«Ο δεσμός του καλλιτέχνη με την εποχή του δεν είναι μόνο διανοητικός, ούτε συναισθηματικός ˙ είναι καθαρά βιολογικός ομφάλιος λώρος», είχε πει ο Γ. Σεφέρης.
Πράγματι η τέχνη αποτελεί τον καθρέφτη του πνευματικού και ευρύτερα του πολιτιστικού επιπέδου ενός λαού. Ο καλλιτέχνης «τίκτει αυτά που η εποχή του κυοφορεί»! Ιδιαίτερα η εποχή μας, που του παρέχει το άμορφο υλικό του λογισμού, των συναισθημάτων και των προβλημάτων που τον κεντρίζουν και τον βάζουν σε ανησυχίες, είναι κατάλληλη για να «γεννήσει» τέχνη. Είναι γεγονός πως ο καλλιτέχνης είναι άμεσα εξαρτημένος από την εποχή του και αντιστρόφως. Στιγματίζεται από αυτήν. Είναι ο ίδιος η εποχή του, δεν ανήκει απλά σ’ αυτήν. Έχει αποδειχθεί εξάλλου ότι καλλιτέχνες που δεν ακολούθησαν και δεν εξέφρασαν την εποχή τους μέσα από το έργο τους έσβησαν και το ίδιο το έργο τους ξεχάστηκε.
Η κοινωνία είναι ικανή να γεννήσει την μεγαλοφυΐα, αλλά και να την πνίξει μέσα στην αδιαφορία. Τα προβλήματα της εποχής μας είναι πολλά και δυσεπίλυτα και οι καλλιτέχνες έχουν τη μεγαλύτερη ευθύνη, αφού η νεολαία τους υπολογίζει και περιμένει από αυτούς.
Ποιος όμως θεωρείται καλλιτέχνης; Ποιος είναι αυτός που μπορεί να κουβαλήσει την ευθύνη να εκφράσει ιδανικά; Χρειαζόμαστε κάποιον να μας ανοίξει τα μάτια όπως συμφέρει εκείνον; Γιατί δεν μας αφήσουν να καταλάβουμε μόνοι μας ό,τι μπορεί να συλλάβει το μυαλό μας; Χωρίς σκονάκια και χωρίς υπότιτλους.
Πιο πολύ από ποτέ, οι σύγχρονες κοινωνίες κυριαρχούνται από την στείρα τεχνοκρατική αντίληψη και το χρησιμοθηρικό πνεύμα. Τώρα λοιπόν ο καλλιτέχνης θα πρέπει να εκπληρώσει τον προορισμό του. Είναι εκείνος που με τη γνησιότητα του, έχοντας συνείδηση της κοινωνικής του αποστολής θα εκφράσει μέσα από το έργο του, τον προβληματισμό τον δικό του και της κοινωνίας. Πετυχαίνοντας με αυτόν τον τρόπο την πρόοδο και την ευημερία της κοινωνίας μέσα στην οποία ζει. Για το λόγο αυτό ο καθένας από εμάς θα πρέπει να «βγάλει» στην επιφάνεια τον «καλλιτέχνη» που κρύβει μέσα του, αφού η τέχνη κατέχει σημαντική θέση στη ζωή κάθε ανθρώπου, αλλιώς τα προβλήματα της κοινωνίας δεν θα μπορούν να ερμηνευτούν και φυσικά ούτε να λυθούν.
Ωστόσο, θα πρέπει να υπάρχει μεγάλη προσοχή στον τρόπο που εκφράζονται κυρίως οι πολιτικές απόψεις, αφού αποτελούν αιτίες τσακωμών σε παρέες, σε καφενεία, σε φιλίες, σε σχέσεις ακόμα και σε οικογένειες. Αν κάποιος πει κάτι αντίθετο από σένα όσον αφορά στα πολιτικά πράγματα, αμέσως είναι κόκκινο πανί και θεωρείται «εχθρός».
Φυσικά και δεν λέω να μην έχουν οι άνθρωποι άποψη… πως θα μπορούσα να ισχυριστώ κάτι τέτοιο; Αυτό που υποστηρίζω είναι οι άνθρωποι να μην είμαστε πρόβατα, να μη χρειαζόμαστε έναν ποιμένα να μας καθοδηγεί και όταν σφυρίζει να τον ακολουθούμε… Γιατί ακόμα και οι καλλιτέχνες που συμπαθούμε και εκτιμούμε ως καλλιτέχνες όταν τσακώνονται για ιδέες, που οι ίδιοι δεν εφαρμόζουν φαίνονται γελοίοι και αποκρουστικοί.