Οι παλιές αγάπες είναι επικίνδυνες, αθώες όπως μοιάζουν, αδύναμες λόγω του χρόνου που έχει περάσει και έχουν ξεθωριάσει σαν παλιά φωτογραφία. Τα έντονα συναισθήματα έχουν κι αυτά καταλαγιάσει και ξεχαστεί και μένει μόνο κάποιες φορές μια περίεργη νοσταλγία για στιγμές στο χρόνο που πέρασαν ανεπιστρεπτί.
Δεν είναι επιθετικές αλλά μπορούν να γίνουν διαβρωτικές αν τις αφήσεις να εισέλθουν στη μνήμη σου και να παίξουν με το μυαλό σου. Επειδή δεν έχουν αληθινή υπόσταση, είναι φαντάσματα και συχνά δημιουργήματα που εξωραΐζονται, για να τιμηθούν ως πεσόντες σε έναν πόλεμο της καρδιάς που κάποτε σταμάτησε να χτυπάει γι’ αυτές.
Μη γελαστείς και τις ακολουθήσεις, θα σε πάνε σε ένα μέρος που δεν υπάρχει, κάτι σαν χαμένο παράδεισο.
Οι παλιές αγάπες πεθαίνουν. Πεθαίνουν και πάνε στον παράδεισο στολισμένες απ’ την καλοσύνη της άγιας μνήμης που θέλει να ξεχνά κάθε πίκρα τους, κάθε ώρα κακιά. Οι παλιές αγάπες πάνε στον παράδεισο καθαγιασμένες, εξωραϊσμένες, καταξιωμένες, μέσα σε σύννεφα νοσταλγίας που ακούραστα μνημονεύει τη δόξα τους και την ανεπανάληπτη ομορφιά τους.
Οι παλιές αγάπες πάνε στον παράδεισο και δεν ανασταίνονται πια. Πεθαίνουν μέσα στο ίδιο σώμα που τις γέννησε, στο σώμα που, αργότερα, από φάτνη έμεινε τάφος ξερός. Τάφος με πολλές και διάφορες επιτύμβιες περιγραφές που, με τον καιρό, αλλάζουν και γίνονται όλο και περισσότερο γενναιόδωρες.
Μάρω Βαμβουνάκη
