Οι πεζοπόροι στην Ελλάδα υποφέρουμε από ένα απλούστατο πρόβλημα: δεν υπάρχουν αρκετά μονοπάτια. Κότα και αυγό το πρόβλημα βέβαια. Ο κόσμος δεν περπατάει επειδή δεν βρίσκει εύκολα μονοπάτια. Και επειδή δεν περπατάει ο κόσμος, ακόμα και όσα μονοπάτια έχουμε χάνονται.
Υπάρχουν πολλές τεχνολογικές λύσεις. Στη διεύθυνση http://sportypal.com/Workouts/Details/4820089 μπορείτε να βρείτε ακριβώς πως να ανεβείτε από την Λεωφόρο Διονύσου στα πανέμορφα εκκλησάκια. Θα βγάλετε όμως άκρη; Ίσως, εξαρτάται από την τεχνολογική σας δεινότητα. Θα το περπατήσετε; Μάλλον πρέπει να γίνει ακόμα πιο συγκε
κριμένο. Και σαν οδηγίες και σαν καθοδήγηση, για να νιώσετε σιγουριά ότι ταιριάζει με αυτά που μπορείτε και θέλετε να κάνετε.
Για παράδειγμα το σημείο εκκίνησης είναι σημαντικό. Εκεί θα συναντηθείτε με τους φίλους σας. Πρέπει να χωράτε να παρκάρετε, να μην είναι μέρος που θα πάνε στη λεωφόρο παιδιά ή σκυλιά. Α, και να το βρείτε. Για παράδειγμα να πατήσετε σε έναν σύνδεσμο σαν αυτόν και να σας ανοίξει στο Google Maps για να το βρείτε εύκολα.
Ξεκινάτε λοιπόν με το βενζινάδικο στο
αριστερό σας χέρι και κατηφορίζετε προς Κηφισιά. Στο δεύτερο στενό στρίβετε αριστερά, λέγεται Αρτέμιδος η οδός, προφανέστατα επειδή κάποτε εδώ κυνηγούσαν ελάφια. Για να μην το χάσετε και να μην μπερδευτείτε (καθότι δεν φαίνεται πινακίδα με το όνομα), να, πήρα κι άλλη φωτογραφία.
Ανηφορίζετε τώρα. Μην ανησυχείτε, δεν είναι ανηφόρα που θα ξεπαστρέψει τον παππού τον καρδιακό αλλά αν βιαστείτε θα την ακούσετε. Ήσυχος δρόμος, αφήστε τον Γιαννάκη να τρέξει και λίγο μπροστά, δεν θα πάθει κάτι.
Όοοοοολο ευθεία. Περνάτε την πλατεία, την διασχίζετε, την σκίζετε….οοοοοόλο ευθεία λέμε. Μέχρι που, ε, δεν πάει άλλο η ευθεία, ξεμένουμε από άσφαλτο. Εκεί που ξεμένουμε από άσφαλτο, στρίβουμε δεξιά πάνω από το γεφυράκι. Στην Ελλάδα η αρχή του μονοπατιού είναι κατά 99% το πιο δύσκολο σημείο και εκεί που το χάνεις, οπότε πήρα άλλες δυο φωτογραφίες για σιγουριά.
Ευτυχώς που είναι και αυτοί που τρέχουν και το έχουν πατήσει κάπως. Η κατάσταση είναι πιο εύκολη την άνοιξη γιατί έχει αντίθεση το
πατημένο με το φρέσκο χορτάρι. Εκεί στο πευκόδασος φαίνεται η μαγική είσοδος του μονοπατιού. Εκτός αν φοβάστε τον κακό τον λύκο, βουρ, μόλις αρχίσαμε ουσιαστικά.
Αν θέλετε να το παίξετε καλοί γονείς σε παιδιά δημοτικού καθίστε εκεί λίγο και πείτε για τον Ηρακλή και τον δρόμο της Αρετής και της Κακίας. Αυτά θα έχουν ήδη φύγει βέβαια. Οπότε εντάξει, το κάνατε το κομμάτι σας, κεφάλια μέσα να τους προλάβετε. Όχι ότι υπάρχει λόγος να τους προλάβετε. Πλέον ένα είναι το μονοπάτι, δύσκολα το χάνεις. Συνεχίζω τις οδηγίες έτσι για το γούστο και επειδή εξ’αρχής δήλωσα ότι θα κάνω τις πιο αναλυτικές οδηγίες στην ιστορία της χώρας χωρίς μονοπάτια.
Είναι μονοπάτι. Δηλαδή όχι δρόμος. Ούτε καλντερίμι. Ούτε από αυτά τα μοντέρνα μονοπάτια που γίνονται με εργολάβους και ευρωπαϊκά
προγράμματα για την κονόμα. Ένα αληθινό μονοπάτι, απλό και γουστόζικο. Έχει βράχια και χώμα κυρίως. Μην μασάτε. Σαν να ανεβαίνεις τα σκαλοπάτια της πολυκατοικίας. Πολλές φορές. Το ένα πόδι πατάει στον βράχο, το άλλο στον άλλο βράχο και άντε πάλι από την αρχή.
Για να είμαι τελείως σαφής (και να μην φάω ξύλο από κάποιον που θα πει “αααα, δεν μας τα είπες αυτά) μάλιστα, φωτογράφισα και το πιο “δύσκολο” σημείο της διαδρομής. Ναι, με τακούνια μπορεί να ζοριστείτε. Εξαρτάται από το τακούνι και την εξάσκηση που έχετε κάνει με αυτό. Βέβαια δεν γλιστράει πολύ αν δεν έχει βρέξει και εμείς θα πάμε με λιακάδα, ΟΚ;
Για να είμαι ακόμα πιο σωστός, να και το διάγραμμα που δείχνει ακριβώς 
πόσο υψόμετρο καλύπτουμε στην διαδρομή. Φανταστείτε το σαν μια “φέτα” του βουνού που δείχνει τα απότομα σημεία. 1680 μέτρα απόσταση 252 μέτρα ανάβαση. Ναι, είναι εξαιρετική αεροβική γυμναστική αν το κάνεις γρήγορα χωρίς στάσεις. Αλλά γιατί να μην κάνεις στάσεις; Αμέσως μετά το “δύσκολο” σημείο άλλωστε θα αμειφθείς με το πρώτο εκκλησάκι, ωραιότατη στάση και θέα της Αττικής μαγευτική. Ίσως δεις και τη λίμνη του Μαραθώνα και σίγουρα κάποιος θα βαρέσει την καμπάνα για εφέ.
Όταν κάνεις στάση με παιδιά ή σκυλιά, αυτά μόλις ανάψουν κερί και κατουρήσουν το δέντρο ξεκινάνε. Συνήθως βρίσκουν το μονοπάτι. Αν θέλετε να κάνετε τους μάγκες ενήλικες φωνάξτε να πάνε αριστερά από το εκκλησάκι αν και δεξιά να πάνε, πάλι θα το βρούνε. Βουνό είναι, όχι η πλατεία Κολιάτσου.
Καθώς βγαίνετε στο άνοιγμα, ξαναθαυμάζετε την γειτονιά μας. Οι παλιοί θυμόμαστε να κοιτάμε την θέα αυτή και να έχει ελάχιστα σπίτια απέναντι. Μερικοί θυμόμαστε το Διονυσοβούνι και με δέντρα, εκεί λίγο μετά που εξαφανίστηκαν οι δεινόσαυροι. Ότι κι αν θυμηθείτε, μην ξεχάσετε να κάνετε ΔΕΞΙΑ πριν τον μεγάλο μεταλλικό σταυρό που μνημονεύει τους Ιταλούς που κάηκαν ζωντανοί στη μεγάλη φωτιά των αρχών της δεκαετίας του ’80. Ειδικά αν έχει πιάσει φωτιά, δεν σας παίρνει να κάνετε λάθος.
Συνεχίστε στο μονοπάτι. Είναι από τα αγαπημένα μου σημεία της διαδρομής αυτό, Χάνσελ και Γκρέτελ φάση σε πυκνό δάσος μυρωδάτο και υγρό. Οποιοσδήποτε ΒορειοΕυρωπαίος ανώμαλος γονιός εδώ θα φέρνει τα παιδιά του να τα παρατήσει. Αν ήταν Έλληνας θα είχε φροντίσει να φέρει και σκύλο να τρώει τα ψίχουλα ψωμιού όπως έφερα εγώ, να δούμε τα μούλικα πως θα γυρνούσαν μετά σπίτι.
Δείτε επίσης εδώ ένα άλλο “δύσκολο” σημείο. Τι δύσκολο δηλαδή, σοβαρευτείτε. Μόνο αν είστε με Πι, αναπηρικό καροτσάκι ή την θεία Μαίρη που είναι στρογγυλή από το πάχος μπορεί να ζοριστείτε. Είπαμε, σαν σκάλες πολυκατοικίες είναι, απλά πράγματα. Και από πολυκατοικία πολύ πιο όμορφα.
Εγώ απλά επειδή έχω φάει πολλές μηνύσεις στη ζωή μου, τα βάζω όλα εδώ να είναι ξεκάθαρα. Άντε μπράβο μην σας βάλω να υπογράψετε και χαρτί πριν ξεκινήσουμε. Αφήστε την κουβέντα και προσέξτε λίγο, ναι, ναι, έρχεται….μια και μοναδική ….διασταύρωση!
Την άφησα μεγάλη αυτή την φωτογραφία για έμφαση. Πολύ πριν φτάσετε εσείς θα ακούσετε τα παιδιά που θα
τρέχουν μπροστά να σας φωνάζουν: “μαμαααααά που να πάμε;” “μπαμπααααααά έχει πινακίδα!” σαν να έχουν ανακαλύψει την Αμερική. Πείτε τους να παραγγείλουν δυο Big Mac μέχρι να τους προφτάσετε. Θα μπερδευτούν για λίγη ώρα και μετά τους λέτε να στρίψουν δεξιά βέβαια στην ανηφόρα. Μετά από λίγο θα ξαναρχίσουν οι φωνές και οι καμπάνες καθότι θα έχουν φτάσει στον Προφήτη Ηλία.
Πως γίνεται να είναι Προφήτης Ηλίας και να μην είναι στην κορυφή του βουνού; Ελλαδιστάν. Ούτε αυτό το απλό δεν μπορούμε να τηρούμε. Εικάζω ότι κάποιοι παλιοί Διονυσιώτες ήταν πιο τεμπέληδες από εμάς και την έβαλαν εδώ σε στυλ “αι σιχτίρ φτάνει τόσο περπάτημα”. Όπως και να έχει αφού παίξετε, ανάψετε κεριά, κατουρήσετε τα δέντρα 
και ότι άλλο θέλετε, πάτε από δεξιά το μονοπάτι και μετά από λίγο τσαααακ! Φτάσατε στο ιερό δισκοπότηρο, το τέλος του μονοπατιού.
Εδώ έχει σημαία, πηγή, πλάτανο, χώρο για μπάλα, τραπέζι, ψησταριά και όλα τα απαραίτητα για να φτάσετε στην θέωση. Ειδικά αν φέρατε μπριζόλες και κάρβουνα. Αν δεν φέρατε όμως, άντε πιάστε κατάβαση.
“Μα, μόλις ήρθαμε….μαμααααά άσε μας λίγο ακόμα!” Εννοείται θα φάτε γκρίνια αλλά το ξέρετε το σύστημα, τώρα αρχίστε εσείς και θα έρθουν αυτά.
Επιστημονικά πράγματα. Κάντε κλικ στην παραπάνω εικόνα να συνδεθείτε με το ακριβές σχεδιάγραμμα αν θέλετε εδώ. Οι μερακλήδες πεζοπόροι φροντίζουμε να μην κάνουμε την ίδια διαδρομή, προσπαθούμε να είναι κυκλική με διαφορετικά πράγματα. Και πραγματικά η κατάβαση είναι σχεδιασμένη με πιο ήπιες κλίσεις και διαφορετικά οπτικοακουστικά ερεθίσματα. Κρατάτε δεξιά εξ αρχής για να κάνετε από την αρχή την διαφορά. Θα βγείτε στον Προφήτη Ηλία από την πίσω του πλευρά να δείτε τον εντυπωσ
ιακό βράχο που έχει στο ιερό.
Σε πολλά σημεία αν σταματήσετε με οποιαδήποτε δικαιολογία θα 
θαυμάσετε την θέα προς Μαραθώνα, Κιούρκα και την ευρύτερη περιοχή. Ψάξτε να βρείτε την γαλάζια άκρη της λίμνης του Μαραθώνα, έτσι ως επόμενο στόχο, μην ξεχνιόμαστε.
Τον δρόμο τον ξέρετε όπως και την διασταύρωση που θα συναντήσετε πάλι. Είχατε έρθει από αριστερά, ε, τώρα
πηγαίνετε δεξιά.
Έχει ενδιαφέρον από αυτήν την μεριά το κατέβασμα, ΟΚ, πευκοδάσος γενικά, αλλά με κισσούς και ισιώματα και διαφορετική βλάστηση και αίσθηση. Όλες οι φωτογραφίες από την σημερινή μου βόλτα δεν αναδεικνύουν την ομορφιά της διαδρομής αλλά έτσι πάει. Να θέλετε να πάτε μόνοι σας να το τραβήξετε καλύτερα!
Είναι επίσης και κάπως παραπλανητικά πιο μακριά. 1640 μέτρα πιο απλωμένα, το βήμα ανοίγει από μόνο του λόγω της βολικής μικρής κλίσης. 217 μέτρα κατάβαση συνολικά με σκηνικά για την Κοκκινοσκουφίτσα και παραμύθια. Μέχρι που ξαφνικά ξαναθυμάστε ότι είστε στην Αττική καθότι βλέπετε σπίτια.
Κλασσικά σπίτια στην άκρη της νομιμότητας, από αυτά που οι σκύλοι τους
γαυγίζουν γιατί τους φαίνεται περίεργο που ήρθε κάποιος εκτός από το αφεντικό τους. Ευτυχώς τα σκέφτονται όλα αυτά από μέσα από τα κάγκελα και γενικά στην διαδρομή τόσες φορές που την έχω κάνει πολύ σπάνια έχω πετύχει σκύλο ελεύθερο. Κανείς δεν παρενοχλεί την δικιά μου σκυλίτσα!
Μόλις βρείτε τον χωματόδρομο και τον πολιτισμό (καλά, ας πούμε πολιτισμό) στρίβετε αριστερά και κατηφορίζετε παρά την άσχετη πινακίδα “Stop” που σούφρωσε κάποιος και έβαλε εκεί για πλάκα. Στο τέλος της κατηφόρας στρίβετε αριστερά. Εδώ που τα λέμε ίσια δεν έχει και τίποτα.
Ε, μόλις φτάσει ο χωματόδρομος την
άσφαλτο κάνετε δεξιά και αυτό ήταν. Είστε σε οδό με όνομα και πολιτισμό, απλά ακολουθήστε την. Έχει το φιλολογικό της ενδιαφέρον και σπίτια άξια κουτσομπολιού. Πριν το καταλάβετε έχετε φτάσει εκεί που αρχίσαμε, στην οδό Αρτέμιδος. Όσοι κάνουν τους έξυπνους ότι “ούτε που το κατάλαβα, σιγά την απόσταση” μπορούν να πάνε άλλη μια γύρα. Οι υπόλοιποι που λίγο τα νιώθετε τα πόδια από τον κατήφορο και λίγο πεινάσατε, δεξιά στην Αρτέμιδος για να γυρίσετε στο αμάξι.
