Ήταν πεσμένη στο πάτωμα. Το πρόσωπο της είχε γίνει κατακόκκινο. Είχε σουφρώσει τα χείλη της και αυτό της έδινε μια αποκρουστική όψη. Της έβγαινε όλη η ασχήμια που είχε στην ψυχή της. Τα χέρια της ήταν ματωμένα. Το πείσμα όμως δεν την άφηνε να σταματήσει.
Μάζευε ένα ένα τα κομματάκια που ήταν πεσμένα στο πάτωμα.
Το παράταιρο βάζο που είχε πάνω σε μια σιφονιέρα στο σαλόνι είχε πέσει πάλι κάτω.
Είχε γίνει πάλι κομμάτια.
Δεν έλεγε να το πετάξει και να πάρει καινούργιο.
Μια-δυο φορές που το τόλμησε πάνω στα νεύρα της, έτρεχε και το μάζευε από τα σκουπίδια.
Επέμενε να κολλάει ξανά και ξανά εκείνο το ολότελα ξένο με το χώρο βάζο.
Και κάθε φορά που έσπαγε, τα κομματάκια γινόταν όλο και μικρότερα, όλο και πιο ανόμοια. Είχε χάσει την αρχική του ομορφιά. Είχε αλλοιωθεί η όψη του. Ήταν γεμάτο ρωγμές και με το παραμικρό κούνημα εκείνο έπεφτε και γινόταν κομμάτια. Είχε χάσει τη σταθερότητα του.
Είχε γίνει ένα είδος παράνοιας πλέον για εκείνη.
Αντί να το πετάξει το μάζευε και το κολλούσε ξανά και ξανά. Επέμενε να κρατάει κάτι που δεν ήταν πλέον όμορφο. Της δημιουργούσε άγχος διότι με το παραμικρό έσπαγε. Κούραση γιατί έπρεπε πάλι να προσπαθήσει να το ξαναφτιάξει, πληγές γιατί έπρεπε να μαζέψει τα μικρά αιχμηρά γυάλινα κομματάκια και να τα κολλήσει.
Όταν επιμένουμε να κρατάμε κάτι που δε μας αποφέρει καμία ασφάλεια και καμία ικανοποίηση καταντάει ένα είδος ψύχωσης.
Δεν υπάρχει καμία λογική εξήγηση πάνω στη «μαζοχιστική αυτομαστίγωση» που υποβάλλουμε τον εαυτό μας.
Έτσι δε γίνεται με κάποιες σχέσεις; Δε μας μετατρέπουν σε ψυχοπαθείς;
Τι δουλειά έχει στη ζωή μας μια σχέση που προκαλεί άγχος; Ανασφάλεια; Δεν ανταποκρίνεται στα θέλω μας; Δεν προσφέρει αυτά που έχουμε ανάγκη;
Την ίδια που έχει ένα βάζο που δεν ταιριάζει στο σπίτι μας!
Η φθορά που μας προκαλεί είναι ανυπολόγιστη…
Εμείς είμαστε οι καπετάνιοι στο καράβι της ζωής μας. Το τιμόνι είναι στα χέρια μας και εμείς θα επιλέξουμε αν θα το ρίχνουμε ξανά και ξανά στα βράχια ή θα το στρίψουμε και χωρίς φόβο και πάθος θα το οδηγήσουμε σε ανοιχτές θάλασσες σε αναζήτηση μόνο σε ό,τι μας προσφέρει την ηδονή της ικανοποίησης και θα μας οδηγήσει σε θάλασσες που θα αξίζει να παλέψουμε με τα κύματα της!
Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία της ψυχής μας…
Music please…
Μα ό,τι μας δένει στα παλιά είναι οι κακές συνήθειες…