Δε μου αρέσει ο Σεπτέμβρης, όπως δε μου αρέσουν οι Δευτέρες, οι μπάμιες, οι αγκινάρες, οι μίζεροι άνθρωποι, το κίτρινο το φωσφοριζέ, το ότι δε γεννήθηκα κάπου ανάμεσα σε Ιταλογαλλική ριβιέρα, το ότι δε μεσουρανούσα εναλλακτικά εκεί κάπου στη δεκαετία του 70.
Τους Σεπτέμβρηδες, κυκλοφορώ με μια ξινίλα στη μούρη και δεν είμαι πολύ καλή φίλη όχι επίτηδες, με ξεπερνάει η εποχή που καλοκαιροφέρνει, αλλά κρύβει μέσα της μια χειμωνιάτικη υγρασιομουντίλα που με ανακατεύει.
Μου λέει ο κόσμος καλημέρα, χαμογελώ συγκαταβατικά και μέσα μου βρίζω μέχρι να καθίσουν οι φλέβες στο λαιμό μου, που αν τις αγγίξεις, μέχρι και καντάδα σου βγάζουν από το τέντωμα.
Η επιδερμίδα μου νομίζω είναι γεμάτη νευρώνες, που αντιλαμβάνονται την ανάσα όσων βρίσκονται τριγύρω μου, σε σημείο που φαντασιώνομαι ότι σηκώνομαι και βουλώνω τα ρουθούνια τους να σκάσουν.
Κατά τα άλλα, μη με φοβάστε, δεν μου τυχαίνει συχνά. Είμαι καλόβολος άνθρωπος.
Έχουν απλά διαταραχθεί τα μέσα μου, με όλα αυτά τα γεγονότα που περνάνε σαν σαΐτες γύρω μου και με έχω τσακώσει να σκύβω υποσυνείδητα για να μη με πάρει καμιά ξώφαλτση.
Αναπολώ εποχές , που το πρώτο πράγμα που έκανα όταν ξύπναγα, ήταν να φτιάξω καφέ και να απολαύσω με όλες μου τις αισθήσεις τη μυρωδάτη διαδικασία.
Τώρα κοιμάμαι με το τηλέφωνο δεμένο στο χέρι μου, μη χάσω καμιά ειδοποίηση και μάθω τελευταία ότι άλλαξε πάλι ο πρωθυπουργός, ότι έχουμε κάθε εβδομάδα εκλογές, ότι μούντζωσε ο τάδε τον παρατάδε και τα γνωστά λοιπά, με αποτέλεσμα να σέρνομαι παντού, με την αίσθηση ότι είμαι ενημερωμένη αλλά τελικά, καταρρακωμένη.
Όλη αυτή η εξαθλίωση μου έχει προκαλέσει μια έντονη επιθετικότητα, που κάποιες φορές ξεσπάει στα λάθος άτομα.
Δε βρίσκω πάρκινγκ ή βρίσκω κοντά στο σπίτι μου, γεγονός που λογικά ακυρώνει τη συνήθεια να πηγαίνω με το αυτοκίνητο στη δουλειά; Καλύτερα να μην βρεθείς στο δρόμο μου εκείνη τη μέρα.
Το στράβωμα επηρεάζει όλη μου την ψυχολογία και όλη τη μέρα τρώγομαι να τσακωθώ για να ξεφορτώσω.
Τι σου τη σπάει; Θα το θυμηθώ και θα το κάνω. Θα «αφήσω» το θερμοσίφωνα ανοιχτό, θα «ξεχάσω» επιμελώς ατημέλητα τα πάντα, θα «αφήσω» το χτεσινό φαγητό εκτός ψυγείου, θα ασχολούμαι όλη μέρα με το σπασμένο μου νύχι, θα επικοινωνώ με φωνήεντα και θα ακούω Scorpions στη διαπασών.
Εφηβική η αντίδρασή μου; Αντιδραστική η εφηβεία μου; Αιώνιο έφηβο με λένε και τα άστρα, γιατί να πάω κόντρα σε ό,τι είμαι χρόνια τώρα;
Ξέρεις τι είναι να κουβαλάς ένα εσωτερικό άγχος, να το πηγαίνεις πέρα δώθε, μαζί με την οργή ενάντια σε μια πραγματικότητα που δεν την επέλεξα, δεν τη διαμόρφωσα, απλά έτυχε να ενταχθεί στο δικό μου timing, επειδή τώρα αποφάσισαν άλλοι για εμένα;
Ξέρεις τι είναι να θες να γράψεις ένα κείμενο μέσα στα φρου- φρου και τα αρώματα, να γράψεις για έρωτα, για σχέσεις, για ουτοπίες λαχταριστές και να αυτομαστιγώνεσαι μέσα στις τύψεις, ότι αν δεν αναλύσεις το ριάλιτι, μπορεί να γίνει το προσωπικό σου σόου και να σου κρατήσει μούτρα, με αποτέλεσμα να μαζευτεί του κόσμου όλου η αγωνία σε μαύρο συννεφάκι, που θα κατουράει από πάνω σου; Μόνο για την πάρτι σου.
Βαρύ το φορτίο, της καθημερινότητας. Και ασήκωτο. Και καθημερινό. Και ρουτινιάρικο. Και τα βαριέμαι όλα!
Θέλω να ανέβω στο πιο ψηλό σημείο, με μια ντουντούκα, να συνδικαλιστώ για το κέφι μου, να τεντωθώ, να εισπνεύσω και εκπνέοντας, φτύνοντας όλο το άγχος που μου πετάξατε άτσαλα στη ζωή μου, να φωνάξω, με όση δύναμη μου έχει απομείνει: θέλω ηρεμία, θέλω ανεμελιά, θέλω ευτυχία, θέλω σιγουριά, θέλω διακοπές, θέλω ξεκούραση, θέλω να μου έρχονται όλα πιο απλά… έχω αυτό το μυαλό που θα τα κάνει όλα περίπλοκα ούτως ή άλλως, μη σκας σύμπαν μήπως και σου γλιτώσω. Κανείς δε σου γλιτώνει άλλωστε… γαμώτο!
Ξημερώνει η κάθε μέρα, Δευτέρα του Σεπτέμβρη κι εσύ ζεις μόνο… Κυριακή.
