Φίλε μου,
Όταν ανάβει η νύχτα την ηλεκτρική σου οδύνη η μόνη λύτρωση είναι το δροσερό αεράκι της επιστροφής στα Καλντερίμια και το χαμόγελό της.
Τα βραδιά εδώ είναι εκπληκτικά!
Κλείνω τα μάτια και μπορώ να ταξιδεύω παντού. Στο κάστρο, στην Απείρανθο στον Απόλλωνα.
Το αεράκι της Νάξου είναι καταπραϋντικό τόσο για το κουρασμένο μου κορμί, όσο και για τα τεντωμένα μου νεύρα. Είναι ίσως η μοναδική ώρα της μέρας λίγο πριν πέσει το καλοκαιρινό αχνό σκοτάδι που φέρνω μπροστά το πρόσωπο σου και νιώθω το χαμόγελο σου στα χείλη μου, λίγο πριν τελειώσει το φιλί μας.
Με αυτή την εικόνα ταξιδεύω βαθιά μέσα στο πέλαγος και δροσίζω το ζεστό μυαλό μου.
Είναι φορές που από το άγχος της μέρας νιώθω μια σκιά πάνω από το κεφάλι μου να με γεμίζει με πολύπλοκα σχέδια, που δεν εγκρίνονται, οικοδομές που γκρεμίζονται, ανθρώπους που θυμώνουν δίχως λόγο μαζί μου.
Αλλά από την άλλη η σκέψη ότι μπορώ να βρεθώ όπου θέλει ο νους μου με γεμίζει μια μοναδική ευφορία που λειτουργεί σαν κινητήριος δύναμη την επόμενη μέρα.
Μια αγκαλιά σου δεν είναι απαραίτητη, αλλά αναγκαία.
Όχι για να σε γεμίζει και να συνεχίζεις, αλλά για να σε προσδιορίζει και να ζεις.
Να ζεις όπως νιώθεις και να νιώθεις όπως ζεις .
Καλό καλοκαίρι…
Martin
