Τα Σαββατοκύριακα ο άντρας μου πάντα τρώει αυγά με bacon. Από μικρός επειδή είναι μισός Άγγλος. Αλλά ξαφνικά εδώ και δυο εβδομάδες το γύρισε σε βρώμη με γάλα.
Φιλενάδα ομολογώ ότι σοκαρίστηκα από το γράμμα σου. Έψαξα στη βιβλιογραφία αλλά δεν βρήκα τίποτα. Και τότε είδα ότι είχε και άλλη σελίδα μέσα στον φάκελο:
Αυτό με τη βρώμη το έχει πάθει και ο άντρας της κολλητής μου. Πριν καιρό. Καλά, άλογο είναι; αναρωτιόμασταν στην αρχή. Προσπαθήσαμε να φάμε κι εμείς λίγο αλλά δεν γίνεται. Με τίποτα! Μέλι έβαλα, καρύδια, σύκα, βερύκοκα αποξηραμένα, σταφίδες, το είχα κάνει πετιμέζι στη ζάχαρη και πάλι δεν τρώγεται. Είναι σίχαμα.
Μαρία είναι σίγουρο ότι αυτή η πάθηση συνήθως προκύπτει σε πιο μεγάλες ηλικίες. Πρέπει ίσως ο φόβος του θανάτου να είναι πιο έντονος, να δεις την τελική ευθεία και να σου το πούνε στο ΚΑΠΗ. Και πάλι όμως η επιστήμη σηκώνει ψηλά τα χέρια. Δε λέω “η επιστήμη” αυτούς τους βλάκες που βγάζουν έρευνες ότι σου κάνει καλό η βρώμη, λέω επιστήμη την επιστήμη της χαράς. Αν αγαπάς τον άντρα σου Μαρία πέτα όλη τη βρώμη από το σπίτι. Και μαζί τις άλλες μπούρδες στο ράφι εκείνο με τα πράγματα που βάζει στη βρώμη μπας και την κατεβάσει. Κάθε μέρα για έναν μήνα bacon και ξερό ψωμί. Ή μάλλον φρέσκο ψωμί. Μπαγκέτα ίσως. Στη χειρότερη ψωμί του τοστ.
Αλλά με bacon. Α και μάθε να γράφεις ότι θες σε μια κόλλα χαρτί όλη μαζί.
