Ανήμερα Πρωτοχρονιάς ακούγαμε στο αυτοκίνητο την ηχογράφηση της συναυλίας των Gov’t mule που είχαν δώσει το 2008 στη Βοστώνη, στην οποία συμπεριλάβανε πολλές πιστές διασκευές δημοφιλών, αλλά και λιγότερο γνωστών στο ευρύ κοινό κομματιών των P. Floyd. Πολύ ικανοποιητικό αποτέλεσμα και μεγάλο κέφι, από τα αμερικάνικα, τα ακομπλεξάριστα. Καταλαβαίνεις ότι το κοινό ευχαριστήθηκε ιδιαίτερα το live και από τις συνεχείς επευφημίες αλλά και το εκτενές sing along.
Στην ζόρικη εισαγωγή του ορχηστρικού One of these days μού έκανε εντύπωση το πόσο ‘βαρύ’ και επιβλητικό ακουγότανε το μπάσο. Ο τύπος δε που το βάραγε έτσι δυνατά διακήρυττε εμπράκτως ότι αποτίει τον μεγαλύτερο δυνατό φόρο τιμής στους Floyd. Γούσταρε κιόλας, στα σίγουρα.
Και τότε κατάλαβα ότι στην κατηγορία που μπαίνει το μπάσο υπάγονται και ένα κάρο άλλα πράγματα με κοινό παρονομαστή τους την υπερβολή: παραπανίσια χρήση ζάχαρης στα διάσημα αμερικάνικα cookies, αθλητικά παπούτσια με πιο ‘μουντό’ τόνο από τη μεγάλη χρωματική γκάμα το έντονο ροζ, τεράστια ποτήρια και κοριτσάκια με τούλινες φούστες. Παραδόξως, ο κόσμος αυτός δεν είναι ένας πλαστικός κόσμος Barbie. Η μεγαλεπίβολη ομορφιά και η εμμονή στο μεγάλο και δυνατό δεν φαίνονται να είναι προϊόντα ενός υπερφίαλου νου αλλά άμεση συνέχεια της μεγαλοσύνης της αμερικάνικης φύσης: οι κοιλάδες χάνονται από τα μάτια σου μαζί με τον ορίζοντα, τα δέντρα συναγωνίζονται σε ύψος τους ουρανοξύστες, τα κύματα σχηματίζουν υπερβολικά κλειστές κούρμπες αφρού καθώς εκκωφαντικά σκάνε στην παραλία και τα σύννεφα αποτελούν έναν γαλαξιακό αντικατοπτρισμό της υδρογείου. Η απέραντη φύση παραχώρησε μεγάλο μέρος της σε μια υπερ-πολιτεία χωρίς η δεύτερη να ζει σε βάρος της πρώτης.
Για εμάς από την άλλη πλευρά της υδρογείου που κοιτάμε τον ορίζοντα και βλέπουμε σε αυτόν να παρεμβάλλονται συστάδες ξερών νησιών, λόφοι, θάμνοι και θολά ποτάμια, αγαπημένα μας χρώματα παραμένουν το λαδί και το μαύρο ενώ τούλι δεν φοράνε παρά μόνο οι μπαλαρίνες. Η τάση μας για μινιμαλισμό είναι εμφανής σε όλες τις εκδηλώσεις τής ανθρώπινης δραστηριότητάς μας και προέρχεται αντίστοιχα από την κατακερματισμένη και ασυνεχή φύση που μας περιβάλλει.
Παράλληλα, η σχετική ανυπαρξία ηλιόλουστων χερσαίων ανοιχτών οριζόντων επιφέρει μια γλυκιά απαισιοδοξία, που ίσως τελικά να αποτελεί και τον πυρήνα της ευρωπαϊκής μας υπόστασης. Στα τραγούδια μας δεν τραγουδάμε για υπαρκτά ‘cinnamon girl(s)’ και ‘sweet cherry pie(s)’ αλλά για πράγματα που σκεφτόμαστε στο βύθισμα της ύπαρξής μας. Όσο ορίζοντα δεν βλέπουμε τον φανταζόμαστε προς τα μέσα. Η διαδρομή μας είναι μια συνεχής ενδοσκόπηση κι ένα ξόρκισμα των όσων μας ταλανίζουν. Για αυτό και το μπάσο δεν το βαράμε αλύπητα, αλλά το θέλουμε να δίνει τον τόνο στις σκέψεις μας.
Επανερχόμενη λοιπόν στους Gov’t mule, να πω ότι μπορεί να μην μου άρεσε ιδιαίτερα το ‘βαρύ’ μπάσο αλλά το ‘νιωσα πηγαίο και ειλικρινές. Και τελικά, μάλλον αυτό είναι η ουσία της μουσικής. Επίσης, κατέληξα ότι τα μουσικά τοπία δεν αποτελούν μόνο σχήμα λόγου αλλά και πραγματικότητα.