Αν δεν έχετε πάει στο Παίδων, το συνιστώ. Δείτε το σαν εκπαιδευτική εκδρομή. Ανάλογα με την ημέρα και την ώρα θα υπάρχουν μερικά εντυπωσιακά περιστατικά. Υπάρχουν οι τραγικές και πραγματικά λυπηρές υποθέσεις. Εκεί το βουλώνεις και αν είσαι άνθρωπος συμπάσχεις. Υπάρχουν οι υπερβολικές αντιδράσεις και οι θεατρινισμοί στα λιγότερο σημαντικά περιστατικά. Και υπάρχουν όλο και περισσότεροι που είναι εκεί για κάτι τυπικό.
Η δουλειά των γιατρών σε πολλές περιπτώσεις είναι να πείσουν τους γονείς ότι το παιδί δεν έχει κάτι σημαντικό. Αυτός ο πυρετός μάλλον θα πέσει, όπως κάνει συχνά σε έναν κύκλο 48 ή 72 ωρών. Το δερματικό είναι ασήμαντο και θα υποχωρήσει. Ο πόνος που περιγράφει το παιδί ως αφόρητο, μάλλον δεν είναι τόσο άσχημος αν συνυπολογίσεις τα υπόλοιπα συμπτώματα. Προσπαθούν να τους 
καθησυχάσουν όλους όχι από τεμπελιά ή κακώς εννοούμενο δημοσιουπαλληλισμό αλλά επειδή έτσι είναι τα πράγματα.
Εκτός αν πας σε «εναλλακτικό». Σε αυτό το παράλληλο σύμπαν ισχύουν οι ακριβώς ανάποδοι κανόνες! Είναι λέει «στατικό το chi σου». Ή έχεις γεμίσει τοξίνες. Κουράστηκαν οι αδένες σου. Πολύ όξινο το περιβάλλον σε κάποιο εσωτερικό σου όργανο. Πολύ συχνά αυτό το πράγμα που έχει το παιδί, το έχουν όλα τα παιδιά. Για παράδειγμα όλα τα παιδιά που γεννήθηκαν με καισαρική μπορεί να έχουν σοβαρό πρόβλημα στην σπονδυλική στήλη. Εκτός από όσους λίγους έχει σώσει ο εναλλακτικός…
Εν ολίγοις το σύστημα βασίζεται στον τρόμο. Στις φοβίες. Ενώ κατηγορούνε τις φαρμακευτικές και τους ύπουλους «Δυτικούς κλασσικούς γιατρούς» για αυτό, οι εναλλακτικοί οργιάζουν χειρότερα. Vulnerable Child Syndrome (VCS) το ονομάζουν πλέον αυτό το πρόβλημα από όπου κι αν προέρχεται. Είναι η κατάσταση κατά την οποία η πίστη ότι κάτι πάει στραβά στην υγεία του παιδιού οδηγεί σε προβλήματα υγείας. Δεν είναι μόνο τα ανορεξικά παιδάκια. Μπορεί λόγω αυτών των φοβίων να κάνουν ένα σωρό εξετάσεις που δεν χρειάζονται, να έχουν προβλήματα στον ύπνο ή γενικά ψυχολογικά προβλήματα αρκετά σοβαρά.
Κάθε γονιός ανησυχεί για το παιδί του. Φυσικό είναι και έτσι πρέπει. Το πρόβλημα είναι στον τρόπο που το εκφράζουμε. Και το VCS χτυπάει όλο και περισσότερο σε ανθρώπους με ψηλούς μορφωτικούς δείκτες. Ανατρέχοντας στην βιβλιογραφία κατάλαβα λίγο καλύτερα γιατί κατά τα άλλα λογικοί άνθρωποι τους οποίους σέβομαι έχουν καταντήσει έρμαια της ομοιοπαθητικής. Οι εναλλακτικοί καθότι δεν έχουν ουσιαστικά και πειστικά επιστημονικά δεδομένα στην διάθεσή τους, έχουν ξοδέψει πολύ χρόνο για να τελειοποιήσουν τις μεθόδους με τις οποίες θα σε πείσουν. 
Μπουρδουκλώνουν την κατάσταση χρησιμοποιώντας επιλεκτικά κάποια εργαλεία επιστημονικά. Σε στέλνει για παράδειγμα να κάνεις εξετάσεις αίματος. Μετά κοιτάει τα αποτελέσματα σαν να επιβεβαιώνουν την θεωρία του. «Να, να, βλέπεις τι ψηλά επίπεδα ΧΨΩ που έχεις;”
H δυσκολία για κάθε σοβαρό γιατρό είναι στην επικοινωνία ενός σύνθετου θέματος. Γιατί επέλεξε αυτή την αντιβίωση και όχι την άλλη; Πόσα από τα χιλιάδες πράγματα τα οποία συνθέτουν μια απόφαση πρέπει να μοιραστεί με τον γονιό; Χρειάζεται να αναφέρει τις εξαιρέσεις του κανόνα; Να εστιάσει λίγο στους κινδύνους για να σιγουρευτεί ότι θα προσέξουν στην εκτέλεση της συνταγής σωστά ή είναι από αυτούς που θα αντιδράσουν υπερβολικά; Δείτε στις ΗΠΑ πως δίνουν κάποιες γενικές κατευθύνσεις για συχνά λάθη που κάνουμε με τα παιδιά εδώ .
Αλλού σχολιάζω «γιατί δεν θα έχουμε ποτέ επιστήμονα πρωθυπουργό». Οι πολιτικοί πουλάνε σιγουριά, όχι τα δαιδαλώδη μονοπάτια της επιστήμης. Ένας σωστός επιστήμονας ποτέ δεν είναι απόλυτος για ότι πιστεύει. Όλα είναι υπό αίρεση. Αλλά ένας πετυχημένος θεραπευτής πουλάει την αυτοπεποίθησή του ότι «θα γίνεις καλά». Τα δύο άκρα βρίσκονται σε διαρκή μάχη. Ένα από τα ανησυχητικά πράγματα στις εναλλακτικές θεραπείες είναι ότι δεν εμπεριέχουν μηχανισμούς αυτοβελτίωσης. Ας τους βρούμε εμείς μπας και βγάλουμε άκρη λοιπόν. Και ξεκινάει όλο από την κριτική σκέψη, την δικιά σου κριτική σκέψη.
