Κοίτα να δεις τώρα πρόβλημα που δημιουργήθηκε: Κάνει ο Τσίπρας το σταυρό του; Και αν ναι, το εννοεί; Διότι αν δεν το εννοεί, σου λένε, είναι υποκριτής. Και αν δεν τον κάνει, είναι άθεος. Οπότε και στις δύο περιπτώσεις, η κατάληξη είναι μία. Χριστιανοί, μην ψηφίσετε τον αχρείο.
Στο παρελθόν η συμπεριφορά του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης απασχόλησε ακόμη και τους ψηφοφόρους τους. Εγκεφαλικό έπαθε η αριστερή πτέρυγα, όταν ο Αλέξης ασπάστηκε τοv αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο κατά την ορκωμοσία των βουλευτών. Έπεσαν στα πατώματα όταν πήγε στο σχολείο την ημέρα του αγιασμού και άφησε τον ιερέα να τον ράνει. Α, μην ξεχνιόμαστε! Ασπάστηκε και το σταυρό.
Και σα να μην έφτανε αυτό, ξέσπασε τώρα νέος πόλεμος. Να μας πει αν είναι άθεος ή υποκριτής. Με λίγα λόγια, στο έτος 2014, ζητείται από έναν άνθρωπο πιστοποιητικό… θρησκευτικών φρονημάτων, για να ξέρουμε αν είναι ικανός να κυβερνήσει και άξιος της ψήφου μας. Το επιχείρημα είναι από μόνο του αστείο, και δεν πρέπει να υπάρχει άνθρωπος νοήμων που το παίρνει σοβαρά.
Προσωπικά δε μ’ απασχολεί ουδόλως, αν ο Τσίπρας είναι άθεος ή όχι. Παράμετρος με σημασία για μένα, αποτελεί η θέση του απέναντι στο θεσμό που αυτή τη στιγμή είναι εταίρος πολιτειακά με το Κράτος και λέγεται Εκκλησία. Και ο Τσίπρας – δεν αναφέρομαι στα στελέχη του κόμματός του, που διατυπώνουν διάφορες απόψεις – απέδειξε ότι προς το παρόν χειρίζεται άψογα αυτήν τη σχέση. Είτε με τη στάση του απέναντι στον Αρχιεπίσκοπο, είτε με τη συνάντησή του με τον Οικουμενικό Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαίο, ο Τσίπρας φαίνεται ότι τοποθετεί τους εκπροσώπους της Εκκλησίας, εκεί που ορίζει η θεσμική τους θέση. Αυτό δεν είναι υποκρισία. Είναι πολιτικός πολιτισμός. Ας το παραδεχθούμε.
Επίσης με απασχολεί η στάση του μετά μία υποτιθέμενη εκλογική νίκη, απέναντι στην Εκκλησία ως θεσμό. Ας είμαστε ειλικρινείς, ορισμένες απόψεις που διατυπώνονται μέσα στα πλαίσια του κόμματός του, και ορισμένες ενέργειες βουλευτών του είναι λογικό να ψυχραίνουν κάποιους πιστούς υποψήφιους ψηφοφόρους, τον κλήρο και τους Ιεράρχες. Το ζήτημα είναι αν ο Τσίπρας θα επιχειρήσει να θέσει σε νέες βάσεις τη σχέση Κράτους κι Εκκλησίας. Και το ζήτημα είναι τι ακριβώς επιθυμεί; Ρήξη ή αναζήτηση συμμάχων.
Τέλος με απασχολεί, αν οι πεποιθήσεις του γίνουν αιτία για έλλειψη σεβασμού απέναντι στα δικαιώματα των πιστών. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο. Ανακοινώσεις, δηλώσεις και καυγάδες δημοσιοποιούνται για να αποπροσανατολίζουν την κοινωνία από τα πραγματικά προβλήματά της και για να πολώνουν το κλίμα ανάμεσα στους χειμαζόμενους πολίτες αυτής της χώρας.
Το καλύτερο που θα είχε να κάνει ο Τσίπρας ήταν να δώσει απαντήσεις. Όχι, φυσικά για την πίστη του. Θα μπορούσε όμως να διατυπώσει συγκεκριμένες θέσεις στα ερωτήματα που τέθηκαν παραπάνω και που θα έπρεπε να απασχολούν τους πιστούς. Στον 21ο αιώνα, σε μία δυτική κοινωνία – εφόσον έτσι θέλει να παρουσιάζεται – είναι οπισθοδρόμηση να ρωτάς έναν πολιτικό αρχηγό για τα θρησκευτικά του πιστεύω. Αντιθέτως, θα πρέπει να τον ρωτάς για τη θρησκευτική πολιτική του. Αυτή ίσως ενδιαφέρει τους πιστούς περισσότερο από την πίστη του.
