Αφού τελειώσατε να ασχολείστε με την παρέλαση, τώρα έρχεται η εποχή του Πολυτεχνείου. Κι αν δεν γίνει αρκετός χαμός τότε, κάπου αρχές Δεκέμβρη να ετοιμαστούμε για φασαρίες στο κέντρο της Αθήνας. Ενδιάμεσα κάτι σαν Ξένιος Ζευς ή κάποια ευκαιρία να θυμηθούμε το μεταναστευτικό και μπαλαντέρ κάθε 45-60 μέρες ένα θέμα με Ρένα Δούρου. Μετά να πάρουν σειρά οι αγρότες…
Η επικοινωνιακή πολιτική της συγκυβέρνησης επί Μνημονίου είναι εξαιρετική. Ελέγχει σε πολύ μεγάλο βαθμό την ατζέντα. Θα φτάσουμε στις εκλογές με έντονο φόβο ότι μπορεί να βγει ΣΥΡΙΖΑ και να επέλθει ο τρίτος παγκόσμιος πόλεμος (μαζί με καταστροφή του Σύμπαντος), ότι η Χρυσή Αυγή παραμονεύει (οπότε να ψηφίσουμε ΝΔ η οποία φλερτάρει με παρόμοιες ακροδεξιές ιδέες ενίοτε), ότι οποιοδήποτε μικρό κόμμα είναι αδύναμο και ανίκανο (αφού τους παίρνει οποιαδήποτε διαφορετική ιδέα και την καπελώνει – στα λόγια τουλάχιστον) και ότι γενικά “η σίγουρη λύση είναι η ΝΔ του Αντώνη Σαμαρά”.
Η επιτυχία αυτής της τακτικής φαίνεται ξεκάθαρα από την αύξηση των λεγόμενων “ψεκασμένων”. Τους ονόμασα παλιότερα “Ζόμπι της κρίσης” σε αυτό το άρθρο όπου εξηγώ πως μετατρέπονται σε ζωντανοί νεκροί. Τώρα είμαι πολύ λιγότερο αυστηρός ή ειρωνικός απέναντι στο φαινόμενο. Είναι άνθρωποι που καταλαβαίνουν ότι κάτι δεν πάει καλά αλλά δεν ξέρουν πως να αντιδράσουν. Όλοι οι λογικοί τρόποι αντίδρασης είναι πιασμένοι, οπότε αρχίζουν τα παράλογα.
Όχι, δεν θα ψηφίσω ΝΔ. Ούτε πιστεύω ότι μας ψεκάζουν. Δυστυχώς όμως δεν ισχύει η θεωρία ότι “αυτή η κυβέρνηση διαλύεται” όπως την υποστηρίζουν βλακωδώς κάποιοι από την πρώτη μέρα της. Αυτή η κυβέρνηση ξέρει πολύ καλά τι κάνει. Θα πάρει όσο ποσοστό μπορεί υπό τις συνθήκες, ίσως βγει πάλι πρώτο κόμμα. Κι αν ξαναπέσουμε στην παγίδα του δικομματισμού όπως μας πηγαίνει με ικανότατο τρόπο επικοινωνιακά, και η επόμενη κυβέρνηση θα είναι παρόμοια.
