Τον τελευταίο καιρό περνάω δύσκολα, θες γιατί είναι θέμα προσωπικών επιλογών, θες γιατί φταίνε οι συγκυρίες ή γιατί το σύμπαν κατά βάθος λειτουργεί υπέρ μου, ενώ φαινομενικά μου αντιτίθεται ή για πολλοστή φορά η λιγοστή μου πια υπομονή δοκιμάζεται… Κοιμάμαι λίγες ώρες και σκέφτομαι πολύ με ανοιχτά τα μάτια στο σκοτάδι, τόσο που η κεντρική μονάδα επεξεργασίας μου θα χτυπήσει όπου να’ναι κόκκινα. Άσε που δε με καλύπτει πια η εγγύηση για επισκευή.
Κι εκεί που ανήσυχη στριφογυρίζω στο κρεβάτι, με παίρνει ο ύπνος μόνο για λίγο, τόσο ώστε να έρθει ο φύλακας άγγελός μου στο όνειρό μου… Θα μου πεις, ‘πιστεύεις ακόμα σε αυτά; Έκλεισες τα 35! Μήπως ήρθε η ώρα να ενηλικιωθείς και να ξυπνήσεις;’ Κι εγώ θα σου απαντήσω με βεβαιότητα πως και επίγνωση της ηλικίας μου έχω και ξύπνια είμαι. Κι αν θες εσύ κορόιδεψε, δε θα με πειράξει.
Στέκεται εκεί με το γνώριμο χαμόγελό του, αυτό που θυμάμαι από κοριτσάκι, αυτό το χαμόγελο που έχει στη φωτογραφία που κουβαλάω πάντα μαζί μου. Τα μάτια του λάμπουν και γύρω του υπάρχει ένας κήπος ολάνθιστος και τόσο φωτεινός. Μυρωδιές από τα παιδικά μου χρόνια και μια ανεμελιά ταξιδεύουν με το δροσερό αεράκι που μου χαϊδεύει το πρόσωπο. Κι εκείνος περιμένει εκεί πάντα, για να με κλείσει στην αγκαλιά του και να με προστατέψει!
Ο άγγελός μου δεν έχει φτερά, δε φοράει άσπρα ρούχα, τα χέρια του είναι ροζιασμένα και το πρόσωπό του έχει ρυτίδες, παράσημα απ’τους αγώνες της ζωής. Έχει πέσει πολλές φορές μα έχει ξανασηκωθεί. Ξέρει πώς είναι να πονάς. Δοκιμάστηκε και γκρεμίστηκε πολλές φορές από το βάθρο του μα στάθηκε πάλι στα πόδια του νικητής. Είναι γεμάτος αγάπη κι ηρεμία, γεμάτος από πολύτιμη σοφία που δε θα στην πετάξει στα μούτρα για να σου κάνει τον καμπόσο. Με κοιτάει στα μάτια και ξέρει ήδη τι με προβληματίζει. Με πιάνει από το χέρι και περπατάμε… μοιάζει να έχει περάσει ώρα μα είναι μόνο δυο στιγμές! Με κοιτάει και μου λέει ‘Μην ανησυχείς. Εγώ είμαι εδώ. Θα σε βοηθήσω’. Μ’αγκαλιάζει σφιχτά και χάνεται μετά στον κήπο του, εκεί που του άρεσε να βρίσκεται πάντα. Χαμογελάω στον ύπνο μου ανακουφισμένη και χορτασμένη από τη βόλτα.
Σε λίγο ξυπνάω και νιώθω ήδη καλύτερα. Στην πραγματικότητα, τα προβλήματα κι οι δύσκολες σκέψεις μου εξακολουθούν και υπάρχουν. Το μυαλό αρχίζει να ανεβάζει στροφές… Σταματάω για ένα λεπτό και σκέφτομαι τα λόγια του. ‘Θα τα καταφέρω’, ψιθυρίζω στον εαυτό μου! Νιώθω πως κάπου παρακάτω θα την βρω τη λύση, γιατί είναι κι εκείνος εδώ, ο φύλακας άγγελός μου, ο μπαμπάς μου…
