“Μπαμπά, γιατί τα βάζουμε πίσω;”
-Επειδή κολλήσαμε τα αυτοκόλλητα. Πρέπει να τα βάλω όλα πίσω χωρίς να με καταλάβουν.
“Και τι γράφουν τα αυτοκόλλητα;”
-Τώρα 100% χωρίς κρέας κοάλα!
“Μου αρέσουν τα κοάλα.”
-Ναι, σε όλους αρέσουν, γι’αυτό το βρίσκω τόσο αστείο. Αν έβαζα “100% χωρίς κρέας από δράκο του Κομόντο δεν νομίζω θα είχε την ίδια σημασία σαν σχόλιο.”
Με κοίταξε στα ίσια. Κοίταξα λίγο ντροπιασμένος κάτω. Θα έπρεπε όλα τα παπούτσια να έχουν σκριτς σκράτς σαν τα παιδικά του γιου μου. Αν χρειαστεί να τρέξουμε δηλαδή και μπουρδουκλωθώ εγώ στα κορδόνια μου τώρα; Μια πλάκα κάνουμε. Άρχισε μια ανακοίνωση στα μεγάφωνα και πετάχτηκα.
“Παρακαλείται ο μικρός Μάρκος Μάρκου, αν ακούει, να έρθει στο ταμείο που τον περιμένει ο μπαμπάς του.”
Κοιταχτήκαμε.
“Μπαμπά, κι αυτό εσύ το έκανες για πλάκα;”
-Ε, είμαστε στο Makro, το βρήκα αστείο.
“Κι αν είναι ένα παιδάκι κάπου εδώ που λέγεται Μάρκος;”
-Αν έχει χαθεί, χάρη του έκανα. Αν τον λένε Makro θα είναι ήδη μπερδεμένος εδώ μέσα.
“Η μαμά για αυτό έφυγε; Δεν άντεχε τις πλάκες;”
-Τι να σου πω. Μια μέρα μου είπε ότι αν δεν έκοβα την εμμονή με το super market θα έφευγε.
“Και τι είπες;”
– Το μόνο λογικό. Την ρώτησα αν ήθελε βοήθεια να βάλει τα πράγματά της σε σακούλες.
“Γιατί καθόμαστε τόση απέναντι από τα κατεψυγμένα; Έχω ξυλιάσει!”
-Άκου, δοκίμασα όλα αυτά τα app για να βρεις γκόμενα και δεν έβγαλα άκρη. Θα κάνω ένα app για online γνωριμίες. Βάζεις ηλικία, φύλο, τι ταινίες και τι φαγητά σου αρέσουν και σε ταιριάζει με το σουβλάκι των ονείρων σου.
“Ναι, αλλά γιατί είμαστε εδώ;”
-Κατέληξα ότι έχω καλύτερες πιθανότητες αν περιμένω εδώ στα κατεψυγμένα Παρασκευή βράδυ. Μόλις δω μια που να αγοράζει έτοιμο γεύμα και να οδεύει προς τα εκεί που έχει DVD, θα της την πέσω. Να, να , κρύψου, έρχεται μια!
Το παιδί είναι εκπαιδευμένο. Είχα έτοιμες δυο μεγάλες πίτσες, μια χαρά καλύφτηκε. Άλλη φορά θα τον ντύνω πιο πολύ ή θα πηγαίνω στο τμήμα με τις γατοτροφές, κι εκεί πιστεύω ότι στατιστικά έχω καλές πιθανότητες να βρω καμιά πικραμένη και απελπισμένη. Η κοπέλα πήρε δυο έτοιμα γεύματα για μικροκύματα. Λίγο ύποπτο αυτό. Μπορεί να έχει φίλο και να είναι χάλια μαγείρισσα. Κοίταξε προς το μέρος μου ακριβώς τη στιγμή που ο γιος μου είχε βαρεθεί και έβγαλε το κεφάλι να κοιτάξει. Η βαζελίνη που άρπαξα από το ράφι τον χτύπησε στη μύτη.
“Μπαμπά γιατί κάθε φορά που αγοράζουμε κολοκύθια, παίρνεις βαζελίνη;”
-Για να μην νομίσουν ότι είμαι χορτοφάγος βρε!
Η κοπέλα τελικά πέρασε δίπλα μας και με κοιτούσε επίμονα. Ρε μπας και έχω ελπίδες; Ή εντυπωσιάστηκε από τα κολοκύθια και της μπήκαν ιδέες για βιτσιόζικο σεξ κατευθείαν;
“Συγνώμη. Μήπως δουλεύετε εδώ;”
Είχε γλυκά μάτια και πολύ γλυκά στήθη. Η ροή αίματος προς τον εγκέφαλό μου είχε εμφανή μείωση. Κόμπιασα, κοκκίνησα, κάτι είπα τελικά:
-Να δουλεύω; Όχι, όχι, εεεε, είμαι απόφοιτος πανεπιστημίου, προφανώς άνεργος καλή μου κυρία!
Έφυγε, έτσι άδοξα και μάλλον μπερδεμένη. Ποιος ξέρει τι ήθελε να με ρωτήσει. Κοίταξα τη λίστα μου. “Μιαούλης, Καραϊσκάκης, Κολοκοτρώνης….” Είχε τέτοια ονόματα και δίπλα κάτι ημερομηνίες. Την ίδια ώρα ο γιος μου στο τεστ ιστορίας έγραψε ότι με γάλα, καφέ, κολοκύθια και χλωρίνη klinex νικήσαμε τους Τούρκους. Πρέπει να αλλάξω το ράφι που βάζουμε όλοι τα χαρτιά μας μάλλον. Στο ταμείο ήμουν κάπως αφηρημένος, άρχισα να ξεφορτώνω τα πράγματα. Η ταμίας με ήξερε.
“Αλέκο, άκου, δεν είμαι ελεύθερη, είμαι σε σχέση όπως ήμουν και την προηγούμενη εβδομάδα που ήρθες πάλι εδώ.”
Μάζεψα τα πράγματα, τα ξαναέβαλα στο καροτσάκι και πήγα στο δίπλα ταμείο. Αυτή είναι παντρεμένη αλλά έχω ελπίδες νομίζω.
Αλέκος Γκονζαλεζίδης
