Ας εξετάσουμε τώρα αύτές τις τέσσερεις ιδέες πιό λεπτομερειακά, συγκρίνοντάς τες, όπου γίνεται, μέ τήν άλλοπαθητική προσέγγιση τών άσθενών.
Οχι μόνο πρέπει νά δεχθούμε τήν νοητική εικόνα πού βλέπει τόν άσθενή σάν ένα ένιαϊο σύνολο, άλλά πρέπει έπίσης νά τόν άντιμετωπίζουμε σάν ένα ιδιαίτερο άτομο. Ό καθένας μας είναι διαφορετικός, μέ τή δική του προσωπικότητα, τις δικές του προτιμήσεις, προκαταλήψεις καί μικροελαττώματα. Τό πιό κατάλληλο άτομο γιά νά θεραπεύσει έναν άσθενή είναι ένας γιατρός, πού ξέρει όσο γίνεται περισσότερα γι’ αύτόν. Πρέπει νά ξέρει κάτι γιά τήν οίκογέ- νειά του, τήν κληρονομικότητά του, τό περιβάλλον του, τις προηγούμενες άρρώστιες του, τά οικονομικά του προβλήματα. Αύτές οί πληροφορίες, είναι συνήθως άγνωστες στό γιατρό, στόν όποΐο καταφεύγει ό άσθενής, πού μπορεί νά ξέρει τά πάντα γιά τή δισκοπάθεια, γιά παράδειγμα, ένώ δέν ξέρει τίποτα γιά τις συνθήκες ζωής τοϋ πελάτη του.
‘ Η δεύτερη ιδέα – τό νά θεωρούμε τήν άσθένεια σάν μιά δυσαρμονία – σημαίνει ότι πρέπει νά δεχθούμε τό γεγονός ότι δέν είναι τά βακτηρίδια αύτά καθ’ έαυτά πού άρρωσταίνουν τόν άσθενή, άλλά τό βάρος της έπίθεσης τών εισβολέων. Οί άλλοπαθητικοί δυσκολεύονται πολύ νά συλλάβουν αύτή τήν ιδέα. Μέ άλλα λόγια, οί μικροοργανισμοί μπορούν νά ζοΰν μέσα στό σώμα καί μόνο όταν διαταράσσεται ή ισορροπία ή έξασθενεΐ ή Ζωτική Δύναμη πού έχουμε μέσα μας, ένα είδος βακτηριδίων πολλαπλασιάζεται σέ βάρος τών άλλων, θέτοντας έτσι σέ κίνδυνο τή ζωή τοϋ άσθενή. Μόνο όταν συναντήσει μιά τέτοια κατάσταση ό πεπειραμένος ομοιοπαθητικός καταφεύγει στά σύγχρονα όπλα της άλλοπαθητικής, τά άντιβιοτι- κά – τις σουλφαμίδες, τά παράγωγα της κορτιζόνης κλπ.
Πιστεύουμε όμως, ότι άν αύτά τά φάρμακα χρησιμοποιούνται χωρίς διάκριση, οί ιοί γίνονται πιό τοξικοί και άρχίζουν νά παρουσιάζονται διάφορες περίεργες παρενέργειες πού παρατείνουν τήν άσθένεια. Χαρακτηριστικά τά τελευταία χρόνια συνάντησα έναν ιδιάζοντα τοξικό ιό πνευμονίας, πού ήταν άγνωστος πριν τήν άνακάλυψη της πενικιλίνης.
‘ Η τρίτη νοητική εικόνα ή ιδέα είναι ότι πρέπει νά άναπτύξουμε τή συνήθεια νά θεωρούμε όλα τά φάρμακα σάν άποκαταστάτες της άρμονίας και όχι σάν θανατηφόρα όπλα. Ο καλός ομοιοπαθητικός σπάνια θά μετατρέψει τόν οργανισμό σέ μιά έρημο, άποκαλώντας τήν κατάσταση αύτή «ειρήνη» – σκοτώνοντας π.χ. τά έντερικά μικρόβια μέ τετρακυκλίνη σέ μιά περίπτωση γαστροεντερίτιδας. Χρησιμοποιεί πάντα όσο τό δυνατόν λιγότερα φάρμακα, σπάνια τά άνακατεύει καί ποτέ δέν έπεμβαίνει όταν ή κατάσταση τοϋ άσθενή άρχίζει νά βελτιώνετα, άλλά άντί θετα άφήνει τήν Ζωτική Δύναμη νά άναλάβει τό έργο της.
“Αν δεχθούμε τις τρεϊς πρώτες νοητικές εικόνες, μπορούμε νά δεχθούμε καί τήν τέταρτη, πού είναι ότι τά βακτηρίδια άναπτύσσουν τήν δική τους άνοσία στά διάφορα χημικά πού χρησιμοποιούμε γιά νά τά έξολοθρεύσουμε. Στήν άρχή οί γιατροί πίστευαν ότι τά άφροδίσια νοσήματα μπορούν νά έξαλειφθοϋν έντελώς μέ τήν πενικιλίνη. Οί χημικοί έφτιαχναν όλο καί πιό άποτελεσματικούς τύπους πενικιλίνης άλλά, παρόλα αύτά, μαθαίνουμε ότι τά άφροδίσια είναι καί πάλι σέ έξαρση καί ότι τώρα ή πενικιλίνη έχει πολύ μικρή ή άνύπαρκτη έπίδραση πάνω στό γονόκοκκο.
Κατά τή γνώμη μου, τό λάθος πού ύπάρχει στήν άλλοπαθητική ιατρική σήμερα, είναι ότι οί οπαδοί της ποτέ δέν κάθισαν κάτω νά άναπτύξουν μιά φιλοσοφία τής θεραπευτικής. ‘ Ο ‘ Ιπποκράτης ήταν ό πραγματικός πατέρας τής ιδέας ότι «τό όμοιο θεραπεύει τό όμοιο». Ή ορθόδοξη ιατρική πήρε λάθος δρόμο κάπου 500 χρόνια άργότερα, όταν προτίμησε νά άκολουθήσει άλλους, πού πίστευαν ότι όλες οί άσθένειες θά πρέπει νά καταπολεμούνται μέ άντίδοτα, χωρίς νά έξετάζουν καθόλου τή Ζωτική Δύναμη ή τήν άρμονία πού ύπάρχει στό άνθρώπινο σώμα. Ίσως αύτοί φταίνε γιά τόν κατακλυσμό τών φαρμάκων πού καταπίνει καθημερινά τό εύρύ άνυποψίαστο κοινό, πρός μεγάλη χαρά τών φαρμακοβιομηχανιών καί πρός άπελπισία τών λογιστών τής ‘Εθνικής ‘Υπηρεσίας ‘Υγιεινής.
H παραπάνω περιγραφή είναι κλασσική ομοιοπαθητική προσέγγιση επικοινωνιακά, όμοια με πολλούς αντίστοιχους τσαρλατάνους ανά τους αιώνες. Ξεκινάς περιγράφοντας προβλήματα και θέματα του αντιπάλου. Διαλέγεις θέματα στα οποία θεωρείς ότι είναι αδύναμοι. Ή “αποτυχίες” της κλασσικής ιατρικής κατά την εξέλιξή της. Δεν είναι τυχαίο ότι η ομοιοπαθητική εστιάζει σε θέματα εμβολίων ή επιμένουν με λέξεις όπως “χημικά” πατώντας πάνω σε προϋπάρχουσες φοβίες ή ανησυχίες του κόσμου. Μετά, αντί για συγκεκριμένες απαντήσεις (που δεν έχει βέβαια) μπερδεύουν αρχαίους (ο Ιπποκράτης βέβαια δεν είχε καμία σχέση με την ομοιοπαθητική) και αοριστολογίες όπως “ζωτική δύναμη” και “αρμονία”.