«Και τι νομίζεις ότι μπορεί να σου δώσει;» «Ελπίδα. Την αίσθηση ότι αξίζω κάτι». Ιδού ο σύγχρονος Βρετανός. Γίνομαι θηρίο όταν οι πολιτικοί μας γυρνάνε από τις επαρχίες και λένε, «Αυτό που χρειάζονται οι άνθρωποι της τάδε πόλης, είναι να τους δώσουμε την Ελπίδα». Και το λένε με μια τέτοια αφέλεια λες και περιμένουν να απαντήσουμε με χαρά, «Θα την έχουν!» λες και η Ελπίδα είναι κάτι χειροπιαστό που το βουτάμε, το βάζουμε σ’ ένα φάκελο και το στέλνουμε εξπρές στο ΛίΒερπουλ! Αυτό που χρειάζεται όλος αυτός ο πληγωμένος κόσμος είναι Χρήμα, αλλά μέσα στη φτώχεια τους ντρέπονται να το πουν. Η Ελπίδα μπορεί να φυτρώνει αιώνια μέσα στις καρδιές των ανθρώπων, αλλά δεν μπορείς να τη βυζάξεις απ’ τη ρώγα κανενός όπως βυζαίνουν τα μωρά το γάλα της μάνας. Πρέπει να τη γεννήσουν οι δικοί σου μαστοί. Αυτό δεν ήταν βέβαια το είδος του μηνύματος που θα μπορούσε να δεχτεί μια κοπέλα στην κατάσταση της Πατρίτσια. Οσο για την επιθυμία της να νιώθει ότι αξίζει κάτι… «Ο καλύτερος τρόπος για να συνέλθεις είναι να κάνεις κάτι για κάποιον άλλο», της είπα. Stephen Fry – Ο Ιπποπόταμος

Go to top