Μέσα στην τρέλα μου για να αποκτήσω τον δικό μου χώρο, αποφάσισα να φτιάξω σπίτι…
Αυτά που λένε αν δεν χτίσεις σπίτι και δεν παντρέψεις κόρη, δεν ξέρεις τι σημαίνει παλούκι…
Αλήθεια είναι!
Ευτυχώς, υπήρχε ήδη μια βάση που θα χτιζόταν πάνω του και δεν έμπλεξα και με μπετά, πολεοδομίες, δεη, οτε, κατασκευαστές και πάει λέγοντας…
Έμπλεξα όμως με όλα τα υπόλοιπα.
Χτίστες, Σοβατζήδες, Ηλεκτρολόγους, Υδραυλικούς, Πλακάδες, μπουρου μπουρου μπουρου μπουρου…
Το έργο το ανέλαβε οικογενειακός φίλος του βασικού μου σπόνσορα.
Και αυτό ίσως ήταν το μεγαλύτερο λάθος.
Φιλική συμβουλή, μην μπλέκετε με γνωστούς που δεν μπορείτε να τους πείτε 2-3 κουβέντες παραπάνω…
Φέρνει λοιπόν το επιτελείο του και ξεκινάμε…
Πρώτη επαφή με τον χτίστη που για να σηκώσει δύο πόρτες έσπασε τον λέβητα και μετά έκανε το παπί– γιατί τι πιο λογικό από το να πατήσεις πάνω στον καυστήρα για να κάνεις την δουλειά σου;
Δεύτερη επαφή με τον τύπο που θα του δώσω το όνομα «καταστροφέας», γιατί μπήκε να τρυπήσει τοίχους για να περάσουν οι σωλήνες και άφησε 5 κυβικά μπάζα και σίδερα να κρέμονται , λες και είχε γίνει βομβαρδισμός από τους Αμερικάνους.
(Κάπου εδώ θα ήθελα να ευχαριστήσω και τους Αμερικάνους για τα Ίμια, ως άλλος Κώστας Σημίτης).
Τα μπάζα να σημειώσω πως τα κουβαλούσε ο μαλάκας* με φιλική βοήθεια, γιατί όταν του είπα να βοηθήσει να τα πετάξουμε αποκρίθηκε «ποιος; Εγώ;».
Θα ήθελα πολύ να του απαντήσω την μέρα της πληρωμής «ποιος; Εγώ;», αλλά είπα να μην ξεκινήσουμε στραβά…
*μαλάκας= ο γράφων.
Μετά αρχίζουν οι προσφορές για τα υπόλοιπα.
Αρχικό κριτήριο πέρα από την ποιότητα κατασκευής, ήταν προφανώς και η τιμή.
Όχι λόγω οικονομίας, αλλά προφανώς δεν μιλάμε για την αλλαγή μιας πρίζας, ούτε υπάρχει budget να φτιάξω κουφώματα από τίμιο ξύλο.
Όταν παίζεις με τιμές +- 500€, πρέπει να κοιτάξεις και την τσέπη σου, αλλιώς δεν φτιάχνεις σπίτι ούτε όταν πάρει πρωτάθλημα ο Άρης.
Οι διαφορές στις προσφορές ήταν ΤΕΡΑΣΤΙΕΣ.
Σημειωτέον, να πω πως τα υλικά ήταν δικά μου, άρα δεν έχει να κάνει με την ποιότητα υλικού, αλλά με το πώς κοστολογεί ο καθένας την δουλειά του.
Δεν είναι δυνατόν να σου ζητάει ο ένας 3000 εργασία και ο άλλος 1500.
Επίσης δεν είναι δυνατόν, να συμφωνείς με κάποιον και μετά να είναι άφαντος και να κλαίγεται πως δεν υπάρχουν δουλειές και πεινάμε.
Έχω μάθει πως όταν δίνουμε ένα ραντεβού, πρέπει να είμαστε εκεί.
Και αν δεν μπορούμε, γιατί άνθρωποι είμαστε, πολλά συμβαίνουν, ειδοποιούμε.
2014 έχουμε, δεν νομίζω να υπάρχει κάποιος χωρίς κινητό…
Φτάνεις λοιπόν σε ένα σημείο που έχεις πάρει για την ηλεκτρολογική εγκατάσταση Χ προσφορές.
Γνωρίζεις πάνω κάτω τα υλικά, κόβεις και τον άλλον τι τύπος είναι…
Ζυγίζεις και τα χρήματα που διαθέτεις και αποφασίζεις.
Αν έρθει ο άλλος και τον κόψεις πως αν πάθεις βλάβη , πρώτα θα έρθει η πυροσβεστική και μετά αυτός, δεν νομίζω να τον προτιμήσεις.
Μου θύμισε ένα tattoo studio, που όταν είχα πάει να μου χτυπήσει ένα μεγάλο σχέδιο στην πλάτη και ήθελα να βγάλουμε ένα προσχέδιο μου είπε “ααασε τα προσχέδια μαν, θα ρολάρει η βελόνα και θα μιλήσει το μελάνι μόνο του δικέ μου…”
Προφανώς δεν πήγα ποτέ, νομίζω είναι κατανοητό…
Ούτε τον πυρετό μου δεν θα του εμπιστευόμουν, όχι την πλάτη μου για κάτι μόνιμο.
Κάπου εδώ να αναφέρω πως από το φιλικό μου περιβάλλον ήρθαν αρκετοί να δώσουν μια προσφορά και ακόμα και αν δεν συνεργαστήκαμε, σε ό,τι απορία και δυσκολία είχα με βοήθησαν και συνεχίζουν να με βοηθάνε ακομπλεξάριστα και τους ευχαριστώ γι’αυτό.
Είτε γιατί η τελική επιλογή του μάστορα δεν ήταν δική μου, είτε γιατί δεν μπορούσα να το καλύψω οικονομικά, είτε για τον οποιονδήποτε λόγο.
Ξηγημένα και όμορφα, θυμάμαι ατάκα φίλου υδραυλικού που ενώ δεν συνεργαστήκαμε μου είπε «πάρε με αν χρειαστείς κάτι να σου πω, καταλαβαίνω».
Ή φίλου ξυλουργού, που όταν έψαχνα για κουζίνα και του είπα το budget μου, μου πρότεινε ο ίδιος να κοιτάξω κάπου αλλού και μου έδωσε μέχρι και τηλέφωνα και διευθύνσεις.
Γιατί μπορεί να μην συνεργαστείς σε μια δουλειά, αλλά η ανθρωπιά φαίνεται.
Πάμε παρακάτω.
Έρχονται κάποιες ειδικότητες, όπως του πλακά για παράδειγμα οι οποίοι νομίζεις πως σου κάνουν πλάκα.
Όταν σου λένε πως τα υλικά είναι δικά σου εξαρχής και ο ένας σου ζητάει 6€ το τ.μ. και ο άλλος 12€ και με υφάκι, πιστεύει κανείς πως είναι θέμα αξιοπιστίας και δουλειάς;
Και το τονίζω πως τα υλικά είναι τα ίδια και στις 2 περιπτώσεις.
Όταν σου ζητάει ο ένας για μεταφορά λέβητα 500€ και ο άλλος σου λέει, γάμησε τον λέβητα, ρε Νικο, 2 ώρες δουλειά είναι, μη σε απασχολεί αυτό, δεν είναι θέμα ανθρώπου;
Όταν ο ένας προσπαθεί να σου πασάρει συγκεκριμένο μαγαζί να αγοράσεις εξοπλισμό και ο άλλος σου λέει τι χρειάζεσαι και κάνε την έρευνα αγοράς σου, δεν μετράει;
Για μένα μετράνε αυτές οι μικρές λεπτομέρειες .
Όχι μόνο στο κομμάτι της οικοδομής, στην σχέση που έχω ή θα διατηρήσω αφού τελειώσει όλο αυτό.
Ο λόγος που δεν έχω αναφέρει ακόμα τον ηλεκτρολόγο είναι πως είναι η εξαίρεση. Για πολλούς λόγους. Από επαγγελματισμό στον τομέα του, μέχρι καθοδήγηση σε άλλα κομμάτια, που προφανώς αν δεν τα γνωρίζεις πιάνεσαι μαλάκας. ( ο γράφων, όπως προανέφερα).
Παίζει μεγάλο ρόλο να έχεις μεράκι για την δουλειά σου και αυτό φαίνεται στις λεπτομέρειες…
Επίσης αρκετή πλάκα έχουν και οι καταστηματάρχες. Από καταστήματα με πλακάκια, μέχρι είδη υγιεινής και έπιπλα.
Λες και ζουν σε ένα παράλληλο σύμπαν.
Προχτές είδα καναπέ τριθέσιο 7800€. Στην Ελλάδα του βασικού μισθού 450€.
Αλήθεια, δεν ξέρω τι παίρνουν αλλά θα ήθελα πολύ λίγο από αυτό.
7800€ για καναπέ τριθέσιο;
Και δεν παίρνω ένα Mercedes να το πετάξω μέσα στο σαλόνι μου να κάθομαι πάνω στην οροφή σαν γκουρού;
Όπως και να ‘χει αυτά είναι μόνο η αρχή και ακόμα έχω δρόμο όπως βλέπω.
Δρόμο που ελπίζω να μην χρειαστεί και άλλο κείμενο για να αναλύσω και να “ρολάρει μόνος του ρε μαν”.
Αν είναι κάτι που με παρηγορεί σε όλο αυτό το πακέτο, πέραν από την στιγμή που θα ανοίγω την πόρτα ενός χώρου, όπως τον έχω φανταστεί, είναι πως ξεκαθάρισε το τοπίο ως προς το ποιος έχει διάθεση να σε βοηθήσει όταν έχεις ανάγκη και ποιος όχι.
Υ.Γ. Οι πιο συνεπείς στη δουλειά τους, είναι οι τύποι με τα καροτσάκια του Σκλαβενίτη που μαζεύουν σίδερα.
