Κουράστηκα…
Ώρες τώρα περπατάω χωρίς προορισμό. Μέσα στο κρύο. Με μόνη παρέα τις σκέψεις μου. Δίπλα μου περνάνε άντρες, γυναίκες. Έχουν βρει άραγε τον προορισμό τους; Δεν ξέρω. Το μόνο που ξέρω είναι πως
Κουράστηκα…
Κουράστηκα να παλεύω μόνη!
Κουράστηκα να κυνηγάω το χρόνο να τα προλάβω όλα.
Κουράστηκα να περιμένω την αγάπη κι εκείνη να παίζει κρυφτό μαζί μου…
Κουράστηκα να είμαι εκεί για όλους τους άλλους μα όχι για τον εαυτό μου!
Κουράστηκα να είμαι σωστή.
Κουράστηκα να εγκλωβίζομαι στο καθωσπρέπει και το μη.
Κουράστηκα να σε αφήνω να με εκμεταλλεύεσαι!
Κουράστηκα…
Στέκομαι για λίγο, εκεί στη μέση της διαδρομής. Κι αν φτάσω λίγο αργότερα τι πειράζει; Μα πού να φτάσω; Ώρες τώρα περπατάω χωρίς προορισμό.
Κουράστηκα να νοιάζομαι και να προβλέπω τις ανάγκες σου!
Κουράστηκα να παλεύω με τις σιωπές σου.
Κουράστηκα να είμαι το δεκανίκι σου.
Κουράστηκα να είμαι δυνατή.
Κουράστηκα να ζητιανεύω μια αγκαλιά!
Κι αυτή η μελωδία που από ώρα παίζει στ’αυτιά μου, κουράστηκα να την ακούω κι αυτήν. Έχει μια μονότονη μελαγχολία…
Κουράστηκα να περιμένω για ένα όνειρο που θέλησα πολύ.
Κουράστηκα να ανέχομαι τα ψέματά σου.
Κουράστηκα να στέκομαι στο ύψος των περιστάσεων.
Κουράστηκα την εγωιστική κριτική σου.
Κουράστηκα να φορώ τη μάσκα της χαράς.
Σκέφτομαι πως όλα είναι θέμα επιλογής. Κι αυτός ο προορισμός στο πουθενά, στο λίγο πιο κάτω, στο κολλημένο εδώ είναι αυτό που διάλεξαν άλλοι…
Κουράστηκα από τις ασήμαντες δικαιολογίες.
Κουράστηκα να περιμένεις να είμαι πάντα εκεί.
Κουράστηκα να συγκρατώ τα δάκρυά μου.
Κουράστηκα να αφήνω τον πόνο να παγώνει την καρδιά…
Κουράστηκα να αναβάλω
Κουράστηκα να φοβάμαι
Κουράστηκα να αφήνω τη ζωή να περνά
Κουράστηκα να μην είμαι ο εαυτός μου!
