Το κατσαβίδι τα λέει όλα. Σαν καινούργιο. Τα δικά μου έχουν μισοφαγωμένες μύτες. Είμαι σίγουρος ότι έχεις ολόκληρη σειρά σε διαφορετικά μεγέθη. Επαγγελματικά κατσαβίδια, όλα στην θέση τους, όλα σε άψογη κατάσταση. Γιατί ήσουν ο νοικοκύρης που δεν θα γίνω ποτέ.
Ένα σπίτι πάντα φροντισμένο, παστρικό. Καμία εκκρεμότητα, όλα τυπικά και ουσιαστικά σωστά. Άψογα. Αν είχαμε πιο πολλούς σαν κι εσένα η Ελλάδα δεν θα είχε οικονομική κρίση, η πόλη μας δεν θα ήταν σε τέτοια παρακμή. Είχες το θάρρος να ξενιτευτείς και να κάνεις καριέρα στο εξωτερικό. Και την ψυχή να γυρίσεις στην Ελλάδα να προσφέρεις κι εδώ με συστηματικότητα όπου μπορούσες, να θέσεις καλές βάσεις στον τομέα σου κι ας τα έκαναν μετά σαν τα μούτρα τους αυτοί που ανέλαβαν.
Πάντα με χιούμορ και πάντα με ενδιαφέρον για τις εξελίξεις. Πάντα νοικοκύρης σε όλα. Μέχρι και βιβλίο έγραψες με όλη την ιστορία της οικογένειάς σου “για τα εγγόνια”. Τα εγγόνια που αγκαλιάζεις τώρα στην φωτογραφία με ένα πλατύ χαμόγελο που μου ανοίγει την καρδιά. Πριν αρχίσει να φεύγει η μνήμη, με κάθε λεπτομέρεια, τους τα έγραψες όλα για να ξέρουν. Θα κάτσω να το διαβάσω, έστω και καθυστερημένα, για να θυμηθώ πως είναι ένας άρχοντας νοικοκύρης από τους παλιούς.
Αλλά ίσως δεν χρειάζεται. Γιατί κι οι δυο σου γιοί, οι κολλητοί μου, είναι μια από τα ίδια.
Το κατσαβίδι θα γυρίσει στην θέση του, είμαι σίγουρος.
.
Δεν βάζω όνομα σε αυτόν τον επικήδειο γιατί δεν θα το’θελες. Δεν είναι σωστό, δεν είναι χαμηλών τόνων, δεν είναι αυτό που ήσουν πάντα. Αλλά θα μου το συγχωρέσεις και αυτό όπως και όλα τα άλλα γιατί εγώ έχω ανάγκη να τα γράψω κάπου.
