Το αποφάσισα! Θα πάρω ένα ατομικό ΑΤΜ να έχω ήσυχο το κεφάλι μου, θα βγάλω την πλαστική σαγιονάρα, θα ζωγραφίσω μια ομπρέλα θαλάσσης και ψηφίσω exit στις παραλίες. Οχι που θα σας αφήσω να μου κάνετε τη ζωή Γιούρογκρουπ!
Αντιηλιακό, τσεκ.
Πετσέτα, μαγιό τσεκ μαζί με τα κινητά, πορτοφόλια που το σέρνω μαζί μου κυρίως λόγω συνήθειας, κλειδιά, κάτι ψιλά που ψείρισα από τα χειμωνιάτικα ρούχα κι όλα μέσα στην τσάντα. Ρακέτες νο τσεκ.
Ιούλιος, δεύτερος μήνας του καλοκαιριού και πρώτος, όπως τον λογαριάζουν οι περισσότεροι για διακοπές, που το 2015 θα’ναι σε μιούζικαλ έκδοση με μουσικό θέμα το “Μωρό μου sorry, δεν έχω ούτε σέντσι για το βαπόρι”.
Οποιαδήποτε παραλία φέτος αξιολογείται ως κατάλληλη για βουτιές, κι αν δεν έχει Γαλάζια Σημαία την περνάμε ένα γρήγορο χέρι λαδομπογιά στο αυτό χρώμα, για να αναπολούμε τις παλιές εποχές που νομίζαμε πως ήταν καλές.
Ενα εξοχικό, πιθανό να υπάρχει, εκεί που μέχρι πρόσφατα σνομπάριζες να πας και οι Βόρειοι Ευρωπαίοι δουλεύουν ένα χρόνο, κάνουν τη καρδιά τους μπέκρα, για να έρθουν διακοπές για ένα δεκαήμερο ολοκαύλωμα.
Να κάθεσαι με τη σχετική δροσούλα στον κήπο, σαν τον Δαλάι Λάμα, χωρίς να πρέπει να μοιραστείς την καρδιά του καρπουζιού με κανέναν και να παρατηρείς τον γείτονα-ρομπότ που έχει αράξει στην αιώρα και κάνει “εκκαθάριση ιστορικού” στη μύτη του.
Στην αμμουδιά, λίγα προβλέπεται να αλλάξουν. Για να λέμε την αλήθεια πες ζεις το αιώνιο μνημόνιο του Ελληνάρα και της εντελώς παραμελημένης, αλλά ισάξιας, Ελληναρούς. Τα τατού έχουν ξεφύγει στον σχεδιαστικό τομέα, σε μέγεθος ξεπέρασαν τα τραπεζομάντηλα, ενώ λίαν συντόμως με την εξάντληση των Κινέζικων παροιμιών, θα επιστρέψουμε στις ρίζες και στις ανεξάντλητες Ελληνικές που κακώς εκτοπίστηκαν και παραμένει αναπάντητο το ερώτημα “γιατί;”από τους λαπάδες του Κομφούκιου.
Κορμιά που σφίγγανε έναν ολόκληρο χειμώνα, λαδωμένα με το διαχρονικό θέλω-να-ξεράσω άρωμα καρύδας του Κόπερτον. Στο μπράτσο, στην κορφή της κωλοχαράδρας, στην – ποτέ δεν κατάλαβα γιατί εκεί – γάμπα το τατουάζ, “Να ‘ταν η ψωλή βιολί, να το παίζαμε“
Είναι και τα πιτσιρίκια βέβαια, όποιο τσιρίζει δυνατότερα κερδίζει για τον καθένα γονιό του ξεχωριστά τον τίτλο του “Ζώον of the beach”.
Κι ύστερα, είναι οι άλλοι. Με τα κινητά τα i-pad,και τα i-sta-tsakidiamalaka, που στο κατακαλόκαιρο με τη θάλασσα στα πόδια τους σχολιάζουν ως και τη σκνίπα που θα τους τσιμπήσει στο twitter μη χάσουν την επαφή με τους άλλους κωλόγερους του Μάπετ Σώου εκεί ή στο facebook, για την λοιπή πλέμπα.
Και ακολουθεί και ο Αύγουστος. Κατά συνέπεια ένα σήκουελ από την ζωοπανίδα της παραλίας, είναι αναμενόμενο.
Φωτογραφία: Pier Luigi Saddi
