Το σαλιγκάρι ήταν άτυχο. Η κόρη μου τελικά δεν είχε σχολείο και περπατώντας στην επιστροφή αποφάσισε να το πάρει μαζί της για…κατοικίδιο. Την έπεισα να το αφήσει σε ένα κουτάκι με λίγα χόρτα για να μην το ταρακουνάει τουλάχιστον. Το ξέχασε. Πήγε να ζωγραφίσει και εγώ συνέχισα την δουλειά μου. Προς μεγάλη μου έκπληξη κάποια στιγμή όμως, πάω να πιω μια γουλιά τσάι και το βλέπω έτσι!
Αλλού σχολιάζω τον φόβο μου για την απογοήτευση όσων ασχολήθηκαν πρώτη φορά με την πολιτική. Εδώ να αναπτύξω κάτι άλλο, πιο δύσκολο. Την βαθιά μου πεποίθηση ότι τα πράγματα βελτιώνονται. Αλλά προχωράνε αργά. Όλοι οι υποψήφιοι που νομίζουν ότι θα εκλεγούν πέφτουν στην παγίδα να ακούνε τους γνωστούς τους. Η κάλπη είναι άλλο φρούτο.
Το ποσοστό του δικομματισμού στις επερχόμενες εκλογές δεν είναι καλός δείκτης. Αν πάρουν λιγότερο από 50% τα δυο “μεγάλα” κόμματα σημαίνει ότι οι μισοί Έλληνες δεν πιστεύουν πια στο πελατειακό κράτος; Η πραγματική δοκιμασία όμως θα είναι οι επόμενες εκλογές, μάλλον τον Οκτώβρη. Μετά από μήνες προπαγάνδας ότι “η χώρα είναι ακυβέρνητη” πόσοι θα υποκύψουν πάλι στον δικομματισμό; Προσωπικά ελπίζω ότι θα είναι λιγότεροι από ποτέ. Σαν το σαλιγκάρι υπάρχουν τάσεις που δύσκολα αντιστρέφονται.
1 .”Ούτε νεκρός δεν συνεργάζομαι με κόμμα υπέρ του μνημονίου“. Οι πολιτικοί μπορεί να κάνουν τούμπες (βλ. Σαμαράς) αλλά τέτοιες δηλώσεις δεν μαζεύονται. Προφανώς υπάρχει μεγάλο μερίδιο του ελληνικού λαού το οποίο έχει πειστεί για αυτό το θέμα. Μπορεί να γίνει μακροπρόθεσμα θέμα…εμφυλίου πολέμου καθότι παρατηρείται μεγάλη πόλωση και φανατισμός.
2. “Ναι, ότι να’ναι…για πες, έχεις καμιά ιδέα;” Είναι η λεγόμενη χαλαρή ψήφος. Μέχρι την τελευταία στιγμή δεν θα ξέρουμε τι θα κάνει αυτή η νέα κατηγορία αναποφάσιστων. Εύκολα σου αραδιάζουν τι δεν θα ψηφίσουν, δύσκολα μπορούν να ενθουσιαστούν με οποιαδήποτε πρόταση. Μεγάλο ποσοστό αυτών θα γυρίσει σε αυτές ή τις επόμενες εκλογές στον δικομματισμό.
3. “A ρε μια χούντα που μας χρειάζεται!” Αυτό το επιχείρημα ξεπροβάλλει με διάφορες μεταμφιέσεις. “Ένας δυνατός ηγέτης…οραματιστής….που να μην τον νοιάζει τίποτα και να μην κολώνει.” Έναν καλό δικτάτορα που σαν σε παραμύθι θα μας λύσει με μαγικό τρόπο τα προβλήματα.
Δεν μπορούμε να πάμε σε μια νύχτα (των εκλογών) από πελατειακό δυσλειτουργικό κράτος σε κάτι καινούργιο. Γιατί δεν μπορούμε να το φανταστούμε καν! Πόσο μάλλον συλλογικά να το συμφωνήσουμε. Θα χρειαστούν οι λεγόμενες “ζυμώσεις” καθώς σιγά σιγά ωριμάζει η σκέψη και η πράξη όλων σε βαθμό. Το γκρέμισμα των παραδοσιακών κομμάτων, ειδικά των δυο που μοιράστηκαν την εξουσία τα τελευταία σαράντα χρόνια είναι ένα σημαντικό πρώτο βήμα.
Το δεύτερο; Να λύσουμε μερικά προβλήματα. Έστω και μικρά. Και το σαλιγκάρι άλλωστε σιγά σιγά βρέθηκε από το κουτί του στο τσάι μου.