Καθημερινά άνθρωποι έρχονται και φεύγουν από τη ζωή μας. Κάθε άνθρωπος που έρχεται στη ζωή μας, μάς αφήνει και από κάτι. Κάποιες φορές όταν φεύγει το παίρνει πίσω. Πίσω, όμως, αφήνει κάποια “leftovers”. Κάποιοι από αυτούς νιώθουμε σαν να πέρασαν και να μην ακούμπησαν καν την ψυχή μας, ούτε τις ευαίσθητες χορδές μας. Από την άλλη υπάρχουν και κάποιοι άλλοι οι οποίοι έχουν αφήσει στη ζωή μας τα αποτυπώματά τους και μας έχουν στιγματίσει για όλη μας τη ζωή.
Η δική μου ιστορία με έναν τέτοιο άνθρωπο, ο οποίος πέρασε και έχει μείνει ανεξίτηλος στη μνήμη και στην καρδιά μου, ξεκίνησε πολλά χρόνια πριν, όταν ήμουν δέκα περίπου ετών. Τότε λοιπόν πήγαινα Αγγλικά και είχα μια καθηγήτρια την οποία από την πρώτη στιγμή που την είδα την συμπάθησα αμέσως. Η αγάπη που ακολούθησε ήταν αμοιβαία και καθώς περνούσαν τα χρόνια δενόμασταν όλο και περισσότερο.
Ο καιρός περνούσε και οι τάξεις των Αγγλικών επίσης. Έφτασε λοιπόν ο καιρός που τελείωσα τα Αγγλικά και πέρασα στο Πανεπιστήμιο. Τότε ήταν που χαθήκαμε. Αλλά ακόμα και τότε ένιωθα – φαντάζομαι ότι έχει συμβεί στον καθένα- πως είμαστε κοντά, παρόλο που ήμασταν μακριά. Πως μπορώ ανά πάσα στιγμή να σηκώσω το τηλέφωνο και να ξέρω ότι είναι εκεί για μένα.
Όμως όπως λέει και το λαϊκό άσμα «έχει ο καιρός γυρίσματα», έτσι και σε εμάς η κατάσταση άλλαξε και βρεθήκαμε πάλι. Αυτή τη φορά με άλλη ιδιότητα. Ως “συνάδελφοι” κατά κάποιον τρόπο και όχι ως καθηγήτρια με μαθήτρια.
Θα αναρωτηθείτε τώρα πως έγινε αυτό; Αυτός είναι και ο πιο σημαντικός λόγος που θέλησα να γράψω αυτό το άρθρο. Για να αναδείξω το μεγαλείο αυτού του ανθρώπου και την καλοσύνη του, που δεν περιμένει ανταλλάγματα, αλλά προσφέρει απλόχερα την αγάπη του και τη βοήθειά του, όποτε μπορεί.
Αυτή τη «βοήθεια» της ζήτησα όταν πήγα στη δουλειά της και της είπα ότι χρειάζομαι και εγώ να δουλέψω. Και αυτή αμέσως μου πρόσφερε μια θέση κοντά της, μαζί της. Ακόμα όμως και όταν τα πράγματα δυσκόλεψαν και αποφάσισε να αλλάξει πορεία, δεν με άφησε «ξεκρέμαστη», αλλά μου πρότεινε να την ακολουθήσω σε όποια δουλειά και να πήγαινε.
Μπορεί να το ακούτε λίγο εσείς, αλλά στην πραγματικότητα αυτή η κίνηση ήταν από τις σημαντικότερες στη ζωή μου για δύο λόγους. Ο πρώτος λόγος ήταν ότι παρόλο που ήμουν φοιτήτρια μπορούσα να έχω ένα στοιχειώδες εισόδημα και να μην «φορτώνομαι» στους γονείς, αποκτώντας ταυτοχρόνως εμπειρία από μικρή ηλικία και ο δεύτερος λόγος ότι μπόρεσα να κρατήσω επαφή με την αγαπημένη μου και να δεθούμε ακόμη περισσότερο.
Τέτοιοι άνθρωποι δυστυχώς είναι λίγοι στις μέρες μας και εγώ ήμουν τυχερή που τη συνάντησα. Μετά από 19 σχεδόν χρόνια που γνωριζόμαστε μπορώ να πω ότι η ανιδιοτελής αγάπη που προσφέρει απλόχερα την κάνουν να ξεχωρίζει ανάμεσα στο πλήθος και η αγνότητα της ψυχής της να αποτελεί πρότυπο για μένα.
Πρόσφατα συνεργαζόμαστε ξανά! Ναι. Δεν τελειώνει ποτέ αυτή η «σχέση». Ευτυχώς που κάποια πράγματα δεν τελειώνουν ποτέ, αντίθετα ξεκινάνε, που και που, νέες, μικρές αλλά σημαντικές αρχές με πολύ όρεξη και καλή διάθεση.
Αφιερωμένο στην αγαπημένη μιας σχεδόν ολόκληρης ζωής. Ξέρει αυτή…
Καλή αρχή!
