Το απερίγραπτο βάθος της μουσικής, έγραφε ο Σοπενχάουερ, την καθιστά εύκολη στην κατανόηση και σχεδόν αδύνατον να περιγραφεί. Στο διπλανό τραπέζι η κοπέλα ήταν τόσο ασύλληπτα κουραστική που την είχα χωρίσει μαζί της ήδη τρεις φορές στο κεφάλι μου, αλλά ο τυπάκος χαμογελούσε καρτερικά. Κάτι σαν τον Ρομπέν των Δασών όταν μιλάει στον λογιστή του που του εξηγεί ότι το εμπορικό μοντέλο που ακολουθεί δεν είναι βιώσιμο.
Ακούμε μουσική με τους μυς μας, έλεγε ο Νίτσε. Και ένιωθα τους μυς του χεριού που κρατούσε το ποτήρι με την μπύρα μου να ετοιμάζεται να την πετάξει πάνω της. Αυτοί δεν ήταν στο πρώτο ραντεβού, το “όχι, όχι, εγώ θα κεράσω!”, ούτε στο δεύτερο το “άντε, τόσο ακριβά ήταν τα ποτά εδώ;” ούτε στο τρίτο “εντάξει, ας μοιράσουμε τον λογαριασμό.” Αυτοί ήταν στο “λες να δέχονται εδώ τα μισοδιαλυμένα κουπόνια που κουβαλάω δύο χρόνια στο πορτοφόλι μου;” νούμερο ραντεβού.
Δεν είναι όλοι εξίσου ευάλωτοι στη μουσική, έγραφε ο William James. Αν την πετύχαινα με τη μια στο λαιμό νομίζω θα ησυχάζαμε όλοι στο μαγαζί και ο τύπος θα μου έστηνε ανδριάντα. Πότε άρχισε το πρόβλημά της; Θα έλεγα το 1988 ή 89. Ναι καμιά τριανταριά χρονών την έκανα και πρέπει να γεννήθηκε έτσι. “Δυστυχώς δεν πέτυχε η εγχείρηση” θα είπε ο γυναικολόγος που την έβγαλε καθώς το μαλακισμένο μωρό έκλαιγε εκνευριστικά από τότε. Η μάνα της δεν ήταν σίγουρη αν ήθελε παιδιά ως εκείνη τη μέρα. Μετά ήταν απολύτως σίγουρη ότι δεν ήθελε παιδιά. Τώρα πάντως κρατούσε το μπολάκι με τους ξερούς καρπούς και έψαχνε με αυτό το εκνευριστικό ύφος της το γκαρσόνι που πετάχτηκε αμέσως βέβαια από φόβο.
“Άκου αγοράκι μου” ξεκίνησε με υφάκι βέβαια. Είχε το στυλ “δεν θα μπεις στα βρακιά μου αγοράκι μου” αλλά τόσο σφιχτό παντελόνι που φορούσε μάλλον αδύνατον να μπει οτιδήποτε εκεί μέσα έτσι κι αλλιώς. O δικός της έκανε ενστινκτωδώς λίγο πίσω στην καρέκλα του. Λυπόταν το γκαρσόνι αλλά δεν είναι να παίζεις με την πυρηνική ενέργεια. Είναι πολύπλοκος άνθρωπος. Βέβαια και το ηλεκτρικό ανοιχτήρι είναι πολύπλοκο και μια φορά κατέληξε στα επείγοντα ανοίγοντας κονσέρβα του σκύλου. “Αυτά τα καρύδια είναι αλατισμένα;”
Το γκαρσόνι μια ώρα τώρα είχε υποστεί τα πάντα από την ιδιότροπη πελάτισσα. Φαινόταν στα μάτια του ότι υπολόγιζε την επίσκεψη στον ΟΑΕΔ, το ποσό που θα έβγαινε σαν επίδομα ανεργίας αν απαντούσε έτσι όπως ήθελε σχετικά με τα αλατισμένα του καρύδια και που θα ήθελε να της τα βάλει.
-Μήπως η κυρία θα προτιμούσε να την κεράσουμε από το κατάστημα μια μους σοκολά;
Την μπέρδεψε. Κι αυτό καλό. Η πρώτη της αντίδραση ήταν να χαμογελάσει αλλά αυτόματα τα ένστινκτά της γύρισαν αντίστροφα το πρόσωπο για να κάνει μια δυσάρεστη γκριμάτσα που τόνιζε το κακοβαλμένο της μακιγιάζ. Κλασσική αντεπίθεση βασισμένη στα ανθρώπινα δικαιώματα, την μαθαίνουν τα παιδιά
“Θέλεις να παχύνω; Δεν ξέρεις ότι κάνω δίαιτα;”
Ήταν καλό το γύρισμα. Ο γκόμενός της έκανε άλλους δέκα πόντους πίσω στην καρέκλα του από τον φόβο του και το πουλί του μάλλον μίκρυνε άλλους πέντε. Αλλά το γκαρσόνι το εκτίμησε και πλέον είχε αρχίσει να περνάει καλά.
-Μα κυρία μου, οι διαίτες είναι για όσους δεν έχουν λεφτά να αγοράσουν μεγαλύτερα ρούχα.
Η φάτσα της ήταν σαν του Ντάρθ Βέιντερ μόλις παρέλαβε το Death Star και του είπαν για την μικρή αδυναμία στο κέντρο. Αντίστοιχα πριν λίγο το γκαρσόνι είχε μπει κατά λάθος στην τουαλέτα των γυναικών και μόλις το κατάλαβε αγόρασε ένα ταμπόν από το αυτόματο μηχάνημα για να εκτονώσει την ένταση των γυναικών που τον κοίταζαν. Αλλά αυτή είχε κοκκινίσει τώρα και ετοιμαζόταν για τσαμπουκά.
“Ετοιμάσου να δεις καράτε!”
Έψαξε στην τσέπη του και της έδωσε δυο εισιτήρια για τους πανευρωπαϊκούς αγώνες καράτε που ξεκινούσαν την επόμενη μέρα. Ο χρόνος σταμάτησε. Μόνο το “boys boys boys” ακουγόταν στο εστιατόριο και μάλιστα στην εκτέλεση που η Sabrina το τραγουδάει με την Συμφωνική Ορχήστρα Saito Kinen παίζοντας τα κρουστά με τα στήθη της. Αυτός την κοιτούσε με τον φόβο της έκρηξης, αυτή τον κοιτούσε με τον φόβο του αγνώστου. Εκεί που κέρδιζε με τον δικό της, μπήκε ουρανοκατέβατη σφήνα αυτό το γκαρσόνι πέρα και έξω από τους κανόνες. Σα να φοράς ακουστικά στο ΚΤΕΛ για να μη χρειαστεί να μιλήσεις στη μαυροφορεμένη γριούλα δίπλα σου και να σου λέει “ε, δώσε το ένα ακουστικό να ακούμε μαζί!” οπότε η βρωμερή μασχάλη της έρχεται ακόμα πιο κοντά σου.
Η βόμβα που έφτιαχνε τόση ώρα για να διαλύσει τον άντρα της ήταν πια στα χέρια της. Στο βιβλίο Childhood’s End του Arthur C Clarke οι εξωγήινοι που επισκέπτονται τη Γη δεν καταλαβαίνουν γιατί ακούμε μουσική. Δεν έχουν κάποιον αντίστοιχο κώδικα, δεν μπορούν καν να εκλογικεύσουν την ύπαρξή της ή τον τρόπο που την απολαμβάνουμε.
Προφανώς δεν έχουν δει την Sabrina στη γκραν κάσα.
.
(Ο Αλέκος Γκονζαλεζίδης, αν και διάσημος ΜεξικανοΠόντιος συγγραφέας, κάποτε είχε σπουδάσει ενορχήστρωση κλασσική με μαέστρο της κρατικής ραδιοφωνίας. Έχει γαμήσει και σε γκραν κάσα.)