Είναι πλέον σύστημα. Μόλις πεθάνει κάποιος διάσημος που αντιπαθώ, πλακώνομαι με τους μισούς μου φίλους στο Facebook. Μερικοί ήρωες τολμάνε να πατήσουν like ή και να συμφωνήσουν δημοσίως μαζί μου. Είναι υπομονετικοί άνθρωποι (όσοι έχουν μείνει) και λένε “ε, τι να κάνουμε; Έτσι είναι αυτός.” Κάπως το βολεύουν στο μυαλό τους. Γιατί παραβαίνω το “αξίωμα” ότι δεν προσβάλλουμε νεκρούς. Για πολλοστή φορά να εξηγήσω γιατί το θεωρώ σημαντικό:
- Είναι εξαιρετική ευκαιρία. Όταν πεθαίνει κάποιος διάσημος, όλοι ασχολούμαστε με το ίδιο πράγμα. Σπάνιο αυτό πλέον. Γίνεται στους Ολυμπιακούς αγώνες, το Μουντιάλ και σε θανάτους διάσημων. Η κοινωνία μας έχει διασπαστεί και δεν έχει κοινά σημεία αναφοράς. Αυτό απαιτεί ζύμωση. Δηλαδή τριβή. Ναι, και διαφωνίες από αυτές που βγαίνει καπνός από τα αυτιά σου. Αναδρομικά, σε παλιότερα συμβάντα είναι πιο εύκολο. Αλλιώς κρύβεστε όλοι πίσω από τα επιχειρήματα τύπου “δεν ξέρουμε ακόμα τι έγινε”.
- Κινδυνεύουμε από υπερβολική ορθότητα. Δεν είναι δυνατόν να πασαλείβουμε και να συγχωρούμε αναδρομικά τα πάντα. Έτσι όπως πάει η ρηχή και ανιστόρητη κοινωνία μας είναι ικανοί να μας λένε ότι πχ “ο Τσοχατζόπουλος τελικά δεν έκανε και κάτι τόσο κακό και θα έπρεπε να του δώσουμε πριν πεθάνει για 2-3 χρόνια υπουργική θέση για να μην πέσει στα μάτια του παιδιού του.”
Ένα δημόσιο πρόσωπο κρίνεται ως δημόσιο πρόσωπο. Είναι αυτονόητο αλλά δυστυχώς πρέπει να το εξηγήσω για τους στόκους πάλι. Όταν πεθάνει ο πατέρας μου, αν θέλει κάποιος να πει “δεν έκανε αγαθοεργίες” δικαίωμά του. Αφού δεν ξέρει. Δεν θα με ενοχλήσει καθόλου, τον εαυτό του ξεφτιλίζει. Εγώ ξέρω ότι ψεύδεται και δεν χρειάζομαι μεταθανάτιο μετάλλιο καλοσύνης για τον πατέρα μου. Ξέρω πολύ καλύτερα. Το δημόσιο πρόσωπο το κρίνουμε για την δημόσια εικόνα του.- Έχει αξία και σημασία να μπορεί να ακουστεί αντίλογος. Θέλει θάρρος να πεις κακό λόγο. Μπορεί να το κάνω επειδή είμαι κομπλεξικός αλλά συνήθως έχει ψήγματα αλήθειας. Ή και κοτρόνες αλήθειας. Μια στις τρεις είναι ολόκληρη μπάρα χρυσού αυτό που λέω. Απλά δεν τολμάει κανείς άλλος να το εξορύξει. Όπως οι εταιρείες γίνονται καλύτερες με τα παράπονα, κάπως πρέπει η κοινωνία να μας βοηθάει εμάς τους κομπλεξικούς να μιλάμε για να βελτιώνεται. Καλύτερα να πετάω κοτρόνες αλήθειας εγώ, παρά κάποιος πραγματικά κακοπροαίρετος, ανιστόρητος και ανήθικος.
- Παιδεία παιδιά! Είναι τόσο μπλεγμένη η social mediaκή μας ζωή, ώστε όταν πεθαίνει κάποιος διάσημος τελικά καθόμαστε να ξεστραβωθούμε οι τεμπέληδες του πληκτρολογίου. Ακούμε αναδρομικά τον “θρύλο των blues” (τον παπάρα) ή διαβάζουμε στα γρήγορα στην Wikipedia το βιογραφικό του “βασιλιά της μεταμοντέρνας αλληγορίας” πριν ανεβάσουμε δακρύβρεχτο στάτους μπας και τσιμπήσουμε 5-10 likes. Δυστυχώς όμως, όπως και στο σχολείο, εσείς που διαβάζετε τελευταία στιγμή τα SOS, συχνά δεν έχετε ιδέα της συνολικής υπόθεσης. Ε, αν την ξέρω και το μυριστώ, θα υποστείτε το πρήξιμο μέχρι να ξεστραβωθείτε. Ή τουλάχιστον μέχρι να καταλάβετε ότι δεν είναι έτσι απλά και μονοσήμαντα τα πράγματα.
Δεν είναι επιλογή να κακολογώ κάποιους νεκρούς. Είναι υποχρέωση. Αν πέθανε νέος από καρκίνο του πνεύμονα ένας καπνιστής, αυτοκτόνησε. Αν τράκαρε με 200 χλμ κάποιος που δεν φορούσε ζώνη το ίδιο. Αν δεν τα πούμε δυνατά, δημοσίως και ανοιχτά, είμαστε συνυπεύθυνοι στον επόμενο. Εξίσου ή και περισσότερο με πνίγει η ανάγκη να γράψω δημοσίως καλά λόγια όταν τα πιστεύω για κάποιον νεκρό. Αν δεν νιώθετε την υποχρέωση να το συζητήσουμε είστε πράγματι κοινωνικά νεκροί.
