Της Σοφίας Παπαηλιάδου.
Τον αγαπάω τον Δεκέμβρη.
Τον έχω χαραγμένο στο χέρι μου, μέσα στις ημερομηνίες που με χάραξαν και σαν επαναλαμβανόμενο αστείο, θεωρώ πως γεννήθηκα κατά λάθος Μάιο. Εγώ του Δεκέμβρη παιδί είμαι κι ας μην το χω και πολύ με τα στολίσματα.
Ευτυχώς έχω φίλες – από εκείνες που τις λες ζωής και ψυχής – και κάνουν 504 χιλιόμετρα έτσι απλά, αφού… Μόνο και μόνο για να περπατήσουμε στην παραλία.
Κάθε που μπαίνει λοιπόν ο Δεκέμβρης, εκτός από τα ψυχαναγκαστικά με τα 2-3 ημερολόγια για να καταλήξω πάντα στο ένα, ίδιο, σταθερό κι απαράλλακτό, αρχίζω να γυρνάω τις μέρες προς τα πίσω και να εξιστορώ στην κολλητή μου τα έργα και τις ημέρες της χρονιάς που φεύγει.
Ποιος έμεινε, ποιος έφυγε, καθάρισμα, ξεσκαρτάρισμα, αέρισμα στο χώρο που έμεινε κενός και αποφάσεις που δεν κρατάνε ούτε μέχρι τα Φώτα καλά καλά.
Φέτος λοιπόν, δεν έχει ούτε καθάρισμα, ούτε ξεσκαρτάρισμα.
Δεν έχει υποσχέσεις, δεν έχει αποφάσεις!
Όλη η χρονιά, όλα όσα γυρνάνε στο μυαλό συνοψίζονται σε δυο πολύ απλές φράσεις!
«Αν ήξερα.» και «Τι με νοιάζει»
Τόσο απλά, τόσο λιτά, μέσα σε δυο κουβέντες άνοιξε κι έκλεισε όλη η χρονιά.
Αν ήξερα, δεν θα έκανα πράγματα διαφορετικά γιατί τότε δεν θα ήμουν εγώ!
Και το τι είναι ο καθένας μας, δεν είναι μόνο το σήμερα, το χθες και το αύριο που ονειρεύεται, αλλά και τα λάθη του, και τα πάθη του, και οι κρυφές σκέψεις, και τα μυστικά του.
Αν ήξερα, ίσως να εξαγόραζα λίγο χρόνο παραπάνω για να με δεις καλύτερα.
Αν ήξερα, ίσως να σου εξηγούσα τα πράγματα μέσα μου λίγο πιο απλά.
Αν ήξερα, ίσως να μην σου μίλαγα στα σκοτάδια, όταν θα ήμουν βέβαιη πως δεν με ακούς.
Αν ήξερα, ίσως να σου έδινα λιγότερες αφορμές, λιγότερα άλλοθι για να καθησυχάσεις το εγώ σου μέσα από εμένα.
Και πάλι, ακόμα κι αν ήξερα, ίσως να τα έκανα όλα τα λάθη από την αρχή!
Ένα ένα, μόνο και μόνο για να δω αν στο τέλος της διαδρομής θα έμενες ή θα έφευγες.
Κι αν ήξερα αν έμενες ή αν έφευγες πάλι από την αρχή, πάλι τα ίδια θα έκανα!
Γιατί εγώ ξέρω κάτι που εσύ δεν ξέρεις.
Εγώ ξέρω εμένα και πόσο εμμονικά χαζή μπορώ να γίνω όταν αγαπάω.
Εγώ ξέρω εμένα και πόσο εμμονικά τυφλή μπορώ να γίνω όταν έχω πει θα μείνω.
Κι ενώ αυτό το αν ήξερα, αφορά έναν μόνο άνθρωπο στην ζωή μου, το τι με νοιάζει, αφορά σχεδόν όλους τους ανθρώπους. Κι εκείνους που περιφέρονται αλλά και σε εκείνους που αφήνουν τα σημάδια τους.
Και τώρα, τι γίνεται; Ρωτάει η αγαπημένη μου Σαλονικιά που θέλει απαντήσεις σε όλα τα αναπάντητα ερωτήματά της.
Και αυτό που έχω να σου πω, είναι πολύ απλό.
Να μην μετανιώνεις ποτέ για το χρόνο που δίνεις σε ανθρώπους μέχρι να αποφασίσουν τι θέλουν από την ζωή σου.
Άλλοι θα θέλουν εσένα, κι άλλοι κάτι από εσένα.
Άλλοι θα θέλουν να σου πουν το παραμύθι τους και να το πιστέψεις.
Άλλοι μπορεί να θελήσουν να εκδικηθούν εκείνα που δεν μπορούν να νιώσουν, άλλοι να εκβιάσουν τα αισθήματα, ακόμα και τον πόνο σου.
Κι άλλοι, να ανέβουν σε ένα βάθρο τιμιότητας και ηθικής με το δάχτυλο προτεταμένο και προβαρισμένα λόγια αλάθητου να ξεστομίζονται μόνο και μόνο για να νιώσουν ανώτεροι, σοφότεροι, ηθικότεροι.
Να δηλώνεις παρόν .
Μόνο που πριν επιτρέψεις να σου μιλήσουν για ηθική, για λογική, για σωστό και λάθος, να τους δώσεις έναν καθρέφτη να κοιτάξουν καλά μέσα τους.
Καλά όμως.
Εκεί που δεν φτάνουν οι στρώσεις του makeup και δεν καλύπτουν οι μάσκες.
Όχι στην επιφάνεια. Όχι εκεί που το εγώ καθησυχάζεται από την φτιασιδωμένη τελειότητα και την ακεραιότητα για τα μάτια του κόσμου.
Αλλά πιο κάτω, πολύ πιο κάτω.
Εκεί που μόνο ο καθένας ξέρει για την ψυχή του πόσο απέχει το είναι από το θα θελα να είναι.
Στο καλημέρα του πιο ωραίου μήνα του χρόνου και στο παρά πέντε να σκέφτεσαι μόνο, «και τι σε νοιάζει».
Τι σε νοιάζει το τι θέλει ο καθένας από εσένα, από την στιγμή που εσύ δεν θες τίποτα από εκείνον.
Τι σε νοιάζει τι έχει να πει ο καθένας για σένα, από την στιγμή που εσύ δεν έχεις τίποτα να πεις για εκείνον.
Και τόσο απλά, τόσο ήρεμα, τόσο γαλήνια, λήγει η ατέρμονη προσπάθεια της αποδοχής.
Γιατί τελικά να επιμένεις να σε αποδεχτούν τα άτομα που ξέρεις καλά πως υπό άλλες συνθήκες, δεν θα σπαταλούσες ούτε μια στάλα από τις στιγμές σου, ούτε μια στιγμή από την ζωή σου.
Όλοι έχουμε λόγους να μισούμε την χρονιά που φεύγει.
Όλοι έχουμε λόγους να κλείνουμε σε κουτάκια τις καλές στιγμές και να τις φυλάμε σαν επτασφράγιστα μυστικά μην τυχόν και μας τις κλέψουν από τις μνήμες μας.
Κι αν ήταν επίπονη, σκληρή, διδακτική, με αποχαιρετισμούς και αποχωρισμούς, εσύ να μην την πετάξεις.
Να την αγαπήσεις την χρονιά που φεύγει. Να κρατήσεις κάθε στιγμή της.
Να την φυλάξεις με την ίδια προσοχή που κρατάς την ευτυχία να μην σου φύγει.
Κάθε επίπονη στιγμή της να την φυλάξεις και να μην την ξεχάσεις.
Να μην την διαγράψεις.
Μπορεί αυτό το περιβόητο «για πάντα» να μην υπάρχει και το «ποτέ» να είναι μια ουτοπία, αλλά το σήμερα είναι η περιουσία σου και το χθες είναι η αποταμίευση της ψυχής σου.
Κι άσε τις υποσχέσεις και τα μεγάλα λόγια!
Απλά ξύπνα το πρωί και προσπάθησε να σε κοιτάς, να σου λες, «και αν ήξερες, τι σε νοιάζει;;»
πηγή: www.anapnoes.gr
