Και έκατσες υπομονετικά στην ουρά και πήρες 60 ευρώ παραπάνω. Σε καταλαβαίνω.
Και πήγες στο σούπερ μάρκετ και αγόρασες 50 πακέτα μακαρόνια. Οκ.
Και πήγες και φούλαρες το ρεζερβουάρ σου και γέμισες κι ένα μεγάλο μπιτόνι. Ναι σε καταλαβαίνω.
Θα είσαι ασφαλής, γιατί όταν έρθει το απεχθές θα μπορείς να ζήσεις άνετα 1 μήνα παραπάνω από μένα που δεν πήγα. Σε καταλαβαίνω. Είναι το ένστικτο της επιβίωσης.
Το ξέρω, είναι φυσιολογικό να φοβάσαι. Είναι φυσιολογικό κι εσύ πάντα φοβόσουν. Και πάντα ήσουν ο ίδιος. Δεν άλλαξες ποτέ. Ο ίδιος είσαι που έβαλες βύσμα στο στρατό να σε φέρει σπίτι σου, για να κάτσω εγώ 12μηνο στα σύνορα. Ο ίδιος είσαι που χώθηκες στη δημόσια υπηρεσία κι εγώ έμεινα άνεργος 4 χρόνια. Μπορεί να σαι κι ο ίδιος που μου κλέβει την σειρά στο σουπερμάρκετ. Μπορεί. Αλλά τώρα πια δεν έχει σημασία. Ούτε το τι πιστεύεις και το τι πιστεύω.
Σημασία έχει ότι θα ζήσεις. Έναν ολόκληρο μήνα παραπάνω. Αυτό έχει σημασία και όλα αυτά που έτρεξες να προλάβεις να αποκτήσεις πρίν από μένα. Ήσουν στα αλήθεια προνοητικός.
Αν και από όλα αυτά νομίζω το πιο χρήσιμο απ όλα θα σου είναι το μπιτόνι. Κερνάω τα σπίρτα…
