Τις τελευταίες μέρες πολύ φασαρία έχει γίνει με τις παράνομες έρευνες της Τουρκίας στην ΑΟΖ της Κύπρου. Στο καπάκι ήρθε η τριμερής στο Κάϊρο με τους ηγέτες της Ελλάδος – Κύπρου – Αιγύπτου να δίνουν τα χέρια και να κάνουν δηλώσεις για στρατηγικές συνεργασίες. Μες στον κουρνιαχτό των ειδήσεων να ‘σου και μια «Γαλάζια Φάλαινα», ήρθε να ταράξει τα ήρεμα νερά των καναπεδάτων τηλεθεατών του Σουλεϊμάν. Το κερασάκι στην ΑΟΖική αντιπαράθεση μπήκε με τους «κανόνες εμπλοκής» που ανακοίνωσαν μια νύχτα οι Τούρκοι Στρατηγοί. (Μεταξύ μας μπορεί να ‘ταν και Ναύαρχοι αλλά δεν θα τα χαλάσουμε εκεί).
Το θέμα μας εδώ είναι, ότι η δυνατότητα επεξεργασίας όλων αυτών των συνεχόμενων αλλοπρόσαλλων πληροφοριών για τον μέσο κοινό πολίτη κάπου έχει τερματίσει. Καλό θα είναι να τα βάλουμε σε μια τάξη και να τα εξηγήσουμε.
Η ιστορία μας με την Τουρκία λίγο ως πολύ γνωστή. Οι εξ ανατολών γείτονες όπως θα ξέρουμε δεν ήταν ποτέ φίλοι μας. Μίση και πάθη μας χώριζαν εξ’ από ανέκαθεν. Κάτι τα 400 χρόνια σκλαβιά, κάτι η μεγάλη ιδέα που μας έφτασε στα όρια του Σαγγάριου εκεί στην Ανατολία, βάλε και μια εισβολή στην Κύπρο το ‘74 και η βάση για το παντεσπάνι της έχθρας έχει μπει για τα καλά στο DNA των δύο λαών.
Πέρα από την έχθρα όμως που πάντοτε υπέβοσκε υπήρχαν και τα πρακτικά ζητήματα όπως αυτό με την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας στο Αιγαίο. Σ’ αυτό κάποια στιγμή με τους απέναντι τα βρήκαμε (που λέει ο λόγος δηλαδή) και μετά από μια μεγάλη κρίση συμφωνήσαμε (το ΄88 στο Νταβός), να διακόψουμε όλες τις έρευνες για πετρέλαιο, έως ότου οι μελλοντικές γενιές να συνεννοηθούν και να τα μοιράσουν δίκαια.
Οι μελλοντικές γενιές (εμείς αγαπητέ αναγνώστη) ήρθαν, αλλά όπως φαίνεται τα ‘χουν κάνει σαν τα μούτρα τους στην οικονομία και μόνο τις υφαλοκρηπίδες δεν σκέπτονται. Οι γενιές των Κυπρίων όμως ήταν πιο δραστήριες και με γρήγορο, μεθοδικό και σιωπηλό τρόπο ανακήρυξαν ΑΟΖ (πάει να πει Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη, μια έννοια που καλύπτει την υφαλοκρηπίδα αλλά και τη θάλασσα πάνω από αυτή) στα νότια του νησιού και την οριοθέτησαν κιόλας. Συγκεκριμένα Η Κύπρος οριοθέτησε τα θαλάσσια σύνορά της με την Αίγυπτο το 2003, με το Λίβανο το 2007 και με το Ισραήλ το 2010. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά «έκοψε» την περιοχή σε θαλάσσια οικόπεδα κι άρχισε να τα μοιράζει σε πετρελαϊκές εταιρείες.
Έτσι μια ωραία πρωία τον Σεπτέμβριο του 2011, εκεί που ο σουλτάνος Ερντογάν έπινε τον καφέ του (βαρύ γλυκό ως συνήθως), οι Ελληνοκύπριοι αδελφοί στήσανε μια πλατφόρμα εξόρυξης φυσικού αερίου στο οικόπεδο 12 (στην Αφροδίτη). Και η προέλευση της πλατφόρμας; Αμερικάνικη παρακαλώ με το λογότυπο «Noble Energy».
Με το που το ‘μαθαν οι Τούρκοι έφαγαν τα λυσακά τους (και το μουσακά τους που τους έκατσε στο λαιμό αμάσητος). Από τότε τη φύλαγαν στους Κύπριους και φρόντισαν να αγοράσουν ένα μοδάτο ερευνητικό το Barbaros Hayreddin Pasa το οποίο αμόλησαν στα πελάγη να βρει κι αυτό υδρογονάνθρακες.
Τα πράγματα είχαν ισιώσει μέχρι που οι Κύπριοι είπαν να στήσουν άλλη μια πλατφόρμα. Αυτή τη φορά Ιταλο-Κορεατική, της κοινοπραξίας ENI-KOGAS. Τη στήσανε στο οικόπεδο 9 στο κοίτασμα «Ονασαγόρας» (μα που πάνε και τα βρίσκουν αυτά τα ονόματα;), πιο κοντά στο νησί.
Κάπου εκεί τα Τουρκάκια απασφάλισαν, σπάσαν φρένα, κόψαν αλυσίδες και καδένες κι έβγαλαν αφρούς απ’ το στόμα. Και μια και το Barbaros σουλατσάριζε εκεί κοντά το’ στειλαν νότια του νησιού με συνοδεία πολεμικών να ψάξει για υδρογονάνθρακες ΜΕΣΑ στην Κυπριακή ΑΟΖ.
Η σημαντική λεπτομέρεια της υπόθεσης, είναι ότι οι Τούρκοι ισχυρίζονται ότι οι έρευνες γίνονται επ’ ωφελεία του ψευδοκράτους στην Βόρεια Κύπρο. Οι Ελληνοκύπριοι πάλι λένε ότι τα κοιτάσματα των υδρογονανθράκων είναι προς όφελος όλου του νησιού και έχουν καλέσει τους Τουρκοκύπριους να βρουν μια λύση στο Κυπριακό για να τα μοιράσουν. Αλλά οι Τούρκοι δεν το δέχονται γιατί θέλουν ανεξάρτητα κράτη στην Κύπρο… και κάπου εκεί η Διεθνής κοινότητα μπερδεύτηκε.
Η επόμενη κίνηση στο γεωπολιτικό σκάκι που παίζεται πάνω στις ΑΟΖ των χωρών της Ανατολικής Μεσογείου, έγινε στο Κάϊρο. Εκεί ως γνωστόν στις 8 Νοεμβρίου συναντήθηκαν ο Σαμαράς, ο Αναστασιάδης και ο Σίσι. Ιδιαίτερα σημαντική συνάντηση με μεγάλη γεωστρατηγική αξία. Στο κοινό ανακοινωθέν μεταξύ των άλλων οι τρεις ηγέτες συμφώνησαν να προχωρήσουν στις διαπραγματεύσεις για την κοινή οριοθέτηση της ΑΟΖ. Μια κίνηση που καθόλου δεν αρέσει στην Τουρκία, καθώς έχει ας το πούμε μια άλλη άποψη και θεώρηση επί του θέματος.
Και τώρα τι γίνεται;
Απ’ ότι φαίνεται η κατάσταση πάει για αποκλιμάκωση, καθώς στις 5-6 Δεκεμβρίου (είναι και του Αγίου Νικολάου μεγάλη η χάρη του), περιμένουμε τον Νταβούτογλου (τούρκο πρωθυπουργό) εδώ στην Αθήνα. Βέβαια με τους τούρκους δεν μπορείς ποτέ να είσαι σίγουρος και όπως λέει ένα λαϊκό ρητό: «Αν θέλεις Τούρκο φίλο, κράτα ένα κομμάτι ξύλο». Τις προθέσεις των Τούρκων θα τις δείξουν και οι επόμενες κινήσεις του Barbaros οι οποίες αναμένονται μετά τις 31 Δεκεμβρίου.
Πριν ολοκληρώσουμε ας αποσαφηνίσουμε δύο θέματα:
“Γαλάζια Φάλαινα” (Mavi Balina τουρκιστί): Ναυτική ανθυποβρυχιακή άσκηση των Τούρκων. Την διοργανώνουν κάθε δύο χρόνια και προσκαλούν και άλλες χώρες. Φέτος παίζεται στην Ανατολική Μεσόγειο, από τις 6 ως 14 Νοεμβρίου με συμμετοχή και ΝΑΤΟϊκών πλοίων. Άσκηση αναμενόμενη που απλά συνέπεσε με τα γεγονότα στην Κυπριακή ΑΟΖ.
«Κανόνες Εμπλοκής» (Rules of Engagement αγγλιστί): Οι οδηγίες με βάσει τις οποίες ενεργούν και επιχειρούν τα στρατιωτικά και ναυτικά τμήματα σε ειρήνη ή κρίση, για να αντιμετωπίσουν και να διαχειριστούν περίεργες καταστάσεις. Ο Ναύαρχος Μποστάνογλου (τούρκος Αρχηγός Ναυτικού) απάντησε σε σχετική ερώτηση δημοσιογράφου ότι τα τουρκικά πλοία στην άσκηση «Γαλάζια Φάλαινα» έχουν κανόνες εμπλοκής. Απόλυτα αναμενόμενη και πολιτικώς ορθή απάντηση.
ΥΓ: Η ερώτηση του ενός εκατομμυρίου ευρώ είναι: τι ακριβώς συζήτησαν οι Αβραμόπουλος – Ερντογάν (παλιά φιλαράκια από τότε που και οι δύο ήταν δήμαρχοι) την 1 Νοεμβρίου στην Κωνσταντινούπολη; Αλλά αυτό ας προβληματίσει εσένα αγαπητέ αναγνώστη, γιατί το άρθρο κάπου εδώ ολοκληρώνεται.
