“Απίθανο θέαμα, ε;”
Δεν μου αρέσει το ποδόσφαιρο, αλλά ομολογώ ότι ήταν αρκετά επαγγελματικό το σώου στο ημίχρονο. Βγήκε μια πανέμορφη κοπέλα και φώναξε:
“Είστε έτοιμοιιιιιι;”
Δεν ήμουν έτοιμος. Δεν είχα καν ιδέα τι θα έκαναν. Αλλά όλοι φώναζαν “ναιιιιιι!” οπότε τι να κάνω; Είπα κι εγώ “ναι” μαζί τους. Και έτσι άρχισε το θέαμα.
Το όμορφο κορίτσι που πριν λίγο πήρε την προφορική μας έγκριση για να αρχίσει την παράστασή της έτρεξε πολύ γρήγορα σε έναν διάδρομο. Ήταν και αυτός στα χρώματα της ομάδας, όπως και τα εσώρουχα που φορούσαν όλες οι φίλες της. Πήδηξε στον αέρα και οι άλλες την έπιασαν. Μετά την πέταξαν στον αέρα, ψηλά, ψηλά, ωχ, χτύπησε σε ένα μεταλλικό δοκάρι.
Έπεσε στον αγωνιστικό χώρο σαν κούτσουρο. Ακόμα και από τις φτηνές θέσεις που ήμουν εγώ, φαινόταν η λακκούβα με το αίμα της πάνω στο πράσινο του χορταριού. Έκανε ένα σχεδόν συμμετρικό φωτοστέφανο γύρω από το κεφάλι της. Μερικοί θεατές άρχισαν να τσιρίζουν. Οι φίλες της μαζεύτηκαν γύρω της σχεδόν συμμετρικά. Κάποιος είπε “μάλλον έγινε κατά λάθος, ένα φριχτό λάθος.”
Δεν του απάντησα. Αλλά σκέφτηκα ότι είναι εντυπωσιακό πόσο πάθος έχουν αυτοί οι νέοι άνθρωποι για την ομάδα τους.
