«Πολύ λίγα πράγματα συμβαίνουν στο σωστό χρόνο και τα υπόλοιπα δεν συμβαίνουν καθόλου».
Η συγκεκριμένη φράση του Ηρόδοτου επανέρχεται στο μυαλό μου κάθε χρόνο, τέτοια εποχή.
Με συναντά πάντοτε στην ίδια οκλαδόν θέση μπροστά από το τζάκι λίγο πριν εκπνεύσει ο παλιός χρόνος και κάνει την πανηγυρική του είσοδο ο καινούριος, όχι με τα δώρα αλλά με ανασκόπηση και πολλά φλας μπακ από τον προηγούμενο.
Μαζοχισμό θα το ονομάσετε ίσως εσείς, αναγκαιότητα θα το αποκαλέσω εγώ.
Ο χρόνος πάντα παίζει μαζί μας και όταν αποφασίσει να μας συναντήσει μας βρίσκει απροετοίμαστους.
Πάντα είχα την αίσθηση πως τα σημαντικότερα γεγονότα στη ζωή μου έρχονταν είτε λίγο πιο νωρίς είτε λίγο πιο αργά απ’ό,τι θα θελα.
Μόνο τα ξεκαθαρίσματα ανθρώπων και καταστάσεων γίνονται άμεσα κι επιτακτικά.
Η χρονιά που φέυγει ήταν μια χρονιά άμεσων κι επιτακτικών αλλαγών και διαγραφών.
Ίσως επειδή υπήρξε ο πιο κομβικός χρόνος στη ζωή μου, ένας σταθμός ενός κύκλου που έκλεισε και μιας καινούριας ζωής που ξεκίνησε από την αρχή.
Δεν ήταν καθόλου εύκολη χρονιά.
Το αντίθετο θα έλεγα.
Θεωρούσα πως δεν ειμαι λάτρης των αλλαγών αλλα τελικά διαπίστωσα πως οι μεγάλες αλλαγές στη ζωή μας ερχονται απροειδοποιητα, είναι υπέρ του δέοντος σαρωτικές αλλά ασκούν μια γοητεία τόσο ακαταμάχητη που πολλές φορές αναρωτιέσαι γιατί δεν ήρθαν νωρίτερα.
Μέσα από αυτές αναδύθηκε ένας καινουριος εαυτός με τον οποιο συστήθηκα από την αρχή.
Αποφάσισα να εγκαταλείψω μια δουλειά που ποτέ δεν με εξέφραζε και με καταπίεζε, έστω κι αν κάποιοι την θεωρούσαν ιδανική κι εμένα πως τα είχα επιεικώς χαμένα που την άφηνα εν μέσω κρίσης.
Άλλαξα ήπειρο, επαγγελματικό προσανατολισμό, ξεκίνησα καινούριες σπουδές κι έθεσα τις βάσεις για ένα όνειρο ζωής.
Τερμάτισα συνεργασιες κι επαφές με ανθρώπους που ακόμα κι αν βρισκόμουν μόνη μαζί τους πάνω στη γη, θα προτιμούσα να μείνω εφ’όρου ζωής μουγκή παρά να ανταλλάξω ξανά με αυτούς έστω και μια κουβέντα.
Πάντοτε στις διαγραφές συγκεκριμένων ατόμων από τη ζωή μου λειτουργούσα σαν ψυχρός εκτελεστής.
Ποτέ δεν μετάνιωσα που διέγραψα με συνοπτικές διαδικασίες από τη ζωή μου, από την καρδιά μου, το μυαλό και κυρίως από τη μνήμη μου ανθρώπους οι οποίοι αποδείχθηκαν κατώτεροι των περιστάσεων.
Σκληρό; Σαφώς.
Μηχανισμός άμυνας; Ίσως.
Όμως, νερό στο κρασί μου όταν αποφασίσω να το πιω, δεν βάζω ποτέ. Μου προκαλεί αναγούλα, με αρρωσταίνει.
Τελικά έχω καταλήξει στο συμπέρασμα πως πρέπει να επιλέγουμε τους ανθρώπους όχι με γνώμονα το πνευματικό επίπεδο και την καλλιέργεια τους αλλά την συναισθηματική τους ευφυία.
Πνευματική καλλιέργεια και μόρφωση, έστω και μακροπρόθεσμα δύνανται να αποκτήσουν όλοι αν το θέσουν ως στόχο.
Αισθήματα και ειλικρίνεια όμως απειροελάχιστοι.
Το πιο ενδιαφέρον στοιχείο του ανθρώπου είναι η άλλη του όψη. Όσο πιο απρόβλεπτη είναι, τόσο πιο πολύ μας γοητεύει εγκλωβίζοντας μας σ’ένα φαύλο αδιέξοδο.
Γι’αυτό και είναι δύσκολο να τους αποβάλουμε από τη ζωή μας.
Υπάρχουν δύο ειδών εισβολές. Αυτες που γίνονται σε μια νύχτα και το άλλο πρωί ξυπνάς σκλάβος και αυτές που γίνονται διακριτικά βήμα βήμα και δεν τις καταλαβαίνεις μέχρι που μια μέρα ξυπνάς αλυσοδεμένος.
Κάπου διάβασα πως τα γεγονότα του παρελθόντος χωρίζονται σε αυτά που πιθανόν δεν συνέβησαν ποτέ και σε αυτά που δεν έχουν πια σημασία.
Στο τέλος δεν μετράνε τα χρόνια της ζωής σου αλλά η ζωή στα χρόνια σου.
Είναι μεγάλη υπόθεση να ξέρεις να ζεις τη ζωή και κυρίως να την αντιμετωπίζεις.
Εύχομαι τη νέα χρονιά ό,τι επιθυμούμε να μείνει κοντά μας και ό,τι απευχόμαστε μίλια μακριά μας.
Καλή μας νέα χρονιά!
