Έγραψα ένα άρθρο για τις μεγαλομεσαίες επιχειρήσεις. Για να μην είναι ξερή παράθεση νούμερων το συνέδεσα με μια πρόσφατη επίσκεψη σε μια ελληνική εταιρεία που παράγει μανιτάρια. Πιο πολύ σαν ντεκόρ και αισθητικό και φόντο για τις σκέψεις μου. Είχε λοιπόν το άρθρο και μερικές φωτογραφίες. Ήμουν ευγενέστατος, δεν έκανα καν αναφορά στις σοβαρές μου αντιρρήσεις στην φιλολογία περί ιδιοτήτων των μανιταριών σιτάκε…
Ξαφνικά λαμβάνω email και βλέπω σχόλια πραγματικά ανησυχητικά. Ενώ είχα πάρει (όπως και άλλοι εκείνη την ώρα) τις φωτογραφίες ακριβώς μπροστά του και προφανώς με είδε, ξαφνικά μου ζητάει να τις κατεβάσω! Τις δυο κυρίες μάλιστα στην ασπρόμαυρη φωτογραφία τις ρώτησα επιπρόσθετα για να είμαι σίγουρος!
Αν και δεν τους άξιζε, επειδή ήμουν μέρος ενός γκρουπ και μου το ζήτησαν αυτοί, τις 
κατέβασα. Όχι την φωτογραφία στο ποτάμι γιατί αυτή βέβαια δεν μπορεί να είναι ιδιωτική περιοχή. Τις άλλες μπορείτε να τις δείτε στην προσωπική μου σελίδα στο Facebook. Εκεί από ότι ξέρω η επέμβαση των υπερπροστατευτικών κυρίων από τα Μανιτάρια Δίρφυς δεν μπορεί να φτάσει. (Ελπίζω!) Αλίμονο αν δεν μπορώ να ανεβάσω στην προσωπική μου σελίδα φωτογραφίες για να δούνε οι φίλοι μου… Εξίσου θα μπορούσα να τους ζητήσω να κάνουν αντίστοιχα αιτήματα στα δεκάδες άλλα blog που φιλοξενούν φωτογραφίες από τις εγκαταστάσεις τους και παρομοίως δεν έχουν γραπτή άδεια.
Βέβαια το θέμα δεν είναι αυτό. Το κρίμα είναι ότι με τέτοιες συμπεριφορές, οι ελληνικές επιχειρήσεις πέφτουν ακριβώς στην κατηγορία την οποία κατηγορούσα με το άρθρο μου. Αντί να αρπάξουν την ευκαιρία της δημοσιότητας και να ανοιχτούν περισσότερο να θαυμάσουμε τα (πολλά) καλά τους, κρύβονται και μας κάνουν να ανησυχούμε ότι έχουν κάποιο τρομερό μυστικό…
Αν ήταν βέβαια κάτι πιο σοβαρό, η κοινότητα των blogger θα είχε ήδη επιληφθεί του θέματος. Όπως κάναμε δεκάδες αντίγραφα της σελίδας του Γέροντα Παστίτσιου, θα αρπάζαμε το άρθρο σε εκατοντάδες αντίγραφα. Δεν σταματάει έτσι το ποτάμι της πληροφόρησης. Πόσο μάλλον όταν δεν παραθέτεις ούτε μισό αντίλογο ή δικαιολογία…