Πολλές φορές σκέφτηκα πως προτιμώ να έχω ένα ορκισμένο εχθρό παρά ένα πουλημένο φίλο.
Για την επικινδυνότητα του εχθρού έχεις πλήρη και βαθιά γνώση και μπορείς με τις κατάλληλες μεθοδεύσεις να τον κρατήσεις σε απόσταση ασφαλείας.
Ο πουλημένος φίλος όμως χτυπάει αιφνιδιαστικά και ύπουλα κάτω από τη μέση.
Ο πόνος του χτυπήματος είναι σύντομος και ακαριαίος, της προδοσίας όμως οξύς και παρατεταμένος.
Αυτό το συναίσθημα με κατέβαλε όταν διάβασα τον πηχυαίο τίτλο «Κύπρος, μια άλλη χώρα», που δημοσιεύτηκε στο ΒΗΜΑ στις 13/11/2013 και φέρει την υπογραφή της κ. Λώρης Κέζα.
Στο εν λόγω άρθρο η κ. Κέζα κάνει δριμεία επίθεση στον ευρωβουλευτή της Νέας Δημοκρατίας κ. Γιώργο Κουμουτσάκο επειδή έσπευσε να ζητήσει παρέμβαση της Κομισιόν σε σχέση με τις δηλώσεις του Τούρκου πρωθυπουργού ότι δεν υπάρχει χώρα που να ονομάζεται Κύπρος.
Η κ. Κέζα θίχτηκε τόσο πολύ από την παρέμβαση του κ. Κουμουτσάκου που αναρωτήθηκε ποιά χώρα εκπροσωπεί στο Κοινοβούλιο, υπογραμμίζοντας μάλιστα το γεγονός πως ένας ξένος ουδέτερος παρατηρητής θα νόμιζε ότι εκπροσωπεί την Κύπρο καθώς ασχολείται διαρκώς με ζητήματα μιας ξένης νησιωτικής χώρας.
Οι ίδιοι προβληματισμοί μάλιστα οξύνθηκαν στην συνέχεια του άρθρου με την συντάκτρια του να δηλώνει πως η Ελλάδα και η Κύπρος αποτελούν αυτόνομες οντότητες και δεν συζητείται η προοπτική συνένωσης και γι’αυτό δεν υπάρχει κανένας λόγος να παριστάνει η ελληνική πλευρά τον συνέταιρο ή τον προστάτη και πως η επιμονή της Ελλάδας να ανακατεύεται με αλλότρια ζητήματα την πηγαίνει πίσω διπλωματικά.
Το δε κερασάκι στην τούρτα του ατεκμηρίωτων επιχειρημάτων και των λοιπών ασυνάρτητων αναφορών ήταν όταν η κ. Κέζα αποκάλεσε το Κυπριακό και το Σκοπιανό κουσούρια κι εμμονές.
Για να είμαι ειλικρινής, μόλις διάβασα το άρθρο δεν ήμουνα σίγουρη ότι το κείμενο ήταν πραγματικό και όχι αποκύημα κάποιας νοσηρής φαντασίας.
Στη συνέχεια όταν το ξαναδιάβασα, αναρωτήθηκα αν η κ. Κέζα έχει ανοίξει ποτέ στη ζωή της βιβλίο πολιτικής ιστορίας.
Η άγνοια βασικότατων γεγονότων όπως ο αγώνας του 1955-59, οι λόγοι για τους οποίους δεν επιτεύχθηκε ποτέ η Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα, ο ρόλος που διαδραμάτισε η Χούντα στο πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου 1974, καθώς και οι λόγοι, οι οποίοι οδήγησαν στην εισβολή στις 20 Ιουλίου του 1974, είναι περισσότερο από εμφανής στο άρθρο της.
Καταρχάς, στην Κύπρο διεξήχθη Ενωτικό Δημοψήφισμα στις 15 Ιανουαρίου του 1950 με απόφαση της Εθναρχίας. Επικεφαλής της Εθναρχίας ήταν ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος Β’.
Η απόφαση και προώθηση του δημοψηφίσματος του 1950 λήφθηκε μετά από την συστηματική άρνηση της Μεγάλης Βρετανίας να προωθήσει τις διαδικασίες αποαποικιοποίησης.
Το δημοψήφισμα διεξήχθη με φανερή και ενυπόγραφη ψηφοφορία του λαού σε όλες τις εκκλησίες των πόλεων και των χωριών της Κύπρου. Στη μέση των εκκλησιών υπήρχαν δυο διαφορετικά έγγραφα.
Το πρώτο ανέφερε «Αξιούμεν την Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα» και το δεύτερο «Ενιστάμεθα εις την Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα».
Παρά το γεγονός ότι η αποικιακή κυβέρνηση κατέβαλε σημαντικές προσπάθειες να τορπιλίσει τις διαδικασίες του δημοψηφίσματος και απαγόρευσε ρητά στους δημόσιους υπαλλήλους να πάρουν μέρος στην ψηφοφορία, από τους 224.747 Έλληνες Κύπριους που είχαν δικαίωμα ψήφου, το άσκησαν οι 215.108 (ποσοστό 96%) και από αυτούς υπέρ της Ένωσης τάχθηκαν οι 215.103.
Στο πλαίσιο αυτό καταγράφηκε με το Κυπριακό Δημοψήφισμα ότι οι Ελληνοκύπριοι ζητούσαν επιτακτικά την Ένωση με την Ελλάδα.
Το Δημοψήφισμα όμως ουδέποτε μπήκε σε εφαρμογή και αποτέλεσε μια ουτοπική αξίωση για τους εξής λόγους:
1. Η Κυβέρνηση του στρατηγού Πλαστήρα όχι μόνo δεν προώθησε τα αποτελέσματα αυτά αλλά αρνήθηκε ακόμη και να παραλάβει τους τόμους με τις υπογραφές των Κυπρίων
2. Η άφιξη και παρουσία της Κυπριακής αντιπροσωπείας στο Λονδίνο αντιμετώπισε την επίσης παγερή σιωπή του Βρετανικού τύπου και την απόλυτη απάθεια της Βρετανικής Κυβέρνησης.
3. Οι επαφές που έγιναν στην Νέα Υόρκη για προώθηση των αποτελεσμάτων του δημοψηφίσματος στα Ηνωμένα Έθνη από την Εθναρχία της Κύπρου δεν είχαν οδηγήσει πουθενά.
Οι Συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου που υπογράφηκαν το 1959 μεταξύ Μεγάλης Βρετανίας, Ελλάδας, Τουρκίας, ελληνοκυπριακής και τουρκοκυπριακής κοινότητας, ήταν οι συνθήκες με τις οποίες τερματίστηκε η βρετανική κυριαρχία επί της Κύπρου και ιδρύθηκε ανεξάρτητο Κυπριακό κράτος.
Το κείμενο της Συμφωνίας της Ζυρίχης όπως επικυρώθηκε από την πενταμερή διάσκεψη του Λονδίνου στο οποίο βασίστηκε η ίδρυση της ανεξάρτητης ∆ημοκρατίας της Κύπρου και η συνταγματική υπόσταση του νέου Κυπριακού κράτους περιελάμβανε στα παραρτήματα του και την Συνθήκη Εγγυήσεως
Οι τρεις Εγγυήτριες χώρες, η Ελλάδα, το Ηνωμένο Βασίλειο και η Τουρκία αναγνώριζαν και εγγυώνταν την ανεξαρτησία, την εδαφική ακεραιότητα και την ασφάλεια της ∆ημοκρατίας της Κύπρου.
Υπόσχονταν επίσης ότι σε περίπτωση παραβίασης της διάταξης της Συνθήκης Εγγυήσεως όπως συμπράξουν με διαβήματα τους ή κάθε άλλο απαραίτητο μέτρο προς εξασφάλιση του σεβασμού της εν λόγω Διάταξης.
Όμως, η Χούντα των συνταγματαρχών μέσα από τις δραστηριότητες της παράνομης οργάνωσης ΕΟΚΑ Β με το πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου, 1974, παρέκκλινε των υποχρεώσεων της Ελλάδας ως εγγυήτρια δύναμη της Κυπριακής ∆ημοκρατίας.
Στις 15 Ιουλίου 1974 Ελληνοκυπριακές στρατιωτικές δυνάμεις (άρματα μάχης-τεθωρακισμένα-δυνάμεις καταδρομών κ.λ.π), διατάσσονται να εισβάλουν στην Λευκωσία, με σκοπό την ανατροπή του Μακαρίου. Η Λευκωσία μετατρέπεται σε ένα απέραντο πεδίο μαχών, μεταξύ στρατιωτικών δυνάμεων που επιτίθενται και αστυνομικών δυνάμεων της Κύπρου που αμύνονται. Οι συγκρούσεις επεκτείνονται σε ολόκληρη την Κύπρο
Η εισβολή της 20ης Ιουλίου, 1974 από τις τουρκικές στρατιωτικές δυνάμεις αποτέλεσε το δεύτερο μέρος του δίπτυχου πραξικοπήματος-εισβολή.
Η κατοχή της Βόρειας Κύπρου από τότε μέχρι σήμερα κάτω από το σύνθημα παρέμβασης της εγγυήτριας δύναμης με στόχο να «φέρει δήθεν την νόμιμη τάξη ως ήτο πριν το πραξικόπημα» αποδείχθηκε όλεθρος.
Ούτε η Μεγάλη Βρετανία επέδειξε τον αντίστοιχο σεβασμό της υπογραφής της ως εγγυήτρια δύναμη και έτσι έμμεσα συνέλαβε στη μη αποτροπή του δίδυμου εγκλήματος εις βάρος του Κυπριακού.
Εν κατακλείδι, η Κύπρος είναι ένα μικρό νησί με μια μακραίωνη ιστορία γεμάτη ηρωικές πράξεις.Με ήρωες που επισκιάστηκαν από προδότες.
Το έσχατο αποτέλεσμα προδοτικών πράξεων υπήρξε η τραγωδία του 1974. Οι ΗΠΑ εκμεταλλεύτηκαν τους ηγέτες της Χούντας οι οποίοι κάθε άλλο παρά αφελείς υπήρξαν και έστησαν την εσωτερική αναταραχή στην Κύπρο ανάμεσα στους Έλληνες.
Όλα αυτά τα γεγονότα που συνιστούν την εθνική τραγωδία μιας «ξένης» χώρας αποτελούν σύμφωνα με την κ. Κέζα το «κουσούρι» που εμποδίζει την διπλωματική πρόοδο της Ελλάδας.
Εύχομαι κάποτε να αντιληφθεί πως το πραγματικό κουσούρι που αποτελεί τροχοπέδη στην πρόοδο μιας χώρας είναι η ημιμάθεια και η άγνοια όλων όσων έχουν βήμα και διαμορφώνουν απόψεις και ατεκμηρίωτες θέσεις, επικίνδυνες για την κοινή γνώμη.
Όλους όσους αποκαλούν την Κύπρο μια ξένη νησιώτικη χώρα..
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
Γαβριηλίδης Χ Ανδρέας, Τα Εθναρχικά Δικαιώματα και το Ενωτικό Δημοψήφισμα, Εκδόσεις Γ. Περσιάνης 1972.
Τα Μυστικά Αρχεία του Κίσιντζερ, Κώστας Βενιζέλος-Μιχάλης Ιγνατίου, Εκδοτικός Οίκος Λιβάνη.
Ιστορία της Νήσου Κύπρου (1571-1964), Άντρος Παυλίδης, Εκδοτικός Οίκος Φιλόκυπρος
Coufoudakis, V.(2003). The Cyprus Question: International Politics and the Failure of Peacemaking
