Ψηφίσατε όχι, το έκανε ναι. “Ο Αλέξης Τσίπρας είναι ο νέος Χίτλερ σε κομμουνιστικό περιτύλιγμα.” Αμ δε. Το 2018 δεν μοιάζει σε τίποτα με καμία άλλη εποχή. Τραβάτε από τα αυτιά ομοιότητες με την δημοκρατία της Βαϊμάρης ή με …παγωτό εκμέκ. Ακούμε και λέμε πολλά για την δημοκρατία. Δυστυχώς η ιδέα αυτή τελικά έχει αποδειχθεί το καλύτερο άλλοθι για όσους την πολεμάνε.
Η δημοκρατία μπορεί να γεννήθηκε στην Ελλάδα πριν δυο χιλιάδες χρόνια αλλά αυτή η σύγχρονη δημοκρατία κλείνει δεν κλείνει τα εκατό χρόνια. Και δεν μοιάζει σε τίποτα με την παλιά που δοξάζουμε βέβαια. Ο Αλέξης Τσίπρας είναι ένα κακομαθημένο μωρό, όχι ηγέτης. Δυστυχώς το μωρό θέλει γονιό και γονιός είναι το ίδιο το Κράτος που καταστρέφει με τον τρόπο που διοικεί. Η οργή που απελευθερώνει είναι σαρωτική και διαλύει αδιάκριτα όλους τους μηχανισμούς που θα επέφεραν τις αλλαγές που διατυμπανίζει. Μας έλεγε να μην πληρώνουν διόδια και τώρα έχει καταφέρει να μην πληρώνει κανείς εισιτήριο στο λεωφορείο. Όλα τα γκρεμίζει έτσι ή αλλιώς τελικά.
Και τι κάνουμε όλοι όσοι καταλαβαίνουμε το πρόβλημα; Κάνουμε σαν ενήλικες σε παιδικό πάρτυ όταν τα πιάνει αμόκ. “Υπομονή, θα περάσει.” Και ο πρωθυπουργός με τις πάνες γκρεμίζει ανενόχλητος την δημοκρατία. Ακόμα κι αν φύγει αυτός, δεν θα έχουμε θεσμούς με τους οποίους να μαζέψουμε μετά τα σκουπίδια. Χαιρόμαστε που δεν έχουν μπει – ακόμα – τανκ στο Πολυτεχνείο και μας αρκεί. Δεν ζητάμε περισσότερα. Δεν ζητάμε τίποτα. Ο συνδυασμός επανάστασης (στα λόγια) και παράλυσης θεσμών (στην πράξη) μας αρκεί ως δίπολο. Μας κρατάει απασχολημένους καθώς βουλιάζουμε.