Μέσα σε όλα τα προβλήματα του σύγχρονου τρόπου ζωής στην πόλη η παιδική χαρά με ενοχλεί δυσανάλογα. Μου θυμίζουν ποντίκια σε πειράματα τα παιδάκια καθώς προσπαθούν να διασκεδάσουν με τόσο λίγα ερεθίσματα. Σαν ζώα στο κλουβί αρχίζουν να παίζουν με μη ενδεδειγμένους τρόπους σκαρφαλώνοντας εκεί που δεν θα έπρεπε. Γιατί βαριούνται!
Ο homo sapiens είναι από την φύση του περίεργο ζώο. Χρειάζεται διαρκώς νέα ερεθίσματα, χρειάζεται να εξερευνά το περιβάλλον του. η ζωή ανάμεσα στο διαμέρισμα και την παιδική χαρά καλύπτει ένα παιδί στην ανάπτυξη περίπου όσο ένα κλουβί βολεύει τον λύκο.
H εικόνα πιο πάνω δείχνει μια πρωτότυπη και ενδιαφέρουσα λύση η οποία μάλιστα μπορεί να χρησιμοποιηθεί και σαν μέρος του φράχτη σε άλλα σημεία της πόλης (πχ στα όρια ενός γηπέδου μπάσκετ στο οποίο παίζει εκείνη την ώρα ο γονιός!) Βλέπετε στο αριστερό μέρος της φωτογραφίας την ειδική διαδρομή που μπορούν να διασχίσουν τα παιδιά χρησιμοποιώντας την κριτική τους σκέψη για να αποφασίσουν ή ακόμα και απαιτώντας να βοηθήσει το ένα το άλλο για να κάνουν τα πιο δύσκολα περάσματα.
Λίγη φαντασία παρακαλώ! Αυτή η ευθυνοφοβία που διέπει τους Δήμους της χώρας μας σκοτώνει. Εδώ για παράδειγμα η χώρα του ΤάκαΤούκα στο Βερολίνο. Κάτι σαν τους Teletubbies, σχεδιάστηκε από ομάδα αρχιτεκτόνων σαν μετακινήσιμο κέντρο εκπαίδευσης παιδιών αλλά έμεινε στην πρώτη του θέση τόσο δημοφιλές που ήταν! Όποιος Δήμος θέλει ιδέες εδώ είμαστε! Ας μην αφήσουμε και αυτόν τον τομέα του δημόσιου βίου μας να ξεπέσει περιμένοντας να αναλάβουν οι παιδότοποι στο κενό.
Δυο αντίστοιχες προτάσεις για παιδικά νοσοκομεία εδώ.
