Αφορμή και επιβεβαίωση πως ένα-ένα τα πρότυπα-ινδάλματα του παρελθόντος μας καταρρέουν, υπήρξε το άρθρο για τον Τσε, με τη διαφορά πως αντίθετα με τις παλιές αγάπες που πάνε στον παράδεισο -μεταξύ μας, ακόμη κι αυτό σηκώνει συζήτηση- καταλήγουν οριστικά στον κάλαθο της απαξίωσης μας, πριν την απόλυτη διαγραφή τους.
Ξεκινώντας από το ατομικό επίπεδο, συνεχίζοντας και επικεντρώνοντας στην καταθλιπτική κατάσταση με εμφανείς τάσεις αυτοκτονίας, που αποκαλείται «Ελληνικό χάος» και τελικά, προεκτείνοντας στη συνολική… παγκοποιημένη τρέχουσα πραγματικότητα, έχουμε από καιρό εξαντλήσει τις απαντήσεις για τα αδιέξοδα που καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε, σε όλους τους τομείς της ζωής μας.
Οι όποιες συνταγές επιτυχίας προτείνονται, αδυνατούν να λύσουν τα διαρκώς αυξανόμενα προβλήματα, τα οποία προέκυψαν με την εφαρμογή ενός μονοδιάστατου τρόπου σκέψης χωρίς εναλλακτικές διαδρομές και φορτωμένου με τις αδυναμίες ενός πεπερασμένου ανθρώπινου μυαλού, που σε δεδομένη στιγμή, προσέφερε μια νέα ιδέα.
Άπαντες πασχίζουν να βρουν ένα φως, αναζητώντας προς όλες τις κατευθύνσεις.
Από την καθημερινότητα μας με τις πρακτικές της ανάγκες, την τέχνη που αναμασά περασμένες δεκατίες, αναμφίβολα την πολιτική, με τις καρακατούρες που συνεχίζουν αυτιστικά πορείες παρελθόντων και αμφισβητούμενων «ηγετών», οι οποίοι έχουν την αποκλειστική ευθύνη της κατάντιας μας, κυρίως σε ό,τι αφορά εμάς τους Έλληνες, φτάσαμε στα τάρταρα όπου εναγωνίως αναζητείται ελπίς.
Η κατεδάφιση του χτες κι όσων το εξέφραζαν ή συνεχίζουν να το εκπροσωπούν, ως το κατεστημένο, ήδη άρχισε.
Το θετικό σε όλη αυτή τη διαδικασία του γκρεμίσματος, είναι το γεγονός ότι κανείς δεν εξαιρείται της κριτικής και ειδικά όσοι και όσες κάποτε υπήρξαν ιερά, απυρόβλητα τοτέμ.
Έστω και καθυστερημένα ακούγονται επικριτικά τεκμηριωμένες φωνές, που διόλου δεν αρέσουν στους ιδιοτελώς αμετανόητους, οι οποίοι πασχίζουν να κρατήσουν τα λάβαρα ψηλά, με απώτερο σκοπό την προσωπική διάσωσή τους.
Τα ιερά «σύμβολα» πέφτουν, όπως γκρεμίστηκε το άγαλμα του Σαντάμ στη Βαγδάτη.
Το πιο πρόσφατο και τρανταχτό παράδειγμα απομυθοποίησης που άκουσα, αφορούσε στον Γκάντι και την επιλογή της μη βίαιης επανάστασης, που ερμηνεύτηκε ως ευφυής επιλογή στρατηγικής, στην αντιπαράθεσή του με την Βρετανική Αυτοκρατορία.
Η λίστα περιλαμβάνει βέβαια την αποκαθήλωση όλων των ντόπιων πολιτικών δυναστειών μαζί με τα παρακλάδια τους, όπως αυτές των Παπανδρέου, Καραμανλή, καλλιτεχνικών ειδώλων π.χ. Μερκούρη, Νταλάρα και πάει λέγοντας.
Φτάσαμε σε αυτό το σημείο με το εύλογο ερώτημα «Και τώρα ποιός, τι και πώς, θα πορευτούμε;», χωρίς να συνειδητοποιούμε την επανάσταση που έχει ήδη συντελεστεί μέσα μας, τουλάχιστον στους στοιχειωδώς νοήμονες, που διαθέτουν μια στάλα ανθρώπινης ευαισθησίας.
Η εποχή μιας γενικευμένης κρίσης που βιώνουμε, είναι ευκαιρία -κι ας είναι δύσκολο να το παραδεχτούμε- για μια αναθεώρηση που θα φέρει τη γενική αλλαγή εκ των έσω σε πρώτο στάδιο, ώστε να είμαστε δεκτικοί σε φρέσκιες προτάσεις, απαλλαγμένοι από τις εμμονές και τις ιδεοληψίες του χτες.
Το παρόν μας, χαρακτηρίζεται από την αναζήτηση προτύπων που θα αντικαταστήσουν όσα έχουν προ πολλού συμπληρώσει τον κύκλο τους, που με τη σειρά τους θα τερματίσουν όταν δεν θα ανταποκρίνονται ούτε αυτά στις απαιτήσεις του μέλλοντος.
Πρώτη δημοσίευση www.eyedoll.gr