Ας μιλήσω τώρα για την καθημερινότητα του κινητικά ανάπηρου, σε γενικές γραμμές και όχι πάντα… Αυτό κι αν έχει πλάκα!
Και πρώτα-πρώτα, να ξεκαθαρίσω τον διαχωρισμό ενός ατόμου με εκ γενετής διανοητική υστέρηση, από κάποιον που απέκτησε κινητική αναπηρία στην πορεία της ζωής του.
Εννοείται πως πρέπει να είσαι διανοητικά ανάπηρος, με ή χωρίς γνωμάτευση, για να εξισώνεις αυτές τις δύο καταστάσεις. Συμβαίνει όμως!
Πρέπει βέβαια και αυτός που έχει την κινητική αναπηρία, να δείξει πως δεν είναι βλαμμένος. Και πιστεύω πως μια φορά είναι αρκετή. Δεν θα το λες και συνέχεια! Απλώς, επειδή εγώ συγκεκριμένα, έχω κάνει πολλές ανοησίες μετά το ατύχημα, που οφείλονταν σε εγκεφαλικές παθήσεις, και εξακολουθώ να κάνω όμως, κανείς δεν με πιστεύει όταν λέω πως είμαι καλά. Όταν πρέπει να επαναλαμβάνω συνέχεια πως δεν είμαι χαζή… όταν λέω μια ανοησία για πλάκα και άνθρωποι που με ξέρουν νομίζουν πως το λέω σοβαρά… Τσαντίζομαι απλά και οι σχέσεις μου μαζί τους κλονίζονται! Δεν θα έπρεπε βέβαια, γιατί φταίω κι εγώ εν μέρει, οπότε κάτι πρέπει να γίνει!
Είναι γεγονός πάντως, πως στην σύγχρονη Ελλάδα που δεν φημίζεται για τον πολιτισμό και την παιδεία της, το να μην μπορείς να είσαι αυτόνομος συνεπάγεται το να σε θεωρούν και βλάκα! Και πώς να μην είσαι στην τελική όταν οι ευκαιρίες που σου προσφέρονται είναι τόσο περιορισμένες; Άντε και να υπάρχει ένα (ΕΝΑ) μέρος κατάλληλο για επιμόρφωση(;), επικοινωνία(;), διασκέδαση(;) ατόμων με κινητική αναπηρία στην περιφέρεια. Πώς θα το μάθω εγώ; «Μπες στο ίντερνετ κοπέλα μου», θα μου πει κάποιος. Καλά, δεν έχω τώρα, αλλά είδαμε κι όταν είχα. Καμία δραστηριότητα! Δεν γίνονται πράγματα, και όταν(!!) γίνονται ΑΠΛΑ δεν μαθαίνονται!
Αλλά, θα μου πείτε: «εσύ που το παίζεις έξυπνη, γιατί δεν οργανώνεις κάτι;»Μόνη μου; Αφ’ εαυτού μου; Δεν πρέπει να υπάρχει μια υποδομή; Ένα κάτι βρε αδερφέ; Άντε γεια λοιπόν… Έτσι κάνουν όλοι πίσω, και δεν γίνεται τίποτα! Θέλει θάρρος, αλλά που να το βρεις; Πού να τρέχεις τώρα; (ΠΑΡΑΙΤΗΣΗ, που ενισχύεται απ’τις συνθήκες!!)
Ουφ! Ταράχτηκα πάλι!
Άντε, τα λέμε!