θυμάμαι ήμουν κοριτσάκι όταν έκανα όνειρα για πρίγκιπες και φιλιά ατελείωτα μέσα σε ασφαλείς αντρικές αγκαλιές με στιβαρά μπράτσα και στήθη από μπετόν…
Mε αυτή την εικόνα να μου στοιχειώνει το μυαλό ανυπομονούσα να μεγαλώσω για να ριχτώ στο παιχνίδι της αγάπης και να βρω κι εγώ έναν άντρακλα ψηλό σαν τον μπαμπά μου, με μούσια σαν τον μπαμπά μου, δυνατά χέρια – ω ναι – σαν του μπαμπά μου και μια μεγάλη καρδιά μόνο για μένα – μάντεψε – σαν αυτή που έχει ο μπαμπάς μου!
Kι έτσι ρίχτηκα στο έρωτα. Aθώα στην αρχή έψαχνα κι εγώ να βρω τον κατάλληλο. Mου είχαν πει βέβαια ότι το απόλυτο δεν υπάρχει πουθενά κι έτσι άρχισα τις εκπτώσεις…
O ψηλός έγινε αρκετές φορές κοντός, το μουσί περιοριζόταν σε μουστάκι και τα δυνατά μπράτσα έπαιρναν και έδιναν με πλάτες, γυμνασμένα πόδια και κοιλιακούς ή και μπάκες. Όσο για την καρδιά… αυτή εναλλασόταν ανάμεσα σε καρδιά αγκινάρας, μαρουλιού και κυρίως γουρουνιού!
Στην αρχή δεν υποψιάστηκα τι συνέβαινε, ατυχία έλεγα, δεν είναι όλοι για όλους, θα βρεθεί και για εμάς το άλλο μισό πορτοκαλάκι. θα γυρίσει και ο τροχός, θα γαμήσει και ο φτωχός!
Ατελείωτες συζητήσεις με φίλες για το αέναο πρόβλημα: γιατί όλοι οι άντρες να είναι ολίγον ή πολύ μαλάκες. Γιατί πότε ο ένας να μιλάει άσχημα ή να έχει τα νεύρα του, γιατί ο άλλος να θέλει να την περνάει πιο πολύ με τους φίλους του, γιατί ο τάδε δεν τηλεφωνεί, γιατί ο άγνωστος Χ εξαφανίστηκε κτλ κτλ.. Φαινόμενα στα οποία η καθεμία μας πραγματικά μπορεί να προσθέσει άπειρα επειδή…
«Επειδή είναι άντρας αγάπη μου» μου απαντάγανε, «και οι άντρες έτσι είναι!».
Μα δεν μπορεί, σκεφτόμουνα.. άνθρωποι είναι και αυτοί, τί στο διάολο; Κάποιος θα υπάρχει εκεί έξω (the truth is out there… X-files!) να μου ταιριάζει και να με θέλει για αυτό που είμαι.. εμένα, μόνο εμένα!
Αλλά που; (τσα!)… Τόσα χρόνια (πόσα ακριβώς; Ε, όσα δείχνω) ακόμα να τον βρω. Το που ‘ντο που ‘ντο το δαχτυλίδι να παίζαμε, τωρα θα είχα κερδίσει!
Και ξέρω ότι φταίω κι εγώ, φταινε και αυτοί, φταίνε και οι άλλοι, αλλά το που ακριβώς δεν το έχω καταλάβει ΑΚΟΜΗ! Στην χημεία; Στο timing (γαμώ τα χρονοδιαγραμμάτα μου); Στους διαφορετικούς στόχους και ανάγκες, που λέει και η Τένια Μακρή;
Τι να πω; Απλά με τούτα και με εκείνα μεγάλωσα (ε όχι πολύ, είπαμε όσο δείχνω!) και αρνούμαι να εμβαθύνω και άλλο, αρνούμαι να ασχοληθώ περαιτέρω βρε αδελφέ! Ή που θα βρεθεί κάποιος έτοιμος κομπλέ με απ΄όλα ή που θα αναγκαστώ εκείνο το ράφι το απλό που έχω απο το ΙΚΕΑ να το υποστηλώσω και να κάτσω επάνω του…
Μέχρι όμως να έρθει αυτός που περιμένω, να είστε σίγουροι πως θα περνώ και μόνη μου καλά!
