‘Οταν για πρώτη φορά μού μίλησαν για τις σεξουαλικές σχέσεις ανάμεσα στον άντρα και την γυναίκα, αρνήθηκα κατηγορηματικά να τις πιστέψω, γιατί αν ήταν αλήθεια, θα έπρεπε και οι γονείς μου να έχουν παρόμοιες σχέσεις κι εγώ τους εκτιμούσα πολύ για να το παραδεχτώ. Είπα μάλιστα πως αυτή η ιστορία μού φαινόταν τόσο αηδιαστική που δεν θα μπορούσα ποτέ μου να κάνω κάτι τέτοιο.
Δυστυχώς έπεσα έξω ύστερα απο λίγο καιρό ακούγοντας αυτά που έκαναν οι γονείς μου …. Η στιγμή αυτή ήταν φοβερή για μένα. Εκρυψα το πρόσωπό μου κάτω απ’ τις κουβέρτες και βούλωσα τ’ αυτιά μου. Εκείνη την στιγμή θα ήθελα να βρισκόμουν χίλια χιλιόμετρα μακριά ” – Λίπμαν , Νεότητα και σεξουαλισμός.
Δύσκολα συναντώ ενήλικους που έχουν αποδεχθεί τους γονείς τους και σαν σεξουαλικά όντα. Και ξαναλέω ενήλικους και το τονίζω. Που έχουν επίσης δημιουργήσει δικές τους οικογένειες με παιδιά αλλά αποφεύγουν να σκεφτούν και να συζητήσουν με φίλους τους ίσως κάτι τέτοιο.
Υπάρχουν αυτοί, και είναι οι περισσότεροι, που η εικόνα των γονιών είναι ”ιερή”, ψηλά στο βάθρο της παιδικής ασφάλειας και της αθωότητας που πάντα αναπολούμε όλοι μας. Το παιδί μέσα τους συνεχίζει να διατηρεί την πεποίθηση ότι οι γονείς του είναι α-σεξουαλικοί, απαλλαγμένοι απο ανάγκες. Σαν να πέρασαν όλα αυτά τα χρόνια βαδίζοντας με το στερητικό α- και έτσι έχουν απαλλαγεί απ την ενοχικότητα του σεξουαλικού βίου.
Και υπάρχουν κι αυτοί που προσπαθούν να συμφιλιωθούν με την ιδέα αυτή, παραδεχόμενοι το σημαντικό: Ενηλικίωση σημαίνει και αυτό: Να βλέπεις απο απόσταση τους γονείς σου, σαν δύο ξεχωριστές προσωπικότητες με την δική του ιστορία ο καθένας, έξω απ’ τον γονεικό τους ρόλο.
Κάποτε οι γονείς μας δημιούργησαν εμάς , μετά προσπάθησαν να πλάσουν τον χαρακτήρα μας παρ’ όλο που η αλήθεια είναι ότι γεννιόμαστε με προσωπικότητα κατά 70% ήδη διαμορφωμένη και μόνο ένα 30% τους δίνει την ευκαιρία να το ”δουλέψουν” αποτελεσματικά υπέρ μας ή κατά μας.
Ακολουθώντας τα μονοπάτια που ο κοινωνικός ιστός επιβάλλει άμεσα ή έμμεσα ”οι γονείς” κάθε γενιάς καθρεφτίζονται μέσα σ’ αυτά και αναπαράγουν τα γνωστά μας στερεότυπα.
Η αγωνία τους είναι μεγάλη στο να μην καταλάβουν τα παιδιά τους ότι έχουν σεξουαλική ζωή.
Η ανάγκη να μην τραυματιστούν τα παιδιά απο πληροφορίες που σωστά δεν είναι σε θέση να διαχειριστούν στην παιδική ηλικία οδηγεί σε παραμύθια με πελαργούς και άλλα ”αθώα” ψεματάκια. Το ζωικό βασίλειο επιστρατεύεται. Πουλάκια, γατάκια, κατσικάκια, ποιητικοί πλατωνικοί έρωτες και η βασική βιολογία στο γυμνάσιο φωτίζουν περίφημα το μυστήριο της αναπαραγωγής.
Όταν θέλουμε να προστατεύσουμε τα παιδιά απο άγνωστους που μπορεί να τα κακοποιήσουν σεξουαλικά, μιλάμε πάντα για τρελλούς, μανιακούς, άρρωστους. Δεν είναι καθόλου εύκολο να διαχειριστούμε τις σκέψεις του παιδιού ότι οι γονείς, οι συγγενείς και οι δάσκαλοί του παραδίνονται κρυφά σε σεξουαλικά συμπλέγματα.
Αυτό που θα μείνει σκοτεινό και ακέραιο είναι το μυστήριο της ηδονής και του σεξουαλικού έρωτα. Μέχρι η λίμπιντο να δώσει στην ερωτική λειτουργία νόημα και ενότητα τα παιδιά τα νιώθουν όλα αηδιαστικά και φρικαλέα. Γι’ αυτό και η τόσο μεγάλη προσοχή των γονιών, γι’ αυτό και η δυσκολία να τα εξηγήσουν αυτά στην εφηβεία.
Οταν περάσει η δύσκολη εφηβεία με μικρά και μεγάλα τραύματα για όλους μας, συμβαίνει ακριβώς αυτό το παράδοξο, του να μην μπορούμε ν’ αποδεχθούμε ότι οι γονείς μας είχαν και έχουν σεξουαλική ζωή.
Μέσα στο μυαλό μας έχουμε κι εμείς “δημιουργήσει” με την σειρά μας τους γονείς μας έτσι όπως ιδανικά θα θέλαμε να είναι, απαλλαγμένοι από σεξουαλικές ανάγκες, σαν να μην θέλουμε να παραδεχτούμε τις ατέλειες και την θνητότητά τους. Με αυτό τον τρόπο ταυτόχρονα τους “καταργούμε” ένα δικό τους ουσιαστικά κομμάτι.
Οι Γάλλοι αυτοσαρκάζονται με το ακόλουθο: “Toutes des chiennes sauf maman”, που σημαίνει ότι όλες οι γυναίκες είναι σκύλες (πόρνες) εκτός απ’ την μητέρα.
Εχω πειστεί ότι όταν ένας άνθρωπος μπορεί να δει τους γονείς του έξω απ’ τον βαθμό συγγένειας, έχει απογαλακτιστεί. Εχει κόψει τον ομφάλιο λώρο, μπορεί ν’ ακούσει την αληθινή τους ιστορία.
Για κάποιο περίεργο λόγο η υπερπροστατευτική κοινωνία μας δεν έχει σεβαστό αριθμό ενηλίκων που αντέχουν ν’ ακούσουν την αληθινή ιστορία των γονιών τους.
Το σίγουρο είναι ότι κουβαλάμε μέσα στις ζωές μας την μητέρα και τον πατέρα μας. Οι φραγμοί δημιουργούν βαθιές απώσεις που αν δεν κατανοηθούν θα μάς βαραίνουν κι εμάς στην δική μας ζωή. Δεν υπάρχει μόνο μια εικόνα καθωσπρέπει ανθρώπων με εγκράτεια και λογική, αλλά και το σύμπλεγμα δύο κορμιών που παλεύουν για την προσωπική τους ευχαρίστηση.
Ελπίζω όταν δημιουργείτε αυτή την εικόνα στο μυαλό σας να χαμογελάτε με την κατανόηση για όλα τα ανθρώπινα.
