και ποιός θα είναι υπεύθυνος; Παλιά ήταν απλό, κατά τη γνώμη μου ορθώς. Για κάθε ζώο είναι ένας άνθρωπος υπεύθυνος. Τόσο απλά. Ένας πολίτης της χώρας, έχει δικαιώματα και υποχρεώσεις, λογοδοτεί για πολλά πράγματα ανάμεσα στα οποία και για τον σκύλο ή την γάτα του. Γιατί; Γιατί ο σκύλος είναι άγριο ζώο. Δεν είναι προβλέψιμο, δεν μπορείς να ξέρεις αν κατάλαβε το Σύνταγμα, δεν έχει καμία υποχρέωση να ακολουθεί τις ανθρώπινες συμβάσεις μας. Γραπτές και άγραφες.
Ζώο -> Άνθρωπος -> Πολιτεία
Απλό και κατανοητό. Αν ένας σκύλος δεν ανήκει σε άνθρωπο, θανατώνεται. Ωχ! Θανατώνεται; Ε, όχι και να σκοτώνουμε ζώα! Δηλαδή τι να κάνουμε; Να τα στειρώνουμε! Και ποιος θα αναλάβει το κόστος; Το Κράτος; Και που θα τα βρει το Κράτος; Κάπως έτσι παίζουμε την κολοκυθιά επ’αόριστο. Συνήθως καταλήγουμε ότι αν δεν ξοδεύαμε σε εξοπλισμούς και αν δεν είχαμε διαφθορά θα μπορούσαμε να έχουμε όλα τα ζωντανά της Ελλάδας χαρούμενα να κάνουν σκυλοσάουνα και σκυλομασάζ και σκυλοπάρτυ όλα μαζί.
Στην πράξη όμως δεν είναι θέμα κόστους. Είναι θέμα πρακτικό. Χθες μπροστά στο σχολείο μας ένας σκύλος δάγκωσε άσχημα ένα παιδί. Ήταν ουσιαστικά αδέσποτο. Κάποιοι “ζωόφιλοι” του έχουν βάλει ένα σπιτάκι στο πεζοδρόμιο και το ταϊζουν. Το παιδί ίσως να μην ξαναπερπατήσει κανονικά ποτέ. Ποιος φταίει; Οι καλοκάγαθοι που το τάιζαν δεν ξέρουν τίποτα βέβαια. Ίσα ίσα που αυτοί νιώθουν ήρωες. “Το πήγαμε και στον κτηνίατρο για τα εμβόλια με λεφτά από την τσέπη μας!” σου λένε. Να φταίει ο Δήμος; O Δήμος ούτε καν ξέρει για το αδέσποτο. Αν είχε λάβει καταγγελία, που να την έστελνε; Θα την διαβιβάσει στον διαβιβαστή ώστε να διαβαθμιστεί διαβαβισμένο και να χαθεί στην γραφειοκρατία. Άλλωστε με το νέο νομοσχέδιο είναι ακόμα πιο μπάχαλο οι ευθύνες του Δήμου. Μπορεί λέει να ορίσει ένα σύλλογο υπεύθυνο ή να ορίσει κάποιες ζώνες για αδέσποτα. Πιάσε το αυγό και κούρεφτο γιατί έτσι μόνο αυγά θα πιάσεις. Σκύλους αποκλείεται.
Έστω όμως, ότι το δράμα του κουτσού παιδιού αναγκάσει κάποιον να “λάβει δράση” για αυτόν τον έναν σκύλο. Τι να τον κάνουμε; Να αναγκάσουμε τους φιλόζωους να τον βάλουν στο σπίτι τους; Προφανώς αδύνατον; Να τον φιλοξενήσουμε σε ξενοδοχείο σκύλων για πάντα; Επίσης αδύνατον. Ελάτε, απλά ντρέπεστε να το πείτε. Πρέπει να θανατώνονται μερικά σκυλιά. Δεν βγαίνει αλλιώς.
Ο σκύλος που κυκλοφορεί οπουδήποτε χωρίς να είναι σε λουρί υπό τον πλήρη έλεγχο ενός ανθρώπου είναι σαν μια μπαζούκα απασφαλισμένη. Σαν δυναμίτης, μια βόμβα που μπορεί να σκάσει οπουδήποτε, οποτεδήποτε με ανυπολόγιστες επιπτώσεις. Ένα εκπαιδευμένο σκυλί, ειδικά σε ράτσες που είναι φτιαγμένες για αυτή τη δουλειά, θα έπρεπε να υπόκειται σε νομοθεσία για όπλα. Όχι να πωλούνται μαζί με παπαγαλάκια και χελωνάκια στα pet shop.
Αντί όμως να κοιτάξουμε κατάματα και ειλικρινά το πρόβλημα, χαϊδευόμαστε με λεπτομέρειες. Το πρόβλημα είναι ότι τα κυνηγετικά σκυλιά είναι σε απάνθρωπες συνθήκες σε κουτιά πίσω από τα αμάξια ή ότι τους φέρονται απαίσια, τα “σκληραγωγούν” ηλίθιοι και τα παρατάνε όπου να’ναι μόλις δεν τους κάνουν πια στο κυνήγι; Χαίρονται επειδή τάχα μου η νομοθεσία “απαγορεύει να παρατάμε τα σκυλιά στο μπαλκόνι”. Αλήθεια; Πρώτον δεν διάβασες την νομοθεσία και δεν καταλαβαίνεις από νομικά. Πως ακριβώς νομίζεις ότι θα παίξει αυτό σε δικαστήριο;
To σκυλί είναι σχετικά εξημερωμένο είδος. (Η γάτα σχεδόν καθόλου.) Ουσιαστικά οι ανάγκες αυτών των ζώων δεν διαφέρουν από έναν λύκο ή ένα λιοντάρι. Είναι παντελώς αδύνατον ένας σκύλος να είναι σε καλή κατάσταση σε διαμέρισμα. Ούτε καν κήπος του φτάνει. Δείτε τους λύκους στο Αττικό Πάρκο, έχουν σκάψει χαντάκι από το πάνω κάτω, καταντάνε στα όρια της τρέλας. Ε, το ίδιο κάνει και ένα λυκόσκυλο ακόμα κι αν έχει 2-3 στρέμματα. Η φύση του απαιτεί πολύ μεγαλύτερες περιοχές τις οποίες πρέπει να περιπολεί, να σηματοδοτεί, να ελέγχει. Η κοινωνική του ζωή δεν μπορεί να λειτουργεί με υποκατάστατα. Θα ήταν σαν να σας κλείσουμε σε μια μικρή φυλακή και να σας πούμε να μιλάτε και να ερωτοτροπείτε μόνο με πλαστικές κούκλες. Μια φορά τη μέρα θα σας πηγαίνουμε για δέκα λεπτά λίγο παραέξω να βλέπετε ανθρώπους. Είναι θέμα χρόνου να ζείτε σκηνικά α λα “Κυνόδοντας”.
Υπάρχουν λύσεις και εφαρμόζονται σε ευνομούμενες πολιτείες του εξωτερικού. Απαιτούν στειρώσεις, θανατώσεις και πάνω από όλα κοινωνική συνοχή. Στην χώρα ελάχιστοι ξέρουν πως να εκπαιδεύσουν έναν σκύλο. Ακόμα λιγότεροι είναι στα σοβαρά ικανοί να αναλάβουν την μακροπρόθεσμη ευθύνη ενός σκύλου. Μεγαλώσαμε με εικόνες παρατημένος σκύλων σε χωράφια, σκύλων μπιμπελό και σκύλων αξεσουάρ που παρατάμε στην αρχή του καλοκαιριού. Συνυπάρχουν άνθρωποι με παιδεία από το εξωτερικό, άνθρωποι που υπερβάλλουν, αργόσχολοι και αναίσθητοι.
Αν δεν το πούμε αυτό υποκρισία, τι να το πούμε; Ναι κυρία μου με το μικρό βλαμμένο σκυλάκι που μας χαλάει την ησυχία στο φέρι μποτ είσαι ζώον! Έχω κάθε δικαίωμα να σε κριτικάρω που ξοδεύεις μια περιουσία στο κομμωτήριο του σκύλου και όχι αρκετά για τους μετανάστες. Η σύγκριση στέκει. Όχι, δεν είσαι μάγκας που έχεις περάσει τόσες ώρες εκπαιδεύοντας τον σκύλο σου αγοράκι μου αν το κάνεις μόνο και μόνο για να επιδειχθείς. Μπορώ και πρέπει να σε πω μαλάκα. Δεν σου δίνει κάποια μαγική προστασία το καημένο το σκυλί. Και πάνω από όλα εσένα κοιτάω, την τρελή με τις δέκα γάτες. Ε, όχι, δεν είσαι φιλόζωη. Βλαμμένη και ανεύθυνη είσαι.
Και στο λέω εγώ που είμαι Μαύρος και ζώον και αλανιάρης, αλλά πάνω απ’ όλα ελεύθερος.
