Δεν ξέρω πόση ώρα ήμουν στο παραβάν. Θυμάμαι ότι είχα ιδρώσει, κρυάδες ξαφνικές, νομίζω έτρεμε και το χέρι κυριολεκτικά, όχι μεταφορικά στην εξιστόρηση. Μετά από λίγο κάποιος από την επιτροπή ήρθε απέξω και με ρώτησε αν είμαι καλά. Κοιτούσα και ξανακοιτούσα τα ψηφοδέλτια. Δεν ήθελα αρχικά να τα ακουμπήσω καν. Καθώς περνούσε η ώρα πέταξα όλα εκτός από αυτό της ΝΔ και αυτό ενός μικρού κόμματος που είχα διαλέξει ως το λιγότερο κακό από όλα σε εκείνες τις εκλογές. Αλλά το πρόβλημα δεν έφευγε. Και να’μαστε πάλι εδώ, τόσα χρόνια μετά.
Ψηφίζω ανελλιπώς από το 1987. Όταν σπούδαζα να’ναι καλά η διαπλοκή, κάποια κόμματα πλήρωσαν μια φορά τα αεροπορικά μου για να μην χάσω εκλογές. Δεν ξέρω πιο κόμμα τα πλήρωσε και δε με νοιάζει γιατί σίγουρα δεν τους ψήφισα. Ούτε ΝΔ, ούτε ΠΑΣΟΚ έχω ψηφίσει ποτέ και είμαι πολύ περήφανος για αυτό. Αλλά δεν θα ξεχάσω ποτέ εκείνο το παραβάν. Ήταν μια από τις εκλογές που έπρεπε να φύγει ο Αντρέας. Όσοι δεν το ζήσατε και τώρα έχετε φρίξει με τον ΣΥΡΙΖΑ, δεν καταλαβαίνετε πλήρως το πρόβλημα. Πράγματι έπρεπε να φύγει ο Αντρέας, δεν υπήρχε αντίρρηση. Αλλά όχι να έρθει η ΝΔ! Και τώρα σίγουρα πρέπει να φύγει το τσίρκο του ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά πως;
- Αν όχι ΝΔ, τι; Αυτό είναι το πρώτο ερώτημα φίλων και γνωστών. Πλέον δεν έχει όσο στίγμα είχε παλιότερα. Δεν είμαστε αυταπόδεικτα γιεγιέδες άχρηστοι που δεν θεωρούμε αυτονόητο το “κόμμα εξουσίας”. Η δικιά μου απάντηση είναι απλή: οτιδήποτε άλλο! Οπότε αρχίζουν μετά τα…
- Μα αυτός/ή/οι δεν κάνουν για κυβέρνηση! Ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ ούτε η ΝΔ κάνουν για κυβέρνηση. Δεν θα γίνει το κόμμα του 1-3% ξαφνικά κυβέρνηση, ούτε ο αρχηγός του μικρού κόμματος πρωθυπουργός. Στην καλύτερη περίπτωση συνεργάζονται κάπως και πιάνουν υπουργείο. Στη χειρότερη είναι για ζέσταμα στη Βουλή.
- Όλοι ίδιοι είναι/όλοι όταν πιάσουν λεφτά θα γίνουν ίδιοι. Αν το πιστεύεις αυτό, μην κάνεις και τον κόπο να βγεις από το κρεβάτι αύριο το πρωί. Προφανώς έχει θέματα η δημοκρατίας μας/ΕΕ/θεσμοί/ότι άλλο σε ενοχλεί αλλά δεν λύνονται με την αποχή και τον μηδενισμό.
Χρειαζόμαστε “καθαρή εντολή” για “δυνατή κυβέρνηση”. Το παραμύθι αυτό είναι σοβαρά προβληματικό. Όχι μόνο γιατί μερικές από τις πιο δυνατές οικονομίες του πλανήτη και κοινωνίες που θαυμάζουμε έχουν συχνά κυβερνήσεις συνεργασίας, αλλά γιατί είναι ουσιαστικά και πρακτικά δικτατορική αντίληψη από ανθρώπους που κατά τα άλλα το παίζουν δημοκράτες.- Θα γίνει μπάχαλο ακυβερνησίας/δεν είναι η Ελλάδα για τέτοια. Παραλλαγή του πιο πάνω φασιστικού συμπεράσματος. Ελάχιστα απέχει από το “α ρε Χούντα που μας χρειάζεται” ή αιτήματα να γυρίσει ο βασιλιάς. Η θεωρία ότι θα έρθει από τον ουρανό ένας σοφός, χαρισματικός, δυνατός αρχηγός και θα μας κάνει ανθρώπους ως δια μαγείας με τη μια.
Πως λοιπόν θέλω να εξελιχτεί η κατάσταση; Εγώ θα ψηφίζω όποιο κόμμα δεν είναι “κόμμα εξουσίας” (ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ και ΚΙΝΑΛ κατά την γνώμη μου αποκλείονται για τις επόμενες εκλογές με αυτήν την προσέγγιση) μέχρι να μπει στη Βουλή. Τους ψηφίζω κάνοντας εμφανές με όποιον τρόπο μπορώ ότι τους ψηφίζω για τις θέσεις τους σε συγκεκριμένα θέματα. Όταν και αν κάποτε τους προταθεί συνεργασία σε κυβερνητικό σχήμα, κάνω ακριβώς το ίδιο. Αυτό που κάνουν κυβερνήσεις συνεργασίας σε όλο τον κόσμο. Αναλαμβάνουν συγκεκριμένα πόστα με συγκεκριμένη ατζέντα και θέματα προς επίλυση. Ταμπέλες αριστερές, δεξιές, κεντρώες, φιλελέ ή αναρχικές δεν με ενδιαφέρουν. Συγκεκριμένες θέσεις σε συγκεκριμένα θέματα τα οποία στο τέλος ενός χρονικού διαστήματος θα κρίνουμε αν τα πέτυχαν.
Πάλι θα ιδρώνω στο παραβάν. Αλλά να ιδρώσω από τον κόπο να καταλάβω και να αξιολογήσω συγκεκριμένες θέσεις. Όχι να διαλέγω διαφορετικό μπαμπούλα.