“Οι πούστηδες είναι παντού!” μου λέει αγχωμένος χθες ο περιπτεράς. Χωρίς λόγο. Ούτε του έδωσα αφορμή με κάτι σχετικό από την μεριά μου. Μια πορτοκαλάδα πήγα να πάρω. Αντίστοιχα ακούμε ότι “έχουν κατακτήσει οι αδελφές τα media” και άλλους αντίστοιχους αστικούς μύθους. Σήμερα που γίνεται το Athens Pride φαντάζομαι ότι οι περιπτεράδες γύρω από την πλατεία Κλαυθμώνος θα πούνε πολλά αντίστοιχα.
Το μόνο δίκιο που θα μπορούσα να τους δώσω είναι ότι το AIDS συνδέθηκε στην αρχή του με την ομοφυλοφιλία. Και το AIDS δεν είναι σαν οποιαδήποτε άλλη αρρώστια. Έχουν δαπανηθεί τεράστια ποσά στην σχετική έρευνα, πρωτόγνωρα ποσά για την ανθρωπότητα. Το Health Affairs πέρυσι δημοσιοποιήσε έρευνα που έδειχνε ότι τα φάρμακα για το AIDS ήταν τρεις φορές πιο πιθανό από άλλα φάρμακα να χρησιμοποιούν πατέντες από έρευνα που έχει χρηματοδοτηθεί δημόσια Έχουν αλλάξει πάμπολλοι νόμοι και κανονισμοί για να βοηθηθεί η έρευνα του AIDS. Ακόμα και στις ΗΠΑ επέτρεψαν να γίνονται κλινικές έρευνες πριν εγκριθούν τα συγκεκριμένα φάρμακα. Βρε μπας και έχει δίκιο ο περιπτεράς;
31 χρόνια λοιπόν με το AIDS και πάντα νιώθω το αόρατο άγχος. Πρέπει να ενημερώσουμε τον κόσμο, πρέπει να 
μαζευτούν λεφτά για να γίνει έρευνα, πρέπει να βρεθεί ένα φάρμακο επιτέλους. Εκτός από “αρρώστια των γκέι” όπως πέρασε στην Ελλάδα αρχικά, την είδα και ως αρρώστια που θερίζει την Αφρική. Στην Αιθιοπία μου εξήγησαν ότι ο νέος θεσμός του πωλητή σε αυτή την χώρα οδήγησε σε τρελή εξάπλωση της νόσου. Παραδοσιακά με αρκετά χαλαρή αντιμετώπιση του σεξ, καθώς η δουλειά τους έφερνε σε πολλές περιοχές της χώρας κουβαλούσαν μαζί τους και τον ιό. Το AIDS είναι αρρώστια δύο ταχυτήτων. Από την μια στις ανεπτυγμένες χώρες είναι μια από τις λίγες ελπίδες για τις φαρμακευτικές εταιρείες για καλά κέρδη. Από την άλλη στην Αφρική τα προβλήματα κόστους και τρόπου να φτάνει καθημερινά το χάπι στον ασθενή είναι τεράστια.
Από τα 42 χρόνια μου, τα 3/4 σχεδόν τα θυμάμαι με αυτό το άγχος. Την τρομερή αρρώστια “των αδελφών”. Το θυμάμαι ότι έσκασε το 1981 το θέμα γιατί πήγαινα στο Λύκειο στο Καστρί και ήταν η χρονιά του Ανδρέα Παπανδρέου. ( Όταν πρωτοεκλέχτηκε η θέα της Mercedes του και της συνοδείας του έκανε σχεδόν όλο το σχολείο να τρέξει στα κάγκελα να πανηγυρίσει. Μετά από μια εβδομάδα πήγανε λιγότερα παιδιά, όσοι είχαν γονείς που φρεσκοδιορίστηκαν κυρίως. Μέχρι να περάσει ένας μήνας δεν ασχολιόταν κανείς και μετά από άλλον έναν μήνα άρχισαν οι πρώτες μούτζες. Τώρα στο ίδιο σημείο υπάρχει μόνιμα μια κλούβα της αστυνομίας που προστατεύει τον γιο του. Τέλος παρένθεσης.)
Άγχος από παντού μεν. Στην Ελλάδα δεν φοράει κανείς προφυλακτικό δε.
“Ι don’t support gay marriage despite being a Conservative, I support gay marriage because I’m a Conservative” είπε ο Άγγλος πρωθυπουργός παίρνοντας και αυτός θέση (όπως και ο Ομπάμα) ξεκάθαρα στο θέμα:
Το πολιτικό σκέλος της υπόθεσης είναι σημαντικό. Όσοι κατηγόρησαν τόσο υποκριτικά τον Γρηγόρη Βαλλιανάτο για το σχόλιο σχετικά με τις ομοφοβικές διαθέσεις του μακαρίτη Κου Μητροπάνου, θα έπρεπε να σκεφτούν σφαιρικά το θέμα. Όταν υπάρχει ολόκληρη ειδική κατηγορία πορνείας “χωρίς προφυλακτικό” και ψάχνουμε με φωτογραφίες αθώων γυναικών στις ειδήσεις να βρούμε τους ανεύθυνους οικογενειάρχες, μάλλον δεν μας φταίνε οι “γυναικωτοί”. Ακόμα και στην Αγγλία του Κάμερον, το 65% του κόσμου είναι μεν υπέρ των γάμων ομοφυλοφίλων, αλλά το 70% δεν θέλει να το ονομάσουμε “γάμο”. Η κοινωνία αργεί να εξελιχθεί γύρω από το θέμα. Οι αντιστάσεις στην αλλαγή είναι θεμιτές. Ο τρόπος που εκφράζονται καμιά φορά με βία και αποκλεισμούς όμως όχι.
Προσωπικά μου αρέσουν οι γυναίκες. Αλλά έχω και φίλες που γουστάρουν άλλες γυναίκες. Ή φίλους που γουστάρουν άλλους άντρες. Καλό είναι όλοι οι παραπάνω συνδυασμοί να προφυλάσσονται από μεταδιδόμενες αρρώστιες (δεν είναι μόνο το AIDS). Δεν είναι αρρώστια για τα “πουσταριά” της Λιάνας Κανέλλη το AIDS. Και δεν είναι το AIDS το κύριο πρόβλημα των ομοφυλοφίλων στην ελληνική κοινωνία. Ομοφοβικοί είναι πολλοί ακόμα στην Ελλάδα και δυστυχώς δεν ξέρουν καν πως να χειριστούνε αυτό το συναίσθημα. “Για χορούς και γκέϊ γιορτές είμαστε τώρα;” θα ρωτήσει ο περιπτεράς στην πλατεία. Αν δεν γίνουμε όμως μια λειτουργική κοινωνία, λειτουργική για όλους μας, δεν θα μπορούμε να αντιμετωπίζουμε κρίσεις.
Εγώ θα είμαι απόψε στο Athens pride και θα είμαι περήφανος για όλους μας αν βελτιωθούμε.
