Βρέθηκα, μετά από ένα συνειδητό διαζύγιο ενός συνειδητού γάμου με δυο συνειδητά γενόμενα παιδιά, να πρέπει συνειδητά να τα μεγαλώσω. Περίεργο και σπάνιο, θα μου πείτε, η αλήθεια είναι ότι εμείς οι μπαμπάδες που έχουμε ή είχαμε την επιμέλεια των παιδιών μας είμαστε δεν είμαστε το <5% στην Ελληνική “κοινωνία”.
Βάζω εισαγωγικά γιατί ο νομοθετικός ρατσισμός που ισχύει μόνο με εκείνον του Απαρτχάιντ μπορεί να συγκριθεί. Ξεκινήσαμε, χωρίς νομική κάλυψη βέβαια, να ζούμε οι τρεις μας. Δεν άργησε και πολύ να νιώσουμε την δαμόκλειο σπάθη του νομοθέτη στο σβέρκο μας.
Πρέπει να αναφέρω, υπογραμμίζοντας το, ότι τα παιδιά με την θέληση τους είχαν επιλέξει την παραμονή και διαμονή τους μαζί μου (κάνεις παιδιά και ασχολείσαι με τα παιδιά). Η σχέση με την μητέρα τους ήταν “εκρηκτική” όχι γιατί δεν τα αγαπούσε αλλά θεωρούσε a priori ότι όπου εκείνη και τα παιδιά. Απέναντι μου είχα έναν δικηγορίσκο (ευχαρίστως θα τον ανασκολόπιζα) όπου προκειμένου να έχει δουλειά και χρήμα δημιουργούσε δίκες επί δικών (έτσι ανακάλυψα τον νομοθετικό ρατσισμό που υπάρχει).
Έζησα τα παιδιά μου από τότε που ήταν στην κοιλιά της μητέρας τους. Στους έξη μήνες τα “πείραζα” μιλώντας τους ακουμπώντας στην κοιλιά της μητέρας τους. Όταν γεννήθηκαν δεν έχασα τρίωρο για τρίωρο (τουλάχιστον το βράδυ), μπάνιο για μπάνιο, τάισμα για τάισμα, ξεσκάτισμα για ξεσκάτισμα, κουβέντα για κουβέντα ό,τι και αν υπήρχε στη ζωή τους… δεν το έχασα .
Γονιός είναι αυτός που πραγματικά ασχολείται με τα παιδιά του συνειδητά και προσαρμόζει τη ζωή του ως προς το μεγάλωμα τους. Δεν είναι καταπίεση είναι θέμα φιλοσοφίας.
Πάμε τώρα στα διάφορα ευτράπελα που υπάρχουν όταν τρεις αρσενικοί συστεγάζονται. Ένας εργαζόμενος πατέρας και δυο μαθητές.
Προετοιμασία φαγητού: κάπου γύρω στις 20:30 το βράδυ, συμβούλιο μενού επόμενης μέρας. Μετά από διάφορες προτάσεις των παιδιών, δηλαδή την εξής μια , “μακαρόνια με πατάτες τηγανητές” έβγαινε μια δημοκρατικότατη απόφαση της επιλογής μου π.χ. Ψάρια σχάρας με λαχανικά ή παστίτσιο ή κοτόπουλο με πατάτες ή τέλος πάντων ένα κλασσικό μενού.
Προετοιμασία πρωινού: γάλα δημητριακά toasts (μετά διαφόρων αντιρρήσεων ), πάντα βέβαια με γνώμονα την δημοκρατία… θα κάνετε πρωινό ο κόσμος να χαλάσει.
Μεσημεριανό: εκτέλεση της απόφασης του βραδινού συμβουλίου.
Απόγευμα: chek list υποχρεώσεων, διαβάσματος (μετά ελέγχου), αθλητικών δραστηριοτήτων, παιχνιδιού κλπ. Διατήρηση της “τάξης”μέσα στο σπίτι, καθαριότητες συμμαζέματα συγυρίσματα (εδώ καλύτερα να μην συμμετείχαν… αλλά έτσι αισθάνονταν και έπρεπε να αισθανθούν το “τα κάνω άνω κάτω όλα αλλά μετά τα μαζεύω”).
Ένα “ζόρικο” κομμάτι ήταν η εφηβεία πρώτα του μεγάλου και λιγότερο μετά του μικρού. Είχα εκπαιδευτεί βλέπετε από τον πόλεμο του Ιράκ, οπότε όταν έγινε η εισβολή στο Αφγανιστάν ήμουν βετεράνος με παράσημα. Μετά μας ήρθε αυτό το διαβολάκι, αυτό με το τοξάκι και τα βέλη,το βλαμμένο, το χαζοχαρούμενο και πέτυχε τον μεγάλο, πάνω στις πανελλαδικές εξετάσεις (έτσι και βρεθεί μπροστά μου… αλίμονο του) τες πα τέλος καλό όλα καλά, μπήκαμε και στα Πανεπηστούμια και βγήκαμε κιόλας.
Οφείλω να πω ότι οι “μάχες”και οι “αγώνες” με τον μεγάλο μου έδιναν παράσημα για τις “μάχες” με τον μικρο. Θα μπορούσα να γράφω μια εβδομάδα για διάφορα ευτράπελα αλλά και τραγικά συνάμα, καταστάσεις απόγνωσης δικές μου και άλλα πολλά, όμως θα χαθεί το νόημα του ό,τι είναι η μητέρα είναι και ο πατέρας και το σπουδαιότερο ότι ΝΑΙ μπορεί και ο πατέρας.
Μια “σκληρή ” και “επώδυνη” υποχρέωση ήταν η αναδόμησή της σχέσης με την μητέρα τους. Δεν θεωρώ handycap την “εξωτερική” επιστημονική βοήθεια από παιδοψυχολόγους, αντίθετα την θεωρώ επιβεβλημένη, έτσι σήμερα οι γιοι μου έχουν τις “ουλές” τους (γιατί έχουν “ούλες”) κλεισμένες, τουλάχιστον, ούτε πιορραγούν ούτε αιμορραγούν. Είχα γράψει σε έναν “φίλο” πατέρα “συνάδελφο” μην κλαίγεσαι για το παιδί σου που σου λείπει. Ζήσε το, βρες τον τρόπο .
Είναι θέμα απόφασης, είναι θέμα θέλω, είναι θέμα ψυχής να είσαι κοντά στο μεγάλωμα του παιδιού σου κάτω από τις όποιες συνθήκες.
Συμβουλές προς μπαμπάδες: κάθε κατάσταση έχει τον τρόπο της αλλά και τον κόπο της. Μην “κολλάτε” στα ωράρια και τις μέρες των ιδιωτικών συμφωνητικών, για τα παιδιά σας αυτά είναι αρλούμπες. Η ζωή σας συνεχίζετε… συνεχίστε την με τα παιδιά σας. Δεν χωρίσατε για το “τίποτα”… τουλάχιστον τιμήστε τον χωρισμό σας, γιατί το παιδί ή τα παιδιά δεν τα ρωτήσατε όταν τα κάνατε .
