Ό “Μαζοχιστικός Χαρακτήρας» έμφανίστηκε γιά πρώτη φορά στό περιοδικό INTERNA TIONALEN ZEITSCHRIFT FOR PSYCH OA ΝΑ LYSE, XVIII (1932 – 1933). ‘Αντιπροσωπεύει τη κλινική ρήξη τοΰ Βίλχελμ Ράιχ μέ τή θεωρία τοΰ ένστικτου τοΰ θανάτου τοΰ Φρόυντ. Γιά πρώτη φορά στήν (στόρια τής σεξουαλικής παθολογίας, Αποδείχθηκε μέ βάση κλινικές έρευνες δτι:
- 1. Τά φαινόμενα πού χρησίμευαν γιά νά τεκμηριώσουν τήν ύπόθεση τής θεωρίας τοΰ ένστικτου τοΰ θανάτου, άντλοΰν τήν προέλευση τους άπό μιά είδική μορφή τοΰ άγχους όργασμοΰ.
- 2. Ό μαζρχισμός δέν Αποτελεί μιά βιολογικά καθορισμένη όρμή- είναι, μάλλον, μιά δευτερογενής όρμή μέ σεξοοικονομική έννοια, δηλαδή, τό άπο- τέλεσμα μιας καταστολής των φυσικών σεξουαλικών μηχανισμών.
- 3. Δέν ύπάρχει καμιά βιολογική τάση πού νά στρέφεται ένάντια στήν ήδονή, έπομένως, δέν ύπάρχει κανένα ένστικτο τοΰ θανάτου.
Στά 1933, αύτό τό δοκίμιο ένσωματώθηκε στη Χαρακτηρανάλυση τοΰ Βίλχελμ Ράιχ.
Στά χρόνια πού άκολούθησαν τή δημοσίευση του, κομμάτια αότής τής Αποσαφήνισης τοΰ προβλήματος τοΰ μαζρχισμοΰ, υιοθετήθηκαν άπό διάφορου ν ψυχαναλυτές, δίχως νά γίνει καμιά Αναφορά στήν πηγή τους. Κανείς, δμως, 6έ συζήτησε ή δέν παρουσίασε τό κεντρικό στοιχείο τοΰ προβλήματος, δηλαδή, τήν είδική μαζοχιστική Αναστολή τής λειτουργίας τοΰ όργασμοΰ, πού έκδηλώθηκε σάν φόβος θανάτου ή φόβος διάρρηξης. Έτσι, ή λύση τοΰ προβλήματος τοΰ μαζρχισμοΰ έχει παραμείνει Αποκλειστική έπιστημονική έπίτευξη τής σεξοοικονομίας.
Ή δημοσίευση αύτοΰ τοΰ δοκιμίου στά 1932, συνοδεύτηκε άπό δραματικά έπακόλουθα. Ό Φρόυντ, πού ήταν ό έκδοτης τοΰ περιοδικού INTERNA TIONALEN ZEITSCHRIFT FOR PSYCHOANALYSE, δέχτηκε νά δημοσιέψει τό Αρθρο σ’ αύτό τό περιοδικό μόνο μέ τήν προϋπόθεση δτι θά συνοδευόταν Από μιά σημείωση τοΰ έκδότη. Αύτη ή σημείωση ύπο- τίθεται δτι θά πληροφορούσε τόν Αναγνώστη πώς 6 Βίλχελμ Ράιχ είχε γράψει αύτό τό άρθρο ένάντια στη θεωρία του ένστικτου του θανάτου, «χΥπηρετώντας» τό Κομμουνιστικό Κόμμα. Ένας Αριθμός Βιενέζων ψυχαναλυτών άπόρριψε αΰτό τόν παραλογισμό καί πρότεινε μιά διαφορετική διέξοδο άπ’ αύ τή τή δυσκολία, δηλαδή, νά δημοσιευτεί τό άρθρο τοΰ Ράιχ πάνω ατό μαζοχισμό μαζίμέ μιαν Απάντηση. Αύτη ή Απάντηση γράφτηκε άπ’ τό Ζίγκ- φριντ Μπέρνφελντ κι Εμφανίστηκε στό Ιδιο τεύχος τοΰ περιοδικού μέ τίτλο β Ή Κομμουνιστική έξέταση της Ψυχανάλυσης». 7)μως ή Απάντηση αύτη δεν είχε καμιά σχέση μέ τό πρόβλημα τοΰ μαζοχισμού. ‘Αντίθετα, Ασχολήθηκε κι Απόρριψε μέ όξύτητα τις συνεισφορές τοΰ Βίλχελμ Ράιχ στη Μαρξιανή κοινωνιολογία. Μέ άλλα λόγια, Αφοΰ οί κλινικές Ανακαλύψεις τοΰ Βίλχελμ Ράιχ ήταν Ατράνταχτες, έγινε μιά Απόπειρα κλονισμού της θεωρίας του, Αποδίδοντας την σέ συναισθηματικής χροιάς πολιτικά κίνητρα. Λύτη ή Απόπειρα ύπήρξε σκέτο φιάσκο. ‘Αφήνουμε στόν Αναγνώστη ν’ Αποφασίσει άν αύτή ή θεωρία στηρίζεται πάνω σέ κλινικές έρευνες ή άν είχε σάν κίνητρο πολιτικοΐδεολογικά συμφέροντα. Είναι, δμως, Απαραίτητο νά τονίσουμε πώς ή σεξοοικονομική Αποσαφήνιση τοΰ προβλήματος τοΰ μαζοχισμού, δηλαδή, ή κλινική Ανασκευή της θεωρίας τοΰ ένστικτου τοΰ θανάτου, Αντιπροσωπεύει ίνα πολύ μεγάλο βήμα γιά τήν κατανόηση των νευρώσεων. Γιατί τώρα δεν ήταν πιά δυνατό ν’ Αποδώσουμε τά Ανθρώπινα βάσανα σέ μιά Αμετάβλητη 9βιολογική θέληση γιά όδύνη», δηλαδή, σ’ ίνα «ένστικτα τοΰ θανάτου», άλλά σέ θλιβερές έπιρροές της κοινωνίας πάνω στό βιοψυχικό μηχανισμό. Κι αΰτό άνοιξε τό δρόμο γιά μιά κριτική των κοινωνικών συνθηκών πού δημιουργούν τις νευρώσεις, ίνας δρόμος πού ήταν προηγούμενα φραγμένος άπ’ τήν ύπόθεση μιας βιολογικής θέλησης γιά όδύνη.
Ή σεξοοικονομική έπίλυση τοΰ προβλήματος τοΰ μαζοχισμού πρόσφερε έπίσης μιά προσέγγιση στη βιολογική βάση των νευρώσεων. Πραγματικά, ό φόβος τής «συγκινησιακής διάρρηξης», ίνας φόβος πού χαρακτηρίζει τό μαζρχισμό, όόήγησε (άρχικά σάν μιά εικασία κι Αργότερα σάν μιά βιώσιμη θεωρία) στήν κατανόηση τοΰ νευροφυτικού ζωΟ(οΰ μηχανισμού.[1]
[1] Ή είσαγοογή fan γραφτεί Απ* τόν Ιδιο τό Ράιχ, παρόλο πού δέν Εφερε τήν ύπσγραφή του. Δέν είναι σπάνιες ο( περιπτώσεις όπου τά γραφτά του δέν ίφεραν ύπογραφή ή πού χρησιμοποιούσε ψευδώνυμο.
