Θέλω να μοιάσω στο μπαμπά μου…
Πόσο απλοϊκό και τετριμμένο μπορεί να ακούγεται αυτό; Πόσο κοινότυπο; Οι περισσότεροι από εμάς θέλουμε να μοιάσουμε στη μητέρα ή στον πατέρα μας. Το ξέρω… Κι όμως δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται τόσο επιφανειακά όσο βλέπω ή ακούω να αντιμετωπίζεται.
Ρώτησαν ένα δεκάχρονο σε ποιον θέλει να μοιάσει όταν μεγαλώσει κι εκείνο απάντησε στο μπαμπά του.
«Ναι το ξέρουμε αυτό. Όλα τα παιδιά το ίδιο απαντούν. Σε κάποιον άλλον;» Το ρώτησε.
«Όχι, σε κανέναν άλλον. Μου αρκεί αυτό.» Απάντησε.
Πόσο πολύ την αποστόμωσε; Πόσο χάρηκα που άκουσα αυτήν την απάντηση από ένα δεκάχρονο. Γιατί μαντάμ, θα πρέπει όλοι να δηλώνουμε ότι θέλουμε να μοιάσουμε στο Σούπερμαν ή το Σπαιντερμαν; Δεν σας καλύπτει η απάντηση ότι θέλουμε να μοιάσουμε στον μπαμπά μας; Ή μήπως δεν σας εξάπτει τη φαντασία;
Γιατί κάτι τόσο βαθύ θεωρείται τόσο επιφανειακό; Δε το καταλαβαίνω…
Θυμάμαι όταν με ρωτούσαν κι εμένα σε ποιον θέλω να μοιάσω έλεγα πάντα στο μπαμπά μου… Τότε δεν μπορούσα να καταλάβω τι αξία είχε αυτή η απάντησή μου. Τώρα όμως καταλαβαίνω. Δεν απαντούσα από συνήθεια, ούτε από απλή αδυναμία προς τον μπαμπά μου. Ένιωθα μέσα μου την αξία που έχει ως άνθρωπος και ως πατέρας και προφανώς αυτό μου έβγαινε αυθόρμητα όταν με ρωτούσαν.
- Ό,τι είμαι σήμερα οφείλεται σε μεγάλο μέρος σε εκείνον.
- Εκείνος με έμαθε να είμαι αξιοπρεπής, να μην κάνω εκπτώσεις στις αρχές και τα ιδανικά μου, να κρίνω σφαιρικά, να μην ξεχνάω ποτέ την αξία της οικογένειας…Κι έτσι πορεύομαι μέχρι και σήμερα.
- Ποτέ δεν με παραμύθιαζε με φαινομενικά πράγματα, ποτέ δεν μου χαρίστηκε, ποτέ δεν μου χάιδευε τα αυτιά. Με έμαθε να παλεύω για αυτά που αξίζω.
- Με έμαθε να μην κρύβομαι πίσω από το δάχτυλό μου, ούτε να επαναπαύομαι στις δάφνες μου.
- Με έμαθε να λέω ευχαριστώ σε όσους με πίστεψαν.
- Να μην τα παρατάω με την πρώτη δυσκολία.
- Να στηρίζομαι σε μένα.
- Με κράταγε από τα χέρια όταν έκανα τα πρώτα μου βήματα, με έμαθε να κάνω ποδήλατο χωρίς βοηθητικές, να κολυμπώ χωρίς μπρατσάκια.
- Με έμαθε να διαβάζω, να έχω υπομονή και επιμονή.
- Με έμαθε να είμαι ήρεμη και να μην νευριάζω.
Αν όλα αυτά σας φαίνονται επιφανειακά, για μένα δεν είναι καθόλου.
Κι αν μαντάμ προτιμάς να σου απαντάνε τα παιδιά ότι θέλουν να μοιάσουν σε κάποιον «σταρ» ή «ήρωα», να ξέρεις πως για κάθε παιδί ο πραγματικός ήρωας είναι ο ίδιος του ο γονιός.
Γιατί σε αυτόν οφείλει αυτό που είναι σήμερα στη ζωή του. Κι αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει ποτέ.