Κυριακή πρωί, Νοέμβρη μήνα.
Ο ήλιος με δόντια, το πάπλωμα σαν ερωτευμένη ερωμένη προσπαθεί να σε κρατήσει στο κρεβάτι, το φως από τις γρίλιες προσπαθεί να σε κερδίσει, εσύ στη μέση σκέφτεσαι τις επιλογές και ο χρόνος τρέχει…
Κάπως έτσι ήταν τα πρώτα λεπτά εκείνου του πρωινού, κάπως έτσι άρχισαν και τα πρώτα τηλέφωνα με τους φίλους για να δούμε πως θα εξελιχθεί η πιο τεμπέλα και κακομαθημένη μέρα της εβδομάδας.
Και όπως πολύ συχνά συμβαίνει στις δικές μου περιπτώσεις, το ζάρι πέφτει στην επιλογή του «κάνε κάτι διαφορετικό». Και το διαφορετικό για εκείνη την Κυριακή, ήταν η πρόταση από έναν φίλο να πάμε να δούμε μια παιδική παράσταση, με κάποιο Χ τίτλο, σε κάποιο Χ θέατρο, με κάποιο Χ αποτέλεσμα…
Κοιτούσα το φως να τρέχει έξω από το μπαλκόνι, κοιτούσα το φανταστικό κουτάκι «κάνε κάτι διαφορετικό», κοιτούσα τον εαυτό μου να αντικατοπτρίζεται στην οθόνη του κινητού τηλεφώνου και σκεφτόμουν μήπως σε αυτή τη περίπτωση τα ζάρια ήταν «πειραγμένα».
Από την άλλη, υπήρχε στο βάθος και προσπαθούσε να ξυπνήσει και αυτή σιγά σιγά, η αγάπη μου για τα παιδιά, τα παραμύθια και τις ιστορίες με όμορφο τέλος.
Σηκώθηκα, ντύθηκα, «η ζωή ευνοεί τους τολμηρούς» γράφτηκε η ατάκα στο μυαλό μου και ξεκίνησα.
Σε 20 λεπτά, βρισκόμουν έξω μια «διακριτική» είσοδο με ένα παγκάκι στο πλάι. Το λάτρεψα αμέσως. Δεν ξέρω γιατί, αλλά από παιδί αγαπώ τα παγκάκια, συνήθως στην απλή ξύλινη ή μεταλλική μορφή τους και απολαμβάνω να κάθομαι με τις ώρες εκεί χαμένος στις σκέψεις και τα γραπτά μου. Στην δική μας περίπτωση τώρα, γύρω από το συγκεκριμένο παγκάκι, εκτός από εμάς που μοιάζαμε σαν παιδιά γίγαντες, υπήρχαν περίπου άλλα 10 φυσιολογικά παιδάκια που καρτερικά περίμεναν τη σειρά τους να μπουν στο θεατράκι.
Μικρό, λιτό, ζεστό, το θέατρο «EliΑrt» όπως είδα ότι ονομάζεται, είναι ένας από εκείνους τους χώρους που απευθύνονται σε ανθρώπους που αγαπούν την ουσία, που αγαπούν την τέχνη, που αρκούνται στα βασικά και έχουν έρθει ως εδώ όχι για να τους δουν αλλά για δουν!
Οι ευγενικές κοπέλες στο ταμείο μας έβαλαν στην αρχή στις μοναδικές θέσεις που είχαν απομείνει, ακριβώς στην τελευταία σειρά, και μας υποσχέθηκαν ότι αν κάποια κράτηση ακυρωθεί, θα μεταφερθούμε μπροστά. Μα ήταν τόσο όμορφο να βλέπεις μπροστά σου όλα αυτά τα υπέροχα παιδικά κεφαλάκια με αυτά τα αθώα και σχεδόν ξεχασμένα από εμάς τους ενήλικες, φωτεινά χαμόγελα, που πραγματικά δεν θα με πείραζε να σταθώ και όρθιος με την πλάτη στο τοίχο.
Γέμισε το θέατρο, έκλεισαν οι πόρτες, ζεστάθηκε ακόμα περισσότερο ο μικρός χώρος και εμείς μεταφερθήκαμε τελικά στην πρώτη σειρά. Προφανώς κάποιο καλά εκπαιδευμένο πάπλωμα είχε καταφέρει να κρατήσει στο κρεβάτι κάποιο νυσταγμένο και ανυποψίαστο παιδάκι…
Και η παράσταση άρχισε!
Δεν ξέρω πραγματικά αν περισσότερο κοιτούσα μπροστά μου στη σκηνή ή στο πλάι για να βλέπω όλα αυτά τα φωτεινά πρόσωπα που χειροκροτούσαν, συμμετείχαν, γελούσαν και με μιας ανέβαιναν πάνω στη σκηνή κάθε φορά που τα καλούσαν οι δύο ηθοποιοί της παράστασης.
Με μία ιστορία που διαδραματιζόταν στο βυθό της θάλασσας, βασισμένη στο παραμύθι του Βαγγέλη Ηλιόπουλου (εκδόσεις Πατάκη), βρεθήκαμε και εμείς μάρτυρες ενός διδάγματος που θέλει τη φιλία ως ένα από τα πιο σημαντικά πράγματα στη ζωή μας και το μίσος ως κάτι που ποτέ δεν πρέπει να επιτρέψουμε να μας αγγίξει.
Με ήρωα τον «Τριγωνοψαρούλη», θυμηθήκαμε και εμείς τα χρόνια της δικής μας αθωότητας, τα χρόνια που εμπιστευόμασταν χωρίς δεύτερες σκέψεις, τα χρόνια που παίζαμε ποδόσφαιρό, που παθιαζόμασταν, που μπλέκαμε σε τσακωμούς, που αδικούσαμε και επιτρέπαμε να μας αδικήσουν. Και κοιτώντας όλα αυτά τα πανέμορφα παιδικά προσωπάκια, ήταν στιγμές που ευχόμουν να μην μεγαλώσουν ποτέ, να μείνουν για πάντα εκεί, στις αγκαλιές των μαμάδων τους, δίπλα στους φίλους τους, μπροστά σε μια σκηνή με όμορφους ηθοποιούς που θα τα έκαναν να νιώθουν ασφαλή, ξένοιαστα και για πάντα με ένα χαμόγελο στο πρόσωπο τους.
Χωρίς να το καταλάβω, η παράσταση έφτασε στο τέλος και αυτό ήταν κάτι που δεν περίμενα να συμβεί, όπως κάθε τι που δεν θέλουμε ποτέ να φτάσει στο τέλος του. Μέχρι εκείνη τη στιγμή, ήμουν και εγώ επτά ετών, έλεγα το όνομα μου στον «Τριγωνοψαρούλη» ( Ευθύμης Γεωργόπουλος) όταν με ρωτούσε, τραγουδούσα μαζί με τον κακό Αχινό ( Νάντια Συρίου) και κολλούσα χάρτινους καρχαρίες στο τοίχο όταν μας κάλεσαν όλα τα παιδιά μαζί να ανέβουμε στη σκηνή.
Δύσκολο πράγμα τελικά να είσαι ενήλικας. Στο δικό μας τεράστιο κόσμο, οι «καρχαρίες» είναι αληθινοί και πολλές φορές κολυμπάνε σχεδόν δίπλα μας…
Ανέβηκαν τα παιδιά στη σκηνή, έβγαλαν φωτογραφίες με τους ήρωες, περίμενα και εγώ να τελειώσουν και σχεδόν στα κρυφά ανέβηκα να βγάλω και τη δική μου αναμνηστική φωτογραφία. Γιατί όταν ξεκινάς να κάνεις κάτι, πρέπει να το κάνεις σωστά και να το απολαμβάνεις μέχρι τέλους..
Ο ήλιος έξω από το Eliart, είχε ακόμα κρατήσει λίγη από τη δύναμη του, το παγκάκι άδειο και φιλόξενο δέχτηκε να μας κρατήσει στους ώμους του για ένα σύντομο τσιγάρο και εγώ μπόρεσα έτσι να γνωρίσω τους δύο πρωταγωνιστές και να τους ευχαριστήσω που έστω και για λίγο, με ταξίδεψαν σε κάτι μακρινό και ξεχασμένο. Στη σημασία του να είσαι παιδί…
Σας ευχαριστώ πολύ.
Πληροφορίες:
«Τριγωνοψαρούλη, μην εμπιστεύεσαι ΠΟΤΕ αχινό»
Θέατρο ELIART, κάθε Κυριακή έως και 31 Δεκεμβρίου, σε σκηνοθεσία Αθηνάς Αρσένη, κείμενα Βαγγέλη Ηλιόπουλου, σκηνικά Μαίρης Ρουγκουνάκη, Ενδυματολογία Σοφίας Χριστίνας Ραδίτσα, Βοηθό παραγωγής Μαρίας Νίτσου, Εικονογράφηση αφίσας Λήδας Βαρβαρούση, Καπέλα Μάριου Καραβασίλη, Video trailer Γιάννη Αρσένη και Κούκλες μια παραχώρηση του Νέου Θεάτρου Θεσσαλονίκης.
Κωνσταντινουπόλεως 127, Βοτανικός. Τηλέφωνο 210 3426802 και 6945 023512.
