Μην κλαις επειδή τελείωσε, χαμογέλα επειδή συνέβη, λέει ένα παλιό γνωμικό.
Έστω κι αν το χαμόγελο σου ξεκινάει από ένα μορφασμό πόνου.
Ακόμα κι αν στην ανάμνηση του παζλ των εικόνων που νοσταλγείς, νιώθεις να λυγίζεις και να σπας σαν αδύναμο κλαρί.
Ό,τι δεν σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό είχε πει ο Νίτσε.
Όμως δεν έκανε καμία αναφορά στο τίμημα που πρέπει να πληρώσεις για μια δύναμη επίκτητη, που δεν ζήτησες ποτέ.
Κανείς δεν γνωρίζει για τις πέτρινες μέρες, τα βράδια, τις αμέτρητες ώρες που έχασες κυνηγώντας τις χίμαιρες ενός παρελθόντος άπιαστου και μακρινού.
Κανένας άλλος παρά μόνο εσύ.
Δικός σου ο πόνος, δικός σου και ο ώμος.
Πόσες φορές η σκέψη σου εγκλωβίστηκε σε χαώδεις παραλληλισμούς και συγκρίσεις ανθρώπινων συμπεριφορών και κατακερματισμένων σκηνών σε συνέχειες;
«Πέρσι τέτοια εποχή, στις 23 του μήνα και ώρα τάδε μου είχε ζητήσει να βγούμε το πρώτο ραντεβού. Φέτος, ένα χρόνο μετά, στις 23 την ίδια ώρα, δεν υπάρχει ίχνος του πουθενά»
«Πριν από τρεις μήνες τέτοια μέρα ήμουν τόσο χαρούμενος. Σήμερα είμαι μόνος και δυστυχισμένος».
Αναπολείς, σκέφτεσαι, χάνεσαι στον κυκεώνα των αναμνήσεων και παραλείπεις ένα βασικό παράγοντα.
Πως παραδίνεσαι αμαχητί στη δίνη των σκιών και δεν ζεις ούτε μια στιγμή από το παρόν.
Απλά υπάρχεις και αναπνέεις, χωρίς να ζεις.
Προσπαθείς απεγνωσμένα να εξαργυρώσεις μια άκυρη επιταγή χωρίς αντίκρυσμα και δεν σε απασχολεί να βρεις νέες πηγές χρηματοδότησης.
Η ζωή σου κινδυνεύει να είναι ένα συνονθύλευμα από παρελθοντικές στιγμές που δεν πρόκειται να βιώσεις ποτέ ξανά στην ίδια ένταση και διάρκεια.
Στιγμές που εσύ έριχνες αλάτι στις πληγές σου για να ξεγελάσεις παροδικά τον πόνο σου.
Ποτέ δεν συλλογίστηκες πως όσο εσύ αναπολούσες, ο χρόνος πάγωνε και το παρόν κυλούσε σαν ποτάμι μπροστά από τα μάτια σου.
Ένα παρόν χαμένο και ανεκμετάλλευτο.
Ο Andre Maurois είχε πει πως η πρώτη συνταγή για την ευτυχία είναι να αποφεύγεις τις μεγάλες αναπολήσεις από το παρελθόν.
Η αναπόληση ενός παρελθόντος στοιχειωμένου από αναμνήσεις, καταδικάζει το παρόν σε πλήρη αδράνεια επειδή εσύ έχεις πάψει πια να δημιουργείς.
Πάρε από τους βωμούς του παρελθόντος τη φωτιά, όχι τις στάχτες.
Γιατί η φλόγα της θα είναι ο φάρος που θα φωτίσει το παρόν σου.
