Δίπλα στο παράθυρο εκείνη. Το βλέμμα απλανές. Έπαιζε με τον καπνό από το τσιγάρο. Λάτρευε να φτιάχνει σχέδια και να τα βλέπει να διαλύονται. Να γίνονται ένα με τον αέρα. Να χάνονται. Εκείνος πίσω της. Έπαιζε νευρικά με τον αναπτήρα.
–Με ακούς; Της είπε εκείνος επιτακτικά.
–Προσπαθώ. Τον κόβει απότομα.
Είχε καιρό πάψει να τον ακούει.
Είχε καιρό πάψει να την ακούει. Όλα είχαν αλλάξει….
– Σε ρώτησα τι είναι Έρωτας; Επανέλαβε χωρίς να την κοιτάει.
Έσβησε πρόχειρα το τσιγάρο σε ένα τασάκι. Τα μάτια της άστραψαν. Μια σκέψη. Μια απάντηση.
-Έχει σημασία;
-Για μένα ναι!
–Επιμένεις…
–Πολύ…
Τότε εκείνη άρχισε να γελάει τόσο δυνατά που δύσκολα καταλάβαινες αν ήταν γέλιο ή κραυγές.
Εκείνος σιωπηλός. Την άφησε να ξεσπάσει.
Έρωτας είναι ο οργασμός της ζωής. Εκείνη η μοναδική στιγμή που πάνω στην κορύφωση το κορμί σου σπαρταράει. Έκρηξη. Μετατρέπεσαι σε εκατομμύρια μικρομόρια που διαλύονται και εκτοξεύονται με δύναμη στο σύμπαν. Χάνεις κάθε επαφή με το τώρα, τη γη, τα πάντα.Έπειτα ενώνονται όλα, ένα- ένα και γίνονται πάλι εσύ.
Αυτό είναι έρωτας. Ω ναι.. Ένας οργασμός. Τόσο δυνατός.
Εσύ, μεθυσμένος από την ηδονή έχεις την ψευδαίσθηση της αιωνιότητας…..
Δεν κρατάει όμως. Φεύγει.
Το κορμί ξυπνάει. Ο ιδρώτας στεγνώνει. Η αναπνοή επανέρχεται στους κανονικούς της ρυθμούς. Μόνο η ανάμνηση της έντασης παραμένει ανεξίτηλη στη μνήμη. Όσο μεγαλύτερη η χημεία. Όσο εντονότερη η επιθυμία και το πάθος τόσο πιο δυνατή η έκρηξη.
Να χάνεσαι και να υπάρχεις ταυτόχρονα.
Αλλά τελειώνει.
Ο χρόνος είναι αδυσώπητος. Μεγάλη η φθορά που προκαλεί.
Χτυπάει ανελέητα ό,τι όμορφο υπάρχει.
Αυτός ο αλήτης ο χρόνος λοιπόν!
– Ο έρωτας είναι ιδέα..της ψυθίρισε
– Κορύφωση…
Έπειτα ξεκινάει η πτώση. Η καθημερινότητα, η ρουτίνα, τα προβλήματα γίνονται σαράκι και τον κατατρώνε. Μέχρι που -τις περισσότερες φορές- τον αφανίζουν.
Αργά ή γρήγορα χάνεται…
-Και μετά;
-Μένεις απογυμνωμένος. Εσύ και ο άνθρωπος που ερωτεύτηκες.
Τον κοιτάζεις και προσπαθείς να φτιάξεις γέφυρες του τώρα και του τότε. Να εξηγήσεις τι έφταιξε. Να βρεις πού πηγε η ένταση εκείνων των ημερών. Τι έγινε ο άντρας που σε φλέρταρε και σε έσφιγγε στην αγκαλιά του σα να μην υπάρχει αύριο.
Κοιτάζεις γύρω σου. Έπειτα εκείνον. Τίποτα δε θυμίζει εκείνες τις στιγμές.
Όλα έχουν αλλάξει. Έχουν μπει στο χρονοντούλαπο.
Σουβενίρ για να σου θυμίζουν τις στιγμές πάθους.
Και τότε τον είδε. Να ψάχνει να βρει κάτι να ανάψει πάλι εκείνη τη φλόγα.
Βρήκε κάτι ξεχασμένες αναμνήσεις, ξεροκλάδια που ξέμειναν από εκείνο τον καιρό.
Όταν ο έρωτας περνάει πέφτουν οι μάσκες.
Τότε φαίνεται αν η ζαριά που έριξες είναι εξάρες ή ασσόδυο.
Στη μια περίπτωση μένει ο σεβασμός, η αγάπη, η επικοινωνία και κάτι ψήγματα καμμένου πάθους.
Στην άλλη ένα κενό.
Την πλησίασε.
Εκείνη τον κοίταξε.
Σα να ήταν κομμάτι των σκέψεων της του έκανε νεύμα να σιωπήσει.
-Ο έρωτας περνάει μωρό μου…
Η μουσική δυνάμωσε…..
Can you remember, remember my name?
As I flow through your life
A thousand oceans I have flown
And cold spirits of ice
All my life I am the echo of your past
