“Με κατέστρεψες το ξέρεις ; Η ζωή έχει νόημα μόνο όταν είμαι στα κρεβάτι μαζί σου!
Όλα τα άλλα τα ενδιάμεσα, είναι μια βασανιστική αναμονή.”
Διαβάζω και ξαναδιαβάζω το μήνυμα στα mail μου μαζί με φωτογραφία που είναι συνημμένη.
Πιάνω το κεφάλι μου και το φέρνω στα γόνατα μου.
Έξω η νύχτα μουγκρίζει σαν λυσσασμένο σκυλί. Τα τζάμια σείονται από τη βουή των κρότων. Η καταιγίδα είναι δυνατή και από μακριά φαίνονται ελάχιστοι άνθρωποι, που προσπαθούν να προφυλαχθούν από τη βροχή.
Είναι ακριβώς σαν την νύχτα που την γνώρισα έξω από το Balthazar, έναν χρόνο πριν…
Σάββατο βράδυ και ετοιμάζομαι να βγω έξω. Είχα την εκπληκτική ιδέα να έχω κανονίσει επαγγελματικό ραντεβού στο ίδιο μέρος, που συνήθως διασκεδάζω. Ντύνομαι γρήγορα και ζεστά.
Έξω έχει κατακλυσμό… Παίρνω το αμάξι και διασχίζω γρήγορα την Κηφισίας .
Το Balthazar είναι από τα πιο παλιά μαγαζιά της Αθήνας και ο Σταυρός με τον Πέτρο που το έχουν είναι φίλοι από παλιά .
Πριν προλάβω όμως να φθάσω, βγαίνω βιαστικά από τη γωνία και ακούω έναν ισχυρό θόρυβο στην άκρη της ρόδας.
Όχι, ρε γαμώτο!
Η φωνή μια κοπέλας λίγο πιο μακριά καλύπτεται από τη δύναμη της βροχής.
Βγαίνω από το αυτοκίνητο και αντικρίζω ένα μικρό σκυλάκι, ακίνητο κάτω στο δρόμο.
Το παίρνω στην αγκαλιά μου. Ευτυχώς δεν έχει χτυπήσει πολύ. Απλά ζαλίστηκε από το χτύπημα με τη ρόδα.
“Σουπιά, είσαι καλά; Σουπιααααά”
Άκου Σουπιά … σκυλί είναι ή ψάρι ;
Μια κοπέλα με τραβάει και προσπαθεί να πάρει στην αγκαλιά της την φοβισμένη κουταβίνα.
«Ηρεμήστε, σας παρακαλώ, δεσποινίς. Μια χαρά είναι μόνο την φόβισα λίγο» της εξηγώ ελπίζοντας από μέσα μου να είναι έτσι τα πράγματα.
Είναι μούσκεμα και οι δυο τους.
«Ελάτε σας παρακαλώ μέσα. Ας την πάμε σε έναν φίλο μου γιατρό, εδώ δίπλα.»
Την τραβάω μέσα στο αμάξι και είμαι καθ´ οδόν για τον Αντώνη.
Η κοπέλα είναι μελαχρινή, με κοντά μαλλιά και απίστευτα όμορφη.
Σε 15 λεπτά βρισκόμασταν στον παιδικό μου φίλο, τον Αντώνη.
Ο Αντώνης είναι ψηλός, μελαχρινός, με έντονο, διαπεραστικό βλέμμα και το ατσαλάκωτο ύφος του γιατρού.
Τον έχω ειδοποιήσει από τον δρόμο να με περιμένει και παρόλο που το ιατρείο του είναι ακριβώς κάτω από το σπίτι του, πάντα με καλωσορίζει με ένα ύφος απαξίωσης και επίπληξης για κάθε μου κατόρθωμα .
«Τι κάνεις, φίλε; Καλησπέρα.»
«Καληνύχτα να μου πεις καλύτερα. Είπαμε αγάπα τον φίλο σου με τα ελαττώματά του, αλλά για εμένα, μάλλον ισχύει το αντίθετο: αγάπα τα ελαττώματα μαζί με τον φίλο σου.
Συγνώμη κιόλας δεσποινίς δεν έχω τίποτα μαζί σας. Απλά, η επιπολαιότητα είναι συνώνυμη με το όνομα του Martin.»
Η κοπέλα φαίνεται να με κοιτάει εξεταστικά και νομίζω, πως ήδη διακρίνω στα ανήσυχα μάτια της, ένα ανεπαίσθητο ίχνος συμπάθειας, για την επίθεση που δέχομαι
«Φίλε, θες σε παρακαλώ να ρίξεις μια ματιά στο σκυλάκι; Ειλικρινά, εάν έχει πάθει κάτι, δεν ξέρω τι θα κάνω» απαντώ με αγωνία.
Μετά από μια γρήγορη δεκάλεπτη εξέταση, μας ανακοινώνει με ύφος δέκα καρδιναλίων και βάλε, ότι η Σουπιά δεν έχει απολύτως τίποτα. Είναι απλά σοκαρισμένη και χρειάζεται ξεκούραση .
«Βέβαια, δεν μπορώ να πω και για εσάς τους δυο το ίδιο. Η εικόνα σας με παραπέμπει σε μια μίνι οικογενειακή τραγωδία» μας λέει.
«Σε ευχαριστώ, αδελφέ. Με υποχρεώσεις…» του απαντώ.
Μέχρι να φτάσουμε στο αμάξι είμαστε και οι δυο βρεγμένοι μέχρι το κόκκαλο.
«Με συγχωρείς, αλλά με όλη αυτή την αναστάτωση δε ρώτησα καν… το όνομα σου. Το δικό μου είναι Martin».
«Νατάσσα… χάρηκα».
Μόλις συνειδητοποίησα ότι είχα απαγάγει μια γλυκύτατη κοπέλα με ένα πανέμορφο σκυλάκι ή και το ανάποδο. Αχτύπητος συνδυασμός! Έτσι, άρχισα αμέσως μετά από αυτήν τη διαπίστωση μου να ανασυντάσσομαι.
«Νατάσσα, μου ‘χεις κόψει την ανάσα (μου βγαίνει η άτιμη η ρήμα όταν είμαι… αναστατωμένος). Σου ζητάω συγγνώμη για όλο αυτό, ο Αντώνης έχει δίκιο είμαστε και οι δυο σοκαρισμένοι».
«Σε παρακαλώ, ελάτε μαζί μου να πάμε να πιούμε κάτι, νομίζω θα μας κάνει καλό».
Η Νατάσσα ήταν σκεπτική. Από τη στιγμή που πήρα όλη την κατάσταση στα χέρια μου, φάνηκε τελείως ανήμπορη να αντιδράσει σε οτιδήποτε. Αυτό που επαναλάμβανε συνέχεια, ήταν ότι εάν πάθει κάτι η Σουπιά, θα πεθάνει . Μόλις ο Αντώνης βεβαίωσε ότι ήταν καλά, έπαψε να μιλά. Είχε το σκυλάκι σφιχτά στην αγκαλιά της και συμπεριφερόταν τελείως μηχανικά.
Η είσοδος μας στον Balthazar ήταν εντυπωσιακή. Μούσκεμα και οι δυο αγκαλιά με ένα σκυλί καθίσαμε στο μπαρ. Ο Σταύρος όχι μόνο μας περιποιήθηκε, αλλά μας πήρε και τα πανωφόρια να τα στεγνώσει .
«Το ξέρεις ότι αύριο θα σε βγάλουν βούκινο» μου λέει ο Σταύρος.
«Για ποιο λόγο;»
«Ρε φίλε σκυλί σε εστιατόριο; Που είσαι ρε Martin, στα ένδοξα Παρίσια; Στη Γαλλία;»
«Σταύρο σε παρακαλώ για μισή ώρα. Δεν είμαι καλά! Δεν μπορείς να φανταστείς τι περάσαμε το τελευταίο δίωρο».
«Ότι θες φίλε»!
Η μισή ώρα βέβαια έγινε δύο, το επαγγελματικό ραντεβού, δυστυχώς, έλαβε τέλος το ίδιο βράδυ πριν καν ξεκινήσει και η συζήτηση μας με τη Νατάσσα συνεχίστηκε σε ένα μικρό κρυφό δωμάτιο, που μας οδήγησε ο Σταυρός στον επάνω όροφο του Balthazar, όταν μας την έπεσε το Υγειονομικό, μετά από μια κομπλεξική κυρία, που παραπονέθηκε ότι της μύριζε το σκυλί.
Ήμασταν και οι τρεις μόνοι, βρεγμένοι από την κορυφή ως τα νύχια και εγκλωβισμένοι σε ένα δωμάτιο βγαλμένο από την δεκαετία του ’60, με μια τεράστια κρεβατοκάμαρα να δεσπόζει στο κέντρο…
Και Άγιος να ήμουν, θα κρατιόμουν μόνο για λίγο, πριν γίνουν όλα Κόλαση…
Ξέρεις πως λειτουργούν οι άντρες του δικού μου στυλ σε τέτοιες καταστάσεις…
Σαν όλο το σκηνικό να συνωμοτεί και να φτιάχνει ατμόσφαιρα μπλαζέ και σέξι… Σαν τα πάντα να στήνουν σκηνή βγαλμένη από ένα φιλμ νουάρ, μια σκοτεινή ταινία που σε προκαλεί να τη ζήσεις, ενώ το όμορφο κορίτσι απέναντί σου είναι πιο βρεγμένο, σοκαρισμένο και συνάμα προκλητικό, από ότι μπορεί να βάλει η πιο τρελή σου φαντασία…
Ξέρεις τι ακολουθεί;;;
… συνεχίζεται…
