Εκείνη είναι γύρω στα 60 τώρα, πάνω σε αναπηρικό καροτσάκι σχεδόν από τότε που θυμάται τον εαυτό της.
Στην αρχή δεν μπορούσε να ξεχωρίσει αν αυτό ήταν μόνο δικό της “προνόμιο” και ότι κανονικά οι άνθρωποι στέκονται στα πόδια τους για να περπατήσουν. Πίστευε πως αυτό είναι το φυσιολογικό και άρχισε να ζει μ’ αυτό. Οι ρόδες της έγιναν η δύναμή της και την οδηγούσαν παντού.
Δε τόλμησε ποτέ να ρωτήσει τι έχει. Μόνο παρατηρούσε τους ανθρώπους που ήταν γύρω της.
Έβλεπε να την αγκαλιάζουν πολλά βλέμματα.
Βλέμματα που έκρυβαν πίσω τους πολλά συναισθήματα.
Δεν τρόμαξε ποτέ.
Ούτε όταν είδε τη μητέρα της να κλαίει, όταν την πήγε την πρώτη μέρα στο σχολείο και τα παιδάκια έτρεχαν στην αυλή.
Ήξερε βαθιά μέσα της πως αυτό ήταν φυσιολογικό για εκείνη. Τι και αν οι άλλοι δεν το έβλεπαν, δεν το καταλάβαιναν.
Το σχολείο το λάτρεψε, τους φίλους της τους αγάπησε. Οι μέρες τις είχαν πάντα ένα κάθισμα στον ουρανό.
Είχε πάντα όνειρα που πετούσαν. Και τα έκανε κάθε μέρα πραγματικότητα.
Αγάπησε τη ζωγραφική. Εκεί δημιουργούσε τον κόσμο της μέσα από τα δικά της μάτια.
Εκεί ζωγράφιζε τα λουλούδια της. Εκεί μιλούσε με τα όνειρά της.
Τώρα είναι 60.
Τη συνάντησα μια μέρα που η απογοήτευση κυλούσε παντού μέσα μου.
Δεν ξέρω πώς το κατάλαβε, αλλά με κοίταξε στα μάτια και μου είπε κοίτα το φόβο σου κατάματα και θα τον σκοτώσεις!
Η ζωή είναι πολύ μικρή για να σε ταλαιπωρούν παράλογες σκέψεις!
Σαν να φύσηξε ένα αεράκι και δρόσισε το πρόσωπό μου, ήταν τα λόγια της!