Ήθελα να μπορώ να σου γράφω λόγια όμορφα, από αυτά που διαβάζω και με ταξιδεύουν. Και από τα άλλα που τραγουδάω με ένταση και τα εννοώ, τα νιώθω να χτυπάνε μέσα μου ζωτικά όργανα και να μην τα αφήνουν ποτέ ίδια.
Το ομολογώ ότι έχω μια αδυναμία στις λέξεις… δυστυχώς. Κυρίως σε αυτές που δεν λέγονται μα τις βλέπεις να σχηματίζονται σε κάθε βλέμμα και σε κάθε άγγιγμα. Τότε θυμάμαι όλους τους στίχους και τις στροφές από όλους τους ποιητές που έχω λιώσει τις συλλογές τους να διαβάζω. Ξανά και ξανά τους ίδιους λες και κάθε φορά θα μου πουν κάτι διαφορετικό.
Αυτό το καλοκαίρι μας βγήκε περίεργο όμως. Μια διάχυτη ανησυχία, μια μίρλα, μια μιζέρια, μια αστάθεια, μια αναποδιά κι εμένα με στέρεμα σε συγκέντρωση, να βολτάρει η σκέψη από δω κι από κει. Με βρήκε σε αποδιοργάνωση πλήρη η όλη κατάσταση και με ανάμεικτα συναισθήματα. Όπως όλοι μας, θα μου πεις. Δε μου αρκεί. Ποτέ δε μου αρκούσαν οι όλοι, ούτε οι ανούσιες ποσότητες. Με φθείρουν.
Με προτιμώ χαλαρή, αραχτή σε μια ξαπλώστρα δίπλα στο πλιτς πλατς να καίγομαι κι ας καίγεται ο κόσμος όλος. Όχι από αδιαφορία, για αντιβίωση. Είτε ανησυχώ, είτε όχι τι θα αλλάξει, εκτός από την ψυχολογία μου που επιμένει ασυστόλως να μου φτιάξει μια ρυτίδα ανάμεσα στα φρύδια; Με αντιδραστική ελαφρότητα απωθώ το πέρασμα του χρόνου… η θρασυτάτη!
‘Ήθελα να μπορώ να σου μεταφέρω πόσο όμορφα νιώθω όταν με περιβάλλουν όμορφοι άνθρωποι, που συνεννοούμαι με τη μία, χωρίς να πασχίζω να εξηγήσω πολλά, ή να δικαιολογήσω πολλά, ή να κρύψω, ή να αποκαλύψω πολλά. Το αποφεύγω όμως γιατί φοβάμαι το κακό το μάτι τελευταία. Μοιράζομαι εύκολα, δεν σκορπάω ό,τι αγαπάω όμως και δεν σκορπιέμαι πια. Παρατηρώ, ζω και αισθάνομαι μόνο. Και ελπίζω μια μέρα να μπορώ να στα πω όλα μόνο με αλήθειες. Όχι ωραιοποιημένες, καλοστημένες θεωρίες από αυτές που κερνάς τους οπαδούς για τον σχηματισμό εντυπώσεων. Με τα δικά μου λόγια, από αυτά που μου βγαίνουν ως καρδιογράφημα έντασης, άλλες φορές έντονα και βίαια, άλλες φορές ρομαντικά και άλλες ειρωνικο-χιουμοριστικά… έτσι να μην πλήττουμε συχνά.
… ή θα στα έλεγα όλα παιδικά…
– Θα μ’αγαπάς ο κόσμος να χαλάσει;
– Μα ο κόσμος έχει ήδη χαλάσει και εγώ ακόμα σ’αγαπάω.
Μικρός Πρίγκιπας
