Άσχετα από τα ονόματα και τις τοποθετήσεις τύπου “αριστερά – δεξιά”, έχουμε πολλά να μάθουμε από τους Άγγλους:
1. Κυβέρνηση συνεργασίας με ουσία. Σε μια χώρα με εδραιωμένο δικομματισμό για πολλές δεκαετίες, δυο κόμματα κατάφεραν να παράγουν θέσεις και να προχωρήσουνε σε γενναίες δομικές αλλαγές επί της ουσίας. Δηλαδή έκαναν ο καθένας τη λίστα τους και όπου συμφωνούσαν προχώρησαν με το μαχαίρι.
2. Πολιτικό marketing πρακτικό. Με όλες τις διαθέσιμες τεχνολογίες, αντί για δημοσκοπήσεις του κώλου όπως γίνονται στην Ελλάδα, ο Κάμερον έβαλε τους κορυφαίους ερευνητές να βρούνε τι θέλει ο κόσμος και να τους το δώσει όσο μπορούσε. Είναι περίπτωση καλού marketing όταν βελτιώνεται έτσι το πολιτικό προϊόν.
3. Διαρκής καμπάνια. Δεν άρχισε έξι μήνες πριν τις εκλογές. Βασικά ο Κάμερον δεν σταμάτησε ποτέ. Από το ξημέρωμα των προηγούμενων εκλογών, το μισό επιτελείο του Ομπάμα δούλευε ασταμάτητα. Πάλι “καλό marketing” αφού ουσιαστικά ήταν σε καλύτερη επαφή με τον κόσμο. Όχι μαζικά, με τα προσωποποιημένα σύγχρονα εργαλεία έφτασε σε κάθε ψηφοφόρο καλύτερα από κάθε άλλη φορά.
4. Επαφή με το εκλογικό σύστημα. Κανένα εκλογικό σύστημα δεν είναι τέλειο στις δημοκρατίες που ζούμε. Αλλά τα κόμματα και ο κόσμος στην Αγγλία ξέρουν καλά πως παίζεται το παιχνίδι και υπό αυτή την έννοια είναι πιο δίκαιο καθότι δεν αλλάζει κάθε τρεις και λίγο.
5. Εθνικισμός εντός ορίων. Παντού θα έχουμε εθνικιστικά, φασιστικά ή άλλα κάπως ακραία κινήματα σε σχέση με τον “πατριωτισμό” ή την ξενοφοβία. Οι Άγγλοι τόσο με τον χειρισμό του δημοψηφίσματος στην Σκωτία, όσο και με το αποτέλεσμα των εκλογών τώρα, δείχνουν τον δρόμο στην ενσωμάτωση αυτών των θεμάτων μέσα στο Κοινοβούλιο με τρόπο όσο πιο παραγωγικό γίνεται.
Σήμερα είμαι περήφανος που είμαι μισός Άγγλος!
